De Koude Kalkoen

Joris van de Kerkhof

Een boer zijn muziek

door Reageer

Beeldend beschrijft Joris van de Kerkhof een landschap met wuivende rietsigaren – kan boer Raymond Zijp zich daar iets bij voorstellen.
Nee! Voor “plannen die niet eens bewezen zijn en die tot niets leiden” wil de provincie Noordholland “de weidse weilanden omvormen tot moerasgronden”.
Voor rietteelt. Lisdodde.

Waar het om gaat: in veenweidegebieden wordt de waterstand laag gehouden voor de landbouw. Daardoor zakt de grond en daalt de bodem. Dus: meer water. Dan kunnen er geen dieren meer op. Maar de lisdodde zal erop floreren.
Zijp is “woedend, briesend en heel verdrietig” en de notitie van de provincie? “Je kunt eigenlijk niet geloven dat het er staat.”

De verslaggever stelt voor naar de schapen te wandelen. De schapen die de boer elke dag telt om te kijken of alles nog goed is met ze want “veengronden zijn ook moeilijk te beheren, dat vraagt vakmanschap”.
“Mooi, hè,” vindt Joris van de Kerkhof: dat de schapen eerst weglopen en dan terugkomen als ze hebben vastgesteld dat het ok is.
De romantiek daarvan lijkt Zijp te ontgaan maar hij praat wel warm over zijn dieren. Ze zijn “een boer zijn muziek, zijn lust en zijn leven”.

Ter zake: als het plan van de provincie niet deugt, hoe zou Zijp het dán willen doen. De man noemt wat oplossingen die mij niet direct iets zeggen maar een deel van zijn kritiek snijdt zeker hout.
De boeren hebben geen inspraak gehad. Dat is nog een zakelijk argument.
Maar vooral: “Ze gaan voorbij aan de bezieling van een veehouder die probeert op een rendabele manier met zijn vee zijn gezin te onderhouden.
Dat voel ik zwart in mijn ziel.”

Mooi gesprek. Met een boer die – begreep ik later – bij mij om de hoek zijn bedrijf uitoefent.
Zelf moet ik er ook niet aan denken om over een tijdje niet meer uit te kijken op grazende schapen maar op lisdodde.
Een leuke plant, hoor, maar hij kan je niet aankijken en ook niet door het weiland deinen.

“Onehundredandtwentyone!”

door Reageer

Raymond van Barneveld stopt met darten dus waar moet Joris van de Kerkhof ánders heen dan naar het stamcafé van onze nationale grootheid.

Het zoontje van de eigenaar is tevreden. Hij heeft net 53 punten gegooid en dat is ‘best wel goed’ wat zijn vader beaamt.
Want het landelijk gemiddelde zou 26 zijn.
Het zoontje (11) heeft van Barny geleerd dat hij rustiger moet gooien. En vader? “Dat ik er niet veel van bak.”

Het jochie wil niet serieus gaan darten: hij zit nl op tennis.
Maar, weet de verslaggever, “concentratie is bij beide van belang.”

De eigenaar van café De Entertainer is wat ambivalent. Hij snapt wel dat Barny stopt maar hoopt ook dat hij na een paar maanden op die beslissing terugkomt.
Tegelijk geeft hij ons een inkijkje in de wereld van de professionele darters: lang van huis, ongezond eten, teveel drinken.

Vader werpt nog een keer en zoon Sven doet een “onehundredandtwentyone!”
“Wat moet ik nu nog vragen?” doet Joris van de Kerkhof gespeeld onbeholpen.
“Tegen wie ik morgen competitie moet gooien” (de café-eigenaar weet wel wat een goede vraag zou zijn).
En? Tegen Raymond van Barneveld!

Al verder spelend verslaat hij zijn zoontje.
En morgen? Ach. Ze spelen in teamverband en mochten ze een punt halen dan is dat mooi maar zo niet – dan is het “volgens verwachting”.

Leuke, *warme* reportage.
Joris van de Kerkhof met kinderen is natuurlijk altijd goed.

Licht dat vragen wil stellen

door Reageer

Elektronisch geriedel.

Joris van de Kerkhof is in Eindhoven bij Glow en iemand, ik neem aan een kunstenaar, zegt dat hij zich afvroeg “wat als licht zelf ook kan waarnemen?”
Zo kwam hij op een installatie met lichtstralen die 60 meter weg ‘aftasten’ en de verslaggever (altijd praktisch) stelt voor erin te gaan staan.
Het werkt en de lichtstraal gaat nog praten ook: alsof hij vragen wil stellen.
Er is ook een dreigende variant (somber geluid): “als een groep wolven gaan ze nu mensen aanvallen”.

De Catharinakerk staat in het licht.
En twee mensen in het wit dansen om de kerk.
Waarvoor dat symbool staat mogen we zelf bedenken.

