De Koude Kalkoen

Goedemorgen Nederland

Een prikklok voor honden is belachelijk

door Reageer

Sven Kockelmann gaat in gesprek met iemand van de Partij voor de Dieren over dat de honden op Schiphol te hard moeten werken.

Johnas van Lammeren, fractievoorzitter PvdD in Amsterdam, mag uitleggen waar het allemaal *niet* om gaat: niet om de honden van de marechaussee.
En ook niet om (Sven wil leuk zijn) “een speciale hondencao met vakantiedagen”.

Het gaat om de honden die worden ingezet om vracht te besnuffelen voordat die het ruim in gaat. Om vast te stellen dat er geen explosieven tussen zitten.
Dat vinden de honden leuk benadrukt Van Lammeren.
Maar ze moeten vaak te lang doorwerken omdat de expediteurs te weinig honden inhuren zodat ze elkaar niet kunnen afwisselen.
Gevolg: door hun poten zakken en braken van vermoeidheid.

Feiten, wil Kockelmann.
Hoeveel honden hoeveel uur hoeveel “exorbitante arbeidsomstandigheden”.
Tientallen, zegt Van Lammeren, maar exacte getallen heeft hij inderdaad niet.
SK: “Dat weet u dus niet.”

En (Sven wordt nóg leuker): “Een prikklok voor honden is belachelijk.”
Inderdaad en (JvL:) “Het gaat er ook niet om dat er een kwartiertje overgewerkt wordt.”
SK: “Wat wilt u?”
JvL: “Dat de dieren beschermd worden, dat de expediteurs hun verantwoordelijkheid nemen, dat ze niks moeten doen dat hun krachten te boven gaat.”

Waarna de presentator zich blijkt te hebben laten overtuigen want: “Het punt is duidelijk, pas op je hond dan kan hij ook zijn werk beter doen én het is beter voor het dier.”

Mij valt weer eens op hoe beleefd en rustig en vasthoudend sprekers namens de Partij voor de Dieren altijd hun verhaal weten te brengen.
En mij valt ook op hoe Sven Kockelmann de kwestie aan het slot (goed) samenvat in plaats van nog een eigen ‘punt’ te scoren.
Zou de man misschien zélf een hond hebben?

De vraag die u bezig houdt

door Reageer

Gisteren zo’n bericht dat iedereen die wel eens post niet heeft gekregen tot razernij brengt.
Een postbode die drie jaar lang (een deel van de) post niet bezorgt maar opslaat in zijn huis of schuur.
Duizenden poststukken.

Terecht dat Goedemorgen Nederland ‘wat bezielt zo’n man’ verklaart tot “de vraag die u in het bijzonder bezig houdt”.

Psychiater Bram Bakker wil er zijn licht wel over laten schijnen.
Het kán, weet de deskundige, “verzameldwang of verzameldrang” zijn.
Wat “een zeldzaam verschijnsel” is.

Wat het óók kan zijn: verplichtingen vermijden.
Omdat je depressief bent.
Óf omdat je een kater hebt.
Dat je dan denkt “dat doe ik morgen wel” en dan “gaat het van kwaad tot erger en voor je het weet heb je drie jaar niet bezorgd”.

Maw: de psychiater weet niet meer dan jij en slaat er ook maar een slag naar.

Met zielige verhalen in je eigen angst schieten

door Reageer

Als “de Easyjet onder de uitvaartondernemers” kondigt Goedemorgen Nederland het intens keurige bedrijf PC Hooft aan dat sinds 2008 ook goedkope begrafenissen aanbiedt.
Eenvoudige kist, aangifte overlijden, lichaam in de kist leggen, cremeren (€ 1200) of begraven (€ 1300) en digitale rouwkaart die je ook kunt printen.

Jet Mok praat erover met Carry de Niet van PC Hooft en doet zelfs geen poging haar afgrijzen te bedwingen.
Want: er is geen dienst.
En: je mag niet achter de kist aan naar de begraafplaats.
En ook nog: de as wordt verstrooid op zee.

“Het klinkt toch een beetje treurig maar ik zeg het maar gewoon” – zegt Jet.
Vooral dat niet achter de kist lopen vindt ze triest dus: “Zitten de nabestaanden daar niet mee.”

Carry de Niet stelt vast dat “mensen op zoek zijn naar zielige verhalen en helemaal in hun eigen angst schieten”.
Terwijl men er goed over nadenkt, het vaak al vantevoren zelf heeft geregeld.

