De Koude Kalkoen

Joris van de Kerkhof

Shoppen met Chinezen

door Reageer

Outlets zijn voor mij gebouwen met trendy namen waar ik langs rijd en waarvoor ik reclame hoor.
Er schijnen mensen te zijn die er een hele dag kunnen doorbrengen om er ‘lekker’ te gaan shoppen.

In Roermond blijkt ook een outlet te zijn waar “veel Nederlanders, veel Fransen en heel veel verdrietige kinderen…” (op de achtergrond het geluid van een dreinend kind waarmee de stemming er meteen in zit).
Het gaat alleen niet om de zeurkinderen, Joris van de Kerkhof wil ons vertellen over “heel veel Chinezen” die er ook rondlopen.

Het is geen toeval, het outlet centrum zorgt er zelf voor dat het in het reisprogramma zit van Chinese touroperators. Een halve dag brengen de Chinezen er door, rennend van winkel naar winkel, shoppend shoppend shoppend. Waarbij ze 5 tot 8x zoveel uitgeven als een Nederlander.
Omdat designermerken in Roermond goedkoper zijn dan in China en omdat een Chinees altijd ook inkoopt voor vrienden en familie.

Joris van de Kerkhof laat zich door een jonge Chinese vrouw, Valerie, die hierover een scriptie heeft geschreven, uitleggen waarom de merkproducten voor Chinezen zo belangrijk zijn: ze zijn goed voor hun sociale status.

Een Chinees gezin (uit Hoofddorp! Wat ver!) komt hier al voor de derde keer. De vrouw koopt inderdaad zoals uit het onderzoek bleek ook voor anderen, omdat de producten goed én goedkoop zijn. En de man is méé maar zegt dat hij niet goed weet waarom.
Grappig: de verslaggever en Valerie hebben geprobeerd een aantal Chinese mannen te spreken die op bankjes zaten met tassen om zich heen maar die wilden niet praten. Dat deden ze wel in het onderzoek: vrouw deed het winkelen, man zat buiten te roken (ontspannen?).

Het gaat steeds beter met deze outlet (= het wordt er steeds drukker). Toch zullen de Chinezen blijven komen, verwacht Valerie. Want: in China is het nóg drukker. Maar vooral: daar loop je het risico dat zgn merkproducten nep zijn. Hier zijn ze zeker echt.
Een leuk kijkje in een voor mij totaal vreemde wereld.

IJzersterk

door Reageer

“Sinds wanneer weet je dat je kanker hebt?”
Joris van de Kerkhof stelt de vraag niet helemáál aan het begin van het gesprek maar toch wel *bijna*.
Sinds 7 februari weet Rania Yaakoubi (17) dat ze een hersentumor heeft “en dat lijkt lang geleden maar het is als de dag van gisteren, ik herinner me echt alles”.
Het item gaat over een behandeling met protonen die ze in Groningen ondergaat, omdat ze daar meer baat bij zou hebben dan bij chemo.
Voor de protonentherapie ligt Rania op een tafel: “heb je je ogen open als je daar ligt?” Ze heeft een maskertje op maar kan wel iets zien, een soort blauwe flitsen. En er is een vieze geur maar daar krijgt ze wat voor.

JvdK: “Ben je nog steeds bang dat je dood gaat?”
Een moeilijke vraag, vindt Rania. “In het begin was het wel moeilijk om te accepteren maar met de tijd went het wel.
En iemand die niet ziek is kan een ongeluk krijgen en zo dood vallen.”
Waarna het meisje, dat een hoofddoek draagt, zakelijk vertelt over dat haar haren zijn uitgevallen en dat dit bij chemo meestal sneller gebeurt en bij deze behandeling komen de bijwerkingen zoals haaruitval juist later.
Merkt ze dat de tumor kleiner wordt? Soms, als ze gaat slapen, ervaart ze bepaalde steken in haar hoofd. Dat is normaal, zegt de dokter.

Woensdag krijgen haar vrienden en vriendinnen van school hun eindexamenuitslag. “Hoe moeilijk is dat voor je? Want nu ben je hier.”
Moeilijk. Want: “Ik stond er best wel redelijk voor..”
De verslaggever onderbreekt haar lachend: “In het voorgesprek zei je dat je er best wel góed voor stond.” Dat is zo en het is jammer maar nu gaat het erom te genezen en die school kan ook volgend jaar nog. Of het jaar erna.

“IJzersterk zoals Rania erover vertelt,” kondigt Winfried Baaijens af en gelijk heeft-ie.
Ook niet slecht zoals die verslaggever het gesprek voerde trouwens.

Tranen in je ogen

door Reageer

Drie meter breed en anderhalve meter hoog en ‘hard times’ staat erop waarbij de S als een touw gaat om de nek van een man die hard aan het werk is om de harde tijden naar voren te schuiven.
Joris van de Kerkhof beschrijft een schilderij (“in al zijn simpelheid word je er moe van”) dat deel uitmaakt van een expositie van de uit Iran gevluchte broers Icy en Sot (vanaf vandaag te zien in het Mocomuseum in Amsterdam).

Twaalf jaar kunst en, zeggen de broers zelf, hun kunst is ontwikkeld maar de beelden zijn nog steeds hetzelfde. Zoals ‘Vriendschap’ waarop een man in een zwart pak en een man in een wit pak elkaar omhelzen.
JvdK: “En als je ernaar kijkt, krijg je bijna tranen in je ogen.”

Meer mooie kunst: een klein meisje in het zwart met een rood hart op de grond (‘gebroken hart’) en een kruis gemaakt van geweren.

