De Koude Kalkoen

Lenie 't Hart

Op zoek naar inspiratie

door 3 Reacties

Ze kan het wél, Margje Fikse!
Had ik er bij de gevangenisuitzending nog een hard hoofd in, vanavond presenteert ze in haar eerste zondag solo-uitzending de sterren van de hemel.
“Op zoek naar inspiratie” zal Margje gaan en aan tafel heeft ze de als altijd bevlogen Lenie ‘t Hart en opperrabijn Jacobs en de wat flets overkomende Ludo Hekman die z’n visie geeft op de postcodeloterij.

“Mensen die u tegen u zeggen vertrouwt u niet” heeft ze over Lenie ‘t Hart gelezen en die wil inderdaad liever “je” waarna de presentator meteen: “Ben je moeilijk van vertrouwen.”
Wat een voorbeeld is van haar alerte manier van een gesprek voeren.
Goed luisteren, mensen laten vertellen en dan oppikken wat de essentie lijkt.

Eerst zie ik het somber in met de opperrabijn wanneer die zich beklaagt over een foute aartsbisschop maar dan valt die Lenie ‘t Hart bij.
Ze vinden elkaar over de passie voor de natuur.
Jacobs: “En of het zeehonden zijn of bomen of bossen doet er niet toe, je moet niet de natuur kapot laten maken.”

Tegen het eind van de uitzending is Lenie ‘t Hart zo geroerd door de bijval van de opperrabijn dat ze zich helemaal naar hem heeft gewend.
Vertelt Margje Fikse – heel goed! Want dat weet de luisteraar natuurlijk niet.
En dan, beschrijft ze, wil Lenie zijn hand aanraken: “Maar u geeft geen handen, toch?”
Daar wil de opperrabijn het niet over hebben en Lenie zegt dat ze ook niet écht een hand gaf maar alleen even aanraakte.

Wat een verademing is Margje Fikse vergeleken met Renze Klamer.
Duidelijk goed voorbereid, maar vooral: zo gevoelig voor alles wat er met en tussen haar gasten gebeurt en dan ook nog alert genoeg om wat onhoorbaar gebeurt voor de luisteraar te vertalen.
Geen spoor van spanning, een ideale, prettige gastvrouw.

Vuilspuiterij en de inner bitch

door Reageer

“Voor de luisteraars is het misschien interessant” zegt de burgemeester van Texel, Francine Giskes, tegen Rik van de Westelaken, dat “over de rug van Johannes” (de bultrug) eigenlijk werd gevochten over hoe je zeehonden moet opvangen.
Waar Ecomare en Lenie ‘t Hart verschillend over denken.

Heeft ze contact gehad met Lenie ‘t Hart, vraagt de presentator.
Giskes: “Is altijd boeiend, hè, wie de echte deskundige is. Zet tien deskundigen bij elkaar en je hebt tien meningen.”

Waarna ze ‘t Hart verwijt dat die niet bij Johannes is geweest (tja – gebiedsverbod?) en dat Marianne Thieme op weg was maar (door het weer gedwongen) is omgekeerd.
“De beste stuurlui staan aan wal” oordeelt de burgemeester die geen poging doet haar inner bitch te verbergen.

Wat een contrast met Marianne Thieme die rustig aan Sven Kockelmann uitlegt waarom zij een protocol wil voor gestrande zeezoogdieren en wat dat protocol moet behelzen.

De burgemeester van Texel, houdt Kockelmann haar voor, heeft het over “vuilspuiterij”.
Waarop Thieme (beschaafd): “Het zou ontzettend jammer zijn als we nu met modder gaan gooien.”
En wat ook jammer is: “Dat Lenie op zaterdagavond gaat bellen met de burgemeester en die gooit de hoorn erop – dan wordt het door emotie beheerst.”
Zie je wel: bitch, die Giskes.

De presentator, die de voorvrouw van de Partij voor de Dieren met meer égards behandelt dan ik bij gesprekken van hem gewend ben, wil er nog wel op wijzen dat medewerkers van Ecomare via twitter zijn bedreigd en aangifte hebben gedaan.
Terecht, vindt Thieme. De aangifte.