Je hebt, vertelt ze, mensen die op een andere manier afscheid nemen en herdenken en niet zoveel waarde hechten aan de uiterlijkheden waar Jet Mok niet zónder kan.
Het graf kunnen ze zelf bezoeken.
Met bloemen en ev. een steen.

Jet Mok veert op: “De overledenen krijgen wel gewoon een graf?”
Ja. Een algemeen graf.
De Niet legt (te kort) uit wat het verschil is met een particulier graf zodat bij de verslaggeefster de indruk lijkt post te vatten dat het om een soort massagraf gaat.

Het zou fijn zijn geweest als Jet Mok zich vantevoren beter in het onderwerp had verdiept ipv slechts haar eigen ideeën over een uitvaart als uitgangspunt te nemen.
Maar Carry de Niet had van mij ook wat duidelijker kunnen zijn met meer voorbeelden van het ánders afscheid nemen en niet in de valkuil stappen van het algemene graf “met drie of vier bij elkaar”.

De meerwaarde van het eten van levende dieren

door Reageer

Het was mij ontgaan.
Wat vermoedelijk vooral iets zegt over waar ik mijn meeste nieuws vandaan haal (Radio 1 en de Volkskrant).
Maar in Japan eten ze levende kikkers (terwijl je ze oppeuzelt spartelen de pootjes nog) en daar zijn ze in Amerika boos over.

Ik verwacht in Goedemorgen Nederland een telefoontje naar Marianne Thieme maar ze bellen Johannes van Dam.
Over wat de meerwaarde is van het eten van levende dieren.

“Behalve in enkele gevallen,” legt Johannes van Dam uit, “is er geen toegevoegde waarde.”
Zo’n enkel geval zijn de oesters.
Die moet je levend eten.
Want dood bederven ze snel.

“Maar,” zegt de deskundige, “bij dieren die je langer kunt bewaren zou ik niet zeggen dat er culinair en medisch gezien een toegevoegde waarde is.”

Is er dan helemaal geen reden om de kikkers levend te eten?
“Alleen traditie,” veronderstelt Van Dam.
“Maar niet heel rationeel.”

Levend kikkers eten gaat het in Nederland dus niet worden.
Levend oesters eten wél.
Niet omdat die geen pijn voelen als jullie ze naar binnen slobberen maar omdat ze snel bederven als ze dood zijn.

Koeien en kippen boffen toch maar dat ze het lang volhouden in stukjes in de vriezer.

Een smartphone en een baal stro

door 4 Reacties

Dát is fijn wakker worden: de plofkip verdwijnt uit de supermarktschappen.
In 2020 (of eerder).
En in 2015 krijgt-ie al een fijn leven.
Met meer ruimte en strooisel. Verder komt er een nieuw ras dat langzamer groeit.
Dat heeft het Centraal Bureau Levensmiddelenhandel besloten.

Een uur later legt Hanneke van Ormondt van Wakker Dier uit waarom er te vroeg is gejuicht.
De supermarkten kunnen nog 7 jaar stunten met kip en de beloofde verbetering van het kippenleven komt uit een smartphone meer aan ruimte en een baal stro.
Sterker: er was in een eerder overleg méér beloofd en dit is eigenlijk een stap terug.

Klopt dat? Is een belofte gebroken?
Lara Rense wil het weten van Ben Dellaert van het Productschap Pluimvee en Eieren die geen ja en geen nee zegt (dus: ja) en het houdt op “een zo optimaal mogelijk compromis voor mens en dier en milieu”.
En dat van die “smartphone en een baal stro” klopt óók althans Dellaert spreekt Marcel Oosten niet tegen wanneer die dat voorlegt.

En *is* dit wel het eind van de plofkip?
Nee.
Want 70% van de in Nederland gefokte kippen is voor de export en zolang de buitenlandse afnemers niet piepen gaan de Nederlandse kippenhouders gewoon op de oude voet door.

Sven Kockelmann belt Frank Dales van de Dierenbescherming.
Die zit, vertelt hij, “tussen Wakker Dier en de supermarkten in”.
Want dit is “een stap in de goede richting en de uitdaging is of je kunt blijven lopen”.

Nu, rekent Dales voor, zitten 21 kippen gepropt op 1 vierkante meter en in 2015 wórden dat er … 19!
Terwijl – nog steeds Dales – “wetenschappelijk is aangetoond” dat het er maximaal 15 moeten zijn en liefst 12.
Toch: hij heeft “goede hoop”.

Zo’n slappe reactie maakt weer eens duidelijk hoe noodzakelijk de aanpak van Wakker Dier is.
Naming and shaming werkt toch een stuk beter dan dat ‘goed gedaan jochie nu nóg een klein stapje en in 2020 praten we verder’.