De Koude Kalkoen

‘Het paard’ of 1300 verwaarloosde dieren

door Reageer

Vandaag haal ik het huis-aan-huis-blad ‘De Uitkomst’ uit de brievenbus.
‘Zwarte Pieten gesignaleerd op de winkeldaken’ is de opening. “Zo kan het gebeuren dat de Pieten zich vergissen in dak en op zoek gaan naar een schoorsteen in de mist.”
Flauw. Zucht. Wég ermee.

Ergens deze middag leest Jeroen Tjepkema serieus voor dat er Kamervragen zijn gesteld over het paard van Sinterklaas. Het zou zoek zijn.
O got.
Oók in het nieuws: de politie heeft verboden vuurwerk gevonden in een loods. Met 1300 verwaarloosde geiten, konijnen, kippen en kanaries.

Waaraan besteedt het Radio 1 Journaal aandacht?
Aan het paard van Sinterklaas.
Een hihi-haha-repotje. “Hilarisch!” twittert NOS-redacteur Nina Eikens.
Te flauw voor woorden, vind ik.

En die 1300 verwaarloosde dieren?
Dat is om zes uur nog net het allerlaatste berichtje in het Journaal. Opvullertje.

Een ander berichtje over verwaarloosde dieren, ook van vandaag.
Maak maar flauwe grappen over de dierenpolitie.

Mooie woorden, goede voornemens

door 3 Reacties

“Besteed meer tijd aan je kinderen” roept Marja van Bijsterveldt ons toe. En wees actief op school. Heb je daar geen tijd voor/trek in, huur dan gewoon een oppas die als ‘plaatsvervangende ouder’ voorleesmoeder kan zijn.
Wie dergelijke arrogante onzin uitkraamt (in de Volkskrant) en dan ook nog aankondigt dat ze in 2012 “het land in trekt” om “de mentaliteit” te veranderen moet een vlotte babbel hebben om zich door een interview met Lara Rense en Marcel Oosten te slaan.

Die vlotte babbel hééft de minister. Dus wát de presentatoren ook op haar afvuren (en dat is niet mis): ze antwoordt met algemeenheden en slaat bij concrete kritiek opgewekt andere wegen in. “Passie” lijkt haar wel wat voor leraren (ipv een behoorlijk salaris en kleinere klassen). En: 300 miljoen minder voor onderwijs aan mensen met een beperking? “Dat is pijnlijk maar het móet kunnen.” Voor ‘hoe dan’ was toen geen tijd meer maar het zou denk ik ook weinig tot niets hebben opgeleverd.

Joris van de Kerkhof houdt zich in Het Filiaal bezig met de praktijk van de ouderbetrokkenheid en de ouderparticipatie (en het ‘gespreksarrangement’). Hoe betrek je ouders bij school. Door ze op de hoogte te houden. Door ze uit te nodigen. Maar als ouders niet willen, willen ze niet en dóen ze het niet.
Veel goede bedoelingen van een schooldirecteur die het goed doet. Waar we heel blij mee zijn natuurlijk en wie weet zit elders in het land een leraar (met ‘passie’) te luisteren die denkt: hé! Ik ga de ouders ook eens vragen of ze langs willen komen.

Ook in de uitzending: ‘oudste zoon’ van de moeder van Anthony (die gisteren pas om 22.15 uur in bed lag) die een paar weken geleden nog de klas is uitgestuurd. Waarom? Och, doet moeder. Het kán zijn geweest: “bekvechten met kinderen”. Maar ook: “leraar grote mond geven”.
Maar ja, die zoon zit dan ook niet op een school waar de leiding aan ouderbetrokkenheid doet…

 

Ganzen vergassen

door 1 Reactie

Morgan is nog niet eens geland in Tenerife (wat duurt die reis lang, zeg! Het lijkt haast een transatlantische vlucht) of een ander dier wordt in het vizier genomen op een niet fijne manier.
Ganzen. Er zijn er teveel bij Schiphol. Dús moeten ze vergast. Vindt de Onderzoeksraad voor Veiligheid. En staatssecretaris Atsma (van ‘milieu’) vindt het ook. Want: “Een gans in de motor *moet je niet willen*.”

Natuurlijk wil niemand een gans in de motor.
Zodat de vraag is: wat nu.
“Wat zou u vinden van vergassen?” vraagt Jeroen de Jager aan een vliegtuigspotter.
“Als ze het maar op een humane manier doen,” zegt de man. “Dat de dieren er zelf geen last van hebben.”