SK: “Toch wel gek, om een gestrande walvis.”
MT: “Het is van belang dat mededogen voorop blijft staan en het is geweldig dat mensen zich willen inzetten voor alle levende wezens en dat we blijven samenwerken.”

Zo doe je dat dus, je mening in redelijkheid verpakt ventileren.
Marianne Thieme heeft vast ook een inner bitch maar tjonge, wat weet ze die handig in te zetten voor de goede zaak.
Met dat slimme en-passent-je over de burgemeester en de erop gegooide telefoon.

“De eerste emotie hebben we al te pakken”

door Reageer

Orka Morgan moet kunstjes doen in Tenerife, vindt de rechter.
De uitspraak komt binnen tijdens de uitzending van Dit Is De Dag.
“Shit” zegt Lenie ‘t Hart. En: “Verschrikkelijk.”
Tijs van den Brink: “De eerste emotie hebben we al te pakken.”

Alleen komt die emotie wat ongelegen want ze zijn nét begonnen aan ‘wat is je favoriete liedje en wat zegt dat over je’. Er volgt dus een lacherig kwartiertje waarin Hans Jaap Melissen en Lenie ‘t Hart afspreken samen naar Bruce Springsteen te gaan.
En dan, lacht Melissen, “gaan de zeehondjes mee want die klappen altijd”.
Haha doet ook Lenie ‘t Hart.

Dan, eindelijk: Orka Morgan.
Lenie ‘t Hart, nu weer serieus, betoogt dat dit “een vorm van wanbeschaving” is en: “een dier heeft een eigen waarde”. Ik zie Hans Jaap Melissen bekken trekken. Niet 1x. Herhaaldelijk.
Hij vindt het duidelijk absurd. En dát hij dat vindt is één ding, maar wat ontzettend onbeschoft om dat ongegeneerd te zitten tonen.
Lenie ‘t Hart hield het toch ook netjes toen de oorlogsverslaggever zei (en niet écht als grapje) dat een baby verschonen óók “oorlog” was.

“Dieren en hoe we omgaan met dieren is ook een vorm van beschaving” verwoordt Lenie ‘t Hart het standpunt van de Partij voor de Dieren.

Dat geldt ook voor hoe we omgaan met mensen die ópkomen voor het belang van dieren.
Wie besluit zo iemand met bekkentrekken (hij wéét dat de webcam aan staat) belachelijk te maken, neem ik voortaan in *zijn* o zo belangrijke werk ook een stuk minder serieus.

Huilen

door Reageer

Radio 1 heeft te weinig aandacht besteed aan het opstappen van Lenie ‘t Hart als dé moeder van Pieterburen, vind ik. Een enkel kwootje in het Journaal, dat was het.
Tuurlijk hád ze het wat beter kunnen plannen met die verkiezingen maar toch.
Dus zoek ik op google naar een waardiger nou, tabé dan.

“De zeehonden huilen want hun opvangmoeder gaat met pensioen” hoor ik, na een treurig gejammer uit de mondjes van aangespoelde zeehondjes. Het is Joris van de Kerkhof die als Nederlandwatcher op de VRT Lenie ‘t Hart uitzwaait. Met alle égards waar ze recht op heeft. Maar niet kritiekloos.

Citaat na citaat. Van Lenie, over Lenie. En heel veel zeehonden. “Wat lief! Kijk! Hij gaat slapen!” Kinderen die ‘knuffie geven’ aan robotzeehondjes.
“Huilers” heten ze, brengt Joris van de Kerkhof ons nog eens in herinnering.

“Over de verkiezingen kunnen we het altijd nog wel eens hebben,” zegt hij.
Nou – even dan. “Het ziet er naar uit” roept een trotse Mark Rutte, “dat in de Eerste Kamer de VVD de grootste partij is”.
Huil-huil doen de zeehondjes tot slot.

Mooie radio noemen ze dat.

Luister zelf