U
Jurgen van den Berg praat een kwartier met de populaire rapper Jacin Trill en de man die een documentaire over hem heeft gemaakt.
Hij zegt ‘je’ wat logisch is, want je kunt een rappende knul van amper twintig toch moeilijk aanspreken met meneer.
Dan komt het eind van het gesprek.
Jacin wil nu zelf nog wat zeggen.
Tegen Jurgen.
“Mag ik zeggen dat u echt een prachtige radiostem hebt.”
U! Au!
Jurgen van den Berg probeert er een draai aan te geven door voor te stellen een keer samen een plaatje op te nemen waarop de rapper niet bepaald enthousiast reageert.
Hoe je je opeens realiseert dat je niet langer een leeftijdloze toffe gozer bent maar in de ogen van een twinitigjarige gewoon een oude zak.
Met een mooie radiostem.
Dat (dan weer) wel.
Een boer zijn muziek
Beeldend beschrijft Joris van de Kerkhof een landschap met wuivende rietsigaren – kan boer Raymond Zijp zich daar iets bij voorstellen.
Nee! Voor “plannen die niet eens bewezen zijn en die tot niets leiden” wil de provincie Noordholland “de weidse weilanden omvormen tot moerasgronden”.
Voor rietteelt. Lisdodde.
Waar het om gaat: in veenweidegebieden wordt de waterstand laag gehouden voor de landbouw. Daardoor zakt de grond en daalt de bodem. Dus: meer water. Dan kunnen er geen dieren meer op. Maar de lisdodde zal erop floreren.
Zijp is “woedend, briesend en heel verdrietig” en de notitie van de provincie? “Je kunt eigenlijk niet geloven dat het er staat.”
De verslaggever stelt voor naar de schapen te wandelen. De schapen die de boer elke dag telt om te kijken of alles nog goed is met ze want “veengronden zijn ook moeilijk te beheren, dat vraagt vakmanschap”.
“Mooi, hè,” vindt Joris van de Kerkhof: dat de schapen eerst weglopen en dan terugkomen als ze hebben vastgesteld dat het ok is.
De romantiek daarvan lijkt Zijp te ontgaan maar hij praat wel warm over zijn dieren. Ze zijn “een boer zijn muziek, zijn lust en zijn leven”.
Ter zake: als het plan van de provincie niet deugt, hoe zou Zijp het dán willen doen. De man noemt wat oplossingen die mij niet direct iets zeggen maar een deel van zijn kritiek snijdt zeker hout.
De boeren hebben geen inspraak gehad. Dat is nog een zakelijk argument.
Maar vooral: “Ze gaan voorbij aan de bezieling van een veehouder die probeert op een rendabele manier met zijn vee zijn gezin te onderhouden.
Dat voel ik zwart in mijn ziel.”
Mooi gesprek. Met een boer die – begreep ik later – bij mij om de hoek zijn bedrijf uitoefent.
Zelf moet ik er ook niet aan denken om over een tijdje niet meer uit te kijken op grazende schapen maar op lisdodde.
Een leuke plant, hoor, maar hij kan je niet aankijken en ook niet door het weiland deinen.
“Onehundredandtwentyone!”
Raymond van Barneveld stopt met darten dus waar moet Joris van de Kerkhof ánders heen dan naar het stamcafé van onze nationale grootheid.
Het zoontje van de eigenaar is tevreden. Hij heeft net 53 punten gegooid en dat is ‘best wel goed’ wat zijn vader beaamt.
Want het landelijk gemiddelde zou 26 zijn.
Het zoontje (11) heeft van Barny geleerd dat hij rustiger moet gooien. En vader? “Dat ik er niet veel van bak.”
Het jochie wil niet serieus gaan darten: hij zit nl op tennis.
Maar, weet de verslaggever, “concentratie is bij beide van belang.”
De eigenaar van café De Entertainer is wat ambivalent. Hij snapt wel dat Barny stopt maar hoopt ook dat hij na een paar maanden op die beslissing terugkomt.
Tegelijk geeft hij ons een inkijkje in de wereld van de professionele darters: lang van huis, ongezond eten, teveel drinken.
Vader werpt nog een keer en zoon Sven doet een “onehundredandtwentyone!”
“Wat moet ik nu nog vragen?” doet Joris van de Kerkhof gespeeld onbeholpen.
“Tegen wie ik morgen competitie moet gooien” (de café-eigenaar weet wel wat een goede vraag zou zijn).
En? Tegen Raymond van Barneveld!
Al verder spelend verslaat hij zijn zoontje.
En morgen? Ach. Ze spelen in teamverband en mochten ze een punt halen dan is dat mooi maar zo niet – dan is het “volgens verwachting”.
Leuke, *warme* reportage.
Joris van de Kerkhof met kinderen is natuurlijk altijd goed.
Zwijgen
In het blad van Omroep Max staat een interview met Govert van Brakel.
Hij gaat een boek schrijven (werktitel ‘Radioherinneringen’).
En spreekt de wijze woorden: “Op de televisie is het credo ‘zwijgen’ en op de radio doen ze dat te weinig.”
Dat is me uit het hart gegrepen.