Het mooist vindt Kim Loghies van het museum het doek dat ze zelf ‘the winners’ noemt waarbij nummers 1, 2 en 3 gelijk zijn.
De verslaggever gaat kijken en inderdaad: “de cijfers zijn omgedraaid en daar bovenop staan mensen zelfverzekerd voor zich uit te staren.”

Tenslotte een zaal met het thema ‘freedom’ en wat het meest in het oog springt: een jonge vrouw met een hoofddoek om die uit vogels bestaat.
Het symboliseert wat de kunstenaars hopen voor Iran: dat vrouwen er vrijer zullen zijn.

Dat was dan het zeldzame, persoonlijke juweeltje op de radio dat we te weinig horen.
Dank je, Joris van de Kerkhof.

Het ontwrichtende is eraf

door 1 Reactie

Joris van de Kerkhof praat met Tamara Baars die een boek heeft geschreven over de zelfdoding van haar broer, kondigt Lara Rense aan.

“Waar woonde Koen” vraagt de verslaggever die met de vrouw over straat loopt.
Dáár, wijst ze aan. Dat balkon. En ze zal na tien jaar nog steeds niet ‘zomaar’ hier voorbij lopen.

“Wat heeft-ie in die tien jaar gemist” vraagt Joris van de Kerkhof en ik weet niet of het zo bedoeld is en ook niet of het zo overkomt maar ik ervaar die vraag als confronterend. Tamara Baars somt van alles op o.a. haar dochter (“ik weet wel zeker dat hij een hele leuke oom zou zijn geweest”).

“Is het inmiddels ook wel… góed zo?”
Jezus! Weer zo’n confronterende vraag. Het antwoord is nee, maar “het ontwrichtende is er wel af”.
JvdK: “Heeft hij ook gemist hoe zijn ouders ermee zijn omgegaan?”
Allemachtig! Kán het directer?
Gelukkig geeft de zus normaal antwoord.
Ze denkt dat hij onderschat heeft wat het teweeg zou brengen.

Dan: voelt zij zich schúldig om zijn dood. Niet meer.
JvdK: “En had het ook andersom kunnen zijn, dat ik tien jaar later met hem had zitten praten over úw dood?”
Nee. Ze kan zich voorstellen dat *hij* dacht: ik wil van de ellende af, maar zelf had ze dit nooit gedaan.
Ze besluiten verder te wandelen en “voelt u hem nou in uw rug” vraagt de verslaggever (inderdaad! Dus is het fijn om de straat weer uit te gaan).

Het boek schreef Tamara Baars om mensen die zoiets hebben meegemaakt een steuntje in de rug te bieden.
JvdK: “Heel ingewikkeld, maar als Koen het gelezen zou hebben voordat-ie uit het leven stapte…?”
Ze hoopt dat hij het dan niet gedaan zou hebben. Wel heeft ze al goede reacties gehad van mensen die het in hun omgeving hebben meegemaakt.
“En wat doet het met ú? U moet er nu ook weer over praten…”
Vermoeiend en lastig maar het moet.

JvdK: “Kijkt-ie een beetje? Van boven?”
Tamara Baars weet wat hij bedoelt: “Ja, dat zeggen mensen wel.”
En ze had het ook leuk gevonden als hij op die manier bij de boekpresentatie was geweest.

Gisteren hoor ik dit gesprek voor het eerst in Nieuws en Co.
Heftig, vind ik het. Hoe mooi ik de directe vragen ook vind, tegelijk schrik ik er van want zullen ze wel goed worden opgevat?
Die schrik was niet nodig, gaande het gesprek wordt steeds duidelijker hoe goed Joris van de Kerkhof zijn gesprekspartner aanvoelt.
De sfeer lijkt ook meer ontspannen te worden, er wordt zelfs een beetje gelachen.

Zelf zit ik dan toch nog wat na te trillen, daarom pas nu erover geschreven.

      tamara baar nieuws en co mp3

Een boerderij op z’n kop

door Reageer

Ik houd van bijzonder gebouwde huizen.
Zo leken die tiny houses me ook wel wat totdat ik er in Amerika een keer 1 huurde (voor veel geld omdát het immers bijzonder was) en ik gek werd van wat er allemaal niet wás.

Veel interessanter (en comfortabeler) lijkt me de omgekeerd gebouwde boerderij – jazeker! Die bestaat! – waarover Joris van de Kerkhof vanochtend berichtte. Na te zijn binnengevallen met ‘heel veel ganzen’ en een gesprek over ergerlijk saai groen gras waar eerst een kruidenrijke weide was.
Zo! De toon is gezet.

Pieter Stellingwerf bedacht het: een huis op zijn kop. Waar de bovenverdieping de grootste is en waar vandaan je het IJsselmeer kunt zien.
Ze klimmen een etage hoger waar de verslaggever beleefd aan een werkman vraagt: “Wat bent u aan het doen, meneer” maar meneer geeft niet thuis en gaat dóór dus concludeert hij zelf maar “u bent aan het boren” – wat ik geestig vind.

De architect wil wel wat zeggen. Is het niet “zonde om het dicht te bouwen?”
“Het waait hier altijd heel hard.
Bij windkracht 10 gaat het gebouw 3-4 cm bewegen, dan is het wel goed dat het geïsoleerd is.”

JvdK: “En wat is dan uiteindelijk het statement?”
In het verleden kijkend: hier had een schip kunnen liggen.
Maar je zou ook in de toekomst kunnen kijken: “Als het water echt gaat stijgen dan wonen wij bovenop het schip en dan wonen we droog, helemaal in het water. Dus het is een blik terug maar het is ook een blik vooruit.”
Intrigerend project.
Belicht in een spannende reportage.

Hier schreef de NOS er meer over.
En er is ook een pagina op Facebook (voor wie daar nog niet is weggelopen).