Wollig talent

Even vooraf:
Er zijn presentatoren en verslaggevers die zodra ze hun mond opendoen bij mij al diepe weerzin oproepen.
Er zijn andere bij wie ik denk dat het gezellig kan zijn er thee mee te drinken (of wijn).
Margje Fikse hoort in de laatste categorie.
Gezeten naast Elsbeth Gruteke en Tijs van den Brink heb ik haar vaak leuk bezig gehoord.
Toen ze deze zomer samen met Renze Klamer presenteerde kromde ik heftig de tenen.

Vandaag mag Margje Fikse, als ‘talent’ dat miv januari DIDD in het weekend één dag in haar eentje gaat presenteren, een hele uitzending alleen doen.
Vanuit de gevangenis. Over de gevangenis.
Over schuld en boete.
Met als vaste gast historicus Wim Berkelaar.

Ik denk: wat kan daar nou aan mis gaan.
Makkelijk onderwerp, eenvoudig voor te bereiden.
Erg veel kanten zitten er niet aan, erg veel onverwachte antwoorden kun je niet krijgen.

Margje Fikse swingt er niet direct *in* maar ok – de EO-presentatoren kunnen niet allemaal zo goed als Tijs of Elsbeth zijn.
Helaas swingt ze geen moment. Haar vragen stelt ze wollig met veel ‘is het soms zo of is het juist anders’ of ‘ik denk