Joris van de Kerkhof wandelt verder en komt bij ‘De witte dame’ (=de oude Philipstoren) en ook nog bij het Philips stadion.
Met telkens andere muziek.

Dan: vuurwerk.
En dan “dooft de muziek en het licht langzaam uit” net als de reportage waarin op het laatst zachtjes uit-fadend wordt geklapt.

Erg knap om iets dat je moet zien zo te laten horen dat de luisteraar het moeiteloos visualiseert.

Shoppen met Chinezen

door Reageer

Outlets zijn voor mij gebouwen met trendy namen waar ik langs rijd en waarvoor ik reclame hoor.
Er schijnen mensen te zijn die er een hele dag kunnen doorbrengen om er ‘lekker’ te gaan shoppen.

In Roermond blijkt ook een outlet te zijn waar “veel Nederlanders, veel Fransen en heel veel verdrietige kinderen…” (op de achtergrond het geluid van een dreinend kind waarmee de stemming er meteen in zit).
Het gaat alleen niet om de zeurkinderen, Joris van de Kerkhof wil ons vertellen over “heel veel Chinezen” die er ook rondlopen.

Het is geen toeval, het outlet centrum zorgt er zelf voor dat het in het reisprogramma zit van Chinese touroperators. Een halve dag brengen de Chinezen er door, rennend van winkel naar winkel, shoppend shoppend shoppend. Waarbij ze 5 tot 8x zoveel uitgeven als een Nederlander.
Omdat designermerken in Roermond goedkoper zijn dan in China en omdat een Chinees altijd ook inkoopt voor vrienden en familie.

Joris van de Kerkhof laat zich door een jonge Chinese vrouw, Valerie, die hierover een scriptie heeft geschreven, uitleggen waarom de merkproducten voor Chinezen zo belangrijk zijn: ze zijn goed voor hun sociale status.

Een Chinees gezin (uit Hoofddorp! Wat ver!) komt hier al voor de derde keer. De vrouw koopt inderdaad zoals uit het onderzoek bleek ook voor anderen, omdat de producten goed én goedkoop zijn. En de man is méé maar zegt dat hij niet goed weet waarom.
Grappig: de verslaggever en Valerie hebben geprobeerd een aantal Chinese mannen te spreken die op bankjes zaten met tassen om zich heen maar die wilden niet praten. Dat deden ze wel in het onderzoek: vrouw deed het winkelen, man zat buiten te roken (ontspannen?).

Het gaat steeds beter met deze outlet (= het wordt er steeds drukker). Toch zullen de Chinezen blijven komen, verwacht Valerie. Want: in China is het nóg drukker. Maar vooral: daar loop je het risico dat zgn merkproducten nep zijn. Hier zijn ze zeker echt.
Een leuk kijkje in een voor mij totaal vreemde wereld.

IJzersterk

door Reageer

“Sinds wanneer weet je dat je kanker hebt?”
Joris van de Kerkhof stelt de vraag niet helemáál aan het begin van het gesprek maar toch wel *bijna*.
Sinds 7 februari weet Rania Yaakoubi (17) dat ze een hersentumor heeft “en dat lijkt lang geleden maar het is als de dag van gisteren, ik herinner me echt alles”.
Het item gaat over een behandeling met protonen die ze in Groningen ondergaat, omdat ze daar meer baat bij zou hebben dan bij chemo.
Voor de protonentherapie ligt Rania op een tafel: “heb je je ogen open als je daar ligt?” Ze heeft een maskertje op maar kan wel iets zien, een soort blauwe flitsen. En er is een vieze geur maar daar krijgt ze wat voor.

JvdK: “Ben je nog steeds bang dat je dood gaat?”
Een moeilijke vraag, vindt Rania. “In het begin was het wel moeilijk om te accepteren maar met de tijd went het wel.
En iemand die niet ziek is kan een ongeluk krijgen en zo dood vallen.”
Waarna het meisje, dat een hoofddoek draagt, zakelijk vertelt over dat haar haren zijn uitgevallen en dat dit bij chemo meestal sneller gebeurt en bij deze behandeling komen de bijwerkingen zoals haaruitval juist later.
Merkt ze dat de tumor kleiner wordt? Soms, als ze gaat slapen, ervaart ze bepaalde steken in haar hoofd. Dat is normaal, zegt de dokter.

Woensdag krijgen haar vrienden en vriendinnen van school hun eindexamenuitslag. “Hoe moeilijk is dat voor je? Want nu ben je hier.”
Moeilijk. Want: “Ik stond er best wel redelijk voor..”
De verslaggever onderbreekt haar lachend: “In het voorgesprek zei je dat je er best wel góed voor stond.” Dat is zo en het is jammer maar nu gaat het erom te genezen en die school kan ook volgend jaar nog. Of het jaar erna.

“IJzersterk zoals Rania erover vertelt,” kondigt Winfried Baaijens af en gelijk heeft-ie.
Ook niet slecht zoals die verslaggever het gesprek voerde trouwens.