Dat is dus lastig. Want ganzen lopen niet opgewekt in rotten van drie een gaskamer in om daar het loodje te leggen. Het is ook, legt Kees de Pater van Vogelbescherming uit, maar zéér de vraag of het hélpt.
Hij pleit (en we hoorden het al eerder o.a. bij Vroege Vogels) voor een andere inrichting van het gebied rond Schiphol. Zodat de gans er niet wil blijven maar naar elders verkast.

“Is vergassen de meest humane manier?” vraagt Lucella Carasso aan Atsma.
Dat *lijkt* het te zijn, zegt die. Want het duurt het kortst. Wat vast waar is als je het vergelijkt met 1 voor 1 met een stuk hout doodknuppelen.

Er komen dus weer discussies. Nu over ganzen.
Ik zou zo graag 1x uitgaan van het belang van het dier en dan kijken hoe wij daar een mouw aan kunnen passen.

Nog geen zeepje meegenomen

door Reageer

Hoe *is* dat – op bezoek in het Witte Huis?
Lucella Carasso vraagt het Jaap de Hoop Scheffer en het achterste van zijn tong horen we niet maar hij weet wél dat de bezoeker de 1ex erg gespannen is en dat dit nooit helemáál overgaat.
Is er “een foefje”? En: hoe bepaal je de volgorde van de punten die je wil maken?

Wederzijdse medewerkers bereiden veel vóór, vertelt De Hoop Scheffer. Of hij ooit een verrassing op tafel heeft gelegd zoals “trouwens ik wil nog SG van de NAVO worden”.
Dát, weet de ex-SG, zou dé manier zijn geweest om dat niet te worden.

Verschil tussen Bush en Obama: intuïtief vs cerebraal.
LC: “En die open haard, was die wel eens aan?” Gelukkig niet, dan zou je het nóg warmer hebben.
En weet de presentator wel dat ze daar helemaal niet met z’n tweeën zitten maar met “een rij mensen op ongemakkelijke banken die zitten mee te schrijven”.

Nog een onthulling: Rutte heeft officieel een half uur maar dat roosteren de Amerikanen altijd in als drie kwartier zodat ze dan allebei kunnen zeggen dat het zó gezellig was dat het uitliep.
Een kadootje! Moet je dat meenemen? Heel gedoe, begrijp ik. Kadootje moet eerst door een screening en je krijgt het dan weer in handen als je Obama tegemoet loopt.

En… heeft De Hoop Scheffer wel eens iets meegenomen uit het Witte Huis?
“Een zeepje?” begint Lucella bescheiden.
Nee. Hij heeft er zelfs wel eens gelogeerd, in de Lincoln-slaapkamer. Maar: “Nooit een mes of een vorm of een kopje meegenomen.”

Erg leuk gesprek.

Dág Morgan

door Reageer

Een angstaanjagend gebrul.
Morgan! Heeft ze pijn? Is ze bang?
Roel Pauw, die de verhuizing van orka Morgan volgt, stelt ons gerust. Het is “een zeeleeuw die gisteren wat zwaar heeft getafeld”.

Een verzorger heeft Morgan vanochtend in de ogen gekeken. Morgan keek “alert” terug.
“Daar gaat ze” zegt even na acht uur Bert van Plateringen van het Dolfinarium. Aan een hijskraan in een hangmatje. Met haar flippers door twee gaten.

Morgan, hoort de verslaggever, “maakt zachte piepende geluidjes. Ze is er misschien toch niet helemaal gerust op.” Tegen Van Plateringen: “Zou ze nou gestresst zijn?”
De woordvoerder wil daar niet aan. “Alert” meent hij. Hij zegt nog net niet: “Ze verheugt zich op de nieuwe vriendjes waarmee ze straks in Tenerife gaat spelen.”

En de demonstranten? Hóórt Roel Pauw iets, willen ze vanuit de studio weten. Hij hoort niets: “geen rumoer, geen geschreeuw, geen gedoe”.
Om half tien wanneer hij (“ja, ja, ja, daar komt de vrachtwagen de hoek om met een ME-busje en twee motoren”) personeel van het Dolfinarium voor Morgan staat te applaudisseren en ze via Schiphol verder op transport gaat, is nog steeds geen actievoerder gesignaleerd.

“Ik kan me voorstellen,” zegt de verslaggever, “dat ze denken: het is onvermijdelijk dus laten we het dier geen extra stress bezorgen door midden op de A28 te gaan liggen met z’n allen.” Klinkt logisch.
En Morgan? RP: “Als je die nog wil zien, moet je naar Tenerife.”