De Koude Kalkoen

Eindhoven

Licht dat vragen wil stellen

door Reageer

Elektronisch geriedel.

Joris van de Kerkhof is in Eindhoven bij Glow en iemand, ik neem aan een kunstenaar, zegt dat hij zich afvroeg “wat als licht zelf ook kan waarnemen?”
Zo kwam hij op een installatie met lichtstralen die 60 meter weg ‘aftasten’ en de verslaggever (altijd praktisch) stelt voor erin te gaan staan.
Het werkt en de lichtstraal gaat nog praten ook: alsof hij vragen wil stellen.
Er is ook een dreigende variant (somber geluid): “als een groep wolven gaan ze nu mensen aanvallen”.

De Catharinakerk staat in het licht.
En twee mensen in het wit dansen om de kerk.
Waarvoor dat symbool staat mogen we zelf bedenken.

Joris van de Kerkhof wandelt verder en komt bij ‘De witte dame’ (=de oude Philipstoren) en ook nog bij het Philips stadion.
Met telkens andere muziek.

Dan: vuurwerk.
En dan “dooft de muziek en het licht langzaam uit” net als de reportage waarin op het laatst zachtjes uit-fadend wordt geklapt.

Erg knap om iets dat je moet zien zo te laten horen dat de luisteraar het moeiteloos visualiseert.

Allerlei beelden op het netvlies

door Reageer

Geritsel.
En Joris van de Kerkhof die vertelt dat Vluchtelingen in de Knel in een klooster zit.
Stem van een jonge vrouw (kán mijn vooroordeel zijn, maar ze klinkt niet als een non). Ze deelt envelopjes met leefgeld – € 56 – uit aan mensen die in de rij staan.
Een Afghaanse man is zes jaar in Nederland. Over twee weken doet de rechtbank uitspraak en weet hij of hij mag blijven.
JvdK: “Kúnt u terug?”
Man: “Ik loop gevaar.”

Maar dit is niet de zoveelste *sob* story over arme vluchtelingen.
Het gaat over de Eindhovense gemeenteraad die een motie heeft aangenomen dat ze niet alleen bed, bad en brood verdienen maar ook: begeleiding.
Terwijl Teeven nog zit te wachten op Godot, stemde in Eindhoven de VVD vóór zo’n regeling.
Niet per se (uitsluitend) uit de goedheid van hun hart.
Want, zegt de fractievoorzitter: “Als ze niet opgevangen worden, hebben we ze niet in beeld.”

Vluchtelingen in de Knel is er blij mee.
Want zo komen er “menselijke en duurzame oplossingen”.

Nog een vluchteling.
Elf jaar geleden als 14-jarige jongen uit Angola hierheen gekomen.
Procedure ziet er niet goed uit.
JvdK: “Kúnt u terug?”
Man: “Nee, nee, nee.”
JvdK: “Waarom niet?”
Man wil er niet over praten. Het is te erg wat hij heeft meegemaakt.
De verslaggever beschrijft hoe de man met zijn ogen gaat bewegen.
“Ik zie de beelden niet, maar ik zie wel dat er op uw netvlies allerlei beelden komen.”

De man is bang bij een negatieve uitspraak weer op straat te komen.
De hulpverleenster is wat dat betreft minder somber.
Ze denkt dat ze dankzij de motie van de gemeenteraad kan blijven begeleiden.
Waar ze blij mee is.

Ik ben ook blij.
Met de motie.
De reportage, waarin Joris van de Kerkhof (knap) nog twee vluchtelingen, een hulpverleenster én een politicus wist te verwerken, vond ik met de verplichte drie minuten te kort.
Gelukkig staat op de NOS-site een uitgebreid artikel voor wie net als ik méér wil weten.

Nooit nergens geen last van

door Reageer

De politie doet invallen in woningen in Eindhoven op zoek naar wapens en drugs.
Met honden waarvan de grootste dierenliefhebber onder de Radio1-verslaggevers, Joris van de Kerkhof, tussen de middag de namen wil weten.
Ook praat hij dan met de politie (die weinig wil zeggen) en eerlijk gezegd denk ik: leuk (mn van die namen), maar dat was het dan.

Dat is het niet.
De verslaggever gaat ook nog de straat op in de wijk Gestel.
“Mag ik u iets vragen?” “Dat mag,” zegt een man. En vertelt dat hij is wakker geworden van vier klappen. “En ik denk, er is wat aan de hand, hè” – in dat heerlijke accent van Gestel.
“En daar is een raam uit, bij Cor. Waar beginnen ze aan, hè…”
“De politie of die mensen,” vraagt Joris van de Kerkhof voor alle zekerheid.
Het is “die mensen”.

De man woont er al veertig jaar. Omdat hij uitzicht heeft op het park. En zijn zuster woont in het centrum maar hij wil niet ruilen. Is hij 1 van de eerste bewoners? Nee. Want de huizen zijn van 1959..
JvdK: “Okee. Toen de huizen er 14 jaar stonden bent u er gaan wonen.” Mooi, groen, ruim en nu die overbuurman… “Nooit nergens geen last van gehad. Hai, Jan!”
JvdK: “En wat hebt u ervan gemerkt, meneer?” Nee. Nou ja, die knallen.
JvdK: “Wel een fijne wijk?”

Jan woont hier pas zeven jaar. Fijne buurman. Van Cor hadden ze trouwens ook geen last.
“En wat hij doet moet hij van z’n eigen weten.”

JvdK: “Gaat om een hoop geld.”
Man: “Ik weet niet wat dat spul werd is want ik doe daar nie in.”
En: “Ik ben trouwens tachetig jaar geweest, wat wilde nou toch. Voor die paar dagen dat ik nog tegoed heb.”
JvdK: “Geniet van die paar dagen, van die paar jaar, tien jaar.”
“Ja, tien jaar! Kom over tien jaar terug!”
Dat is 29 januari 2022, rekenen ze samen uit.
JvdK: “Tot dan.”

Waarna de mannen elkaar “houdoe!” wensen en mij achterlaten met een warm and fuzzy feeling (als ooit-Eindhovense met roots in Gestel) en bewondering voor hoe Joris van de Kerkhof iets dat een stomme voxpop had kunnen zijn omtovert in een prachtig portret.

Flash required

Leermomenten achter roodgeblokt lint

door Reageer

“Oefenen met oefendoelen” zal de ‘rampenleider’ die op vliegbasis Eindhoven een namaakvliegramp leidt.

Een voorstuk en een achterstuk van een Fokker 100 ziet Joris van de Kerkhof liggen. Daartussen koffers. Nee, niet aankomen. Want tussen die koffers komen later de slachtoffers (acteurs fysieke veiligheid) en alles moet precies zó liggen – en niet anders.
Dan wordt het (weer de ‘rampenleider’): “stukje communicatie” en “stukje processen” en niet te vergeten “leermomenten”.

Vijftien jaar geleden was de ramp met de Hercules.
“Als u slachtoffer gaat liggen wezen” vraagt de Filiaalhouder aan een acteur: denkt hij daar dan ook aan? De man zegt zich te gaan “concentreren op acteren” maar nu de verslaggever het zegt: “Misschien kan ik het wel meenemen. Goeie tip.”
Method acting.

De hulpverleners, verwacht men, zullen mogelijk wél terugdenken. Als die het te kwaad krijgen kan de oefening zelfs gestopt.
Eigenlijk is de echte oefening ook niet tussen de wrakstukken. Die is op het gemeentehuis. Waar de beslissingen worden genomen. En waar de stukjes communicatie en leermomenten natuurlijk op hun plaats moeten vallen.

Meest indrukwekkend: wanneer Joris van de Kerkhof (“ik was er zelf bij”) met collega Hans Matheeuwsen herinneringen ophaalt aan die avond.
Om zes uur kwam het nieuws over de ramp, de pers spoedde zich naar het vliegveld en (HM:) ”Honderd journalisten werden gevangen in een ruimte en wie binnen was mocht er niet meer uit.”
Tot aan het eind van de avond eindelijk de persconferentie kwam die steeds werd beloofd en steeds werd uitgesteld.

Twee werelden.
Het echte drama dat al bijna is vergeten en het spelen met schmink (bloedende harten) achter roodgeblokt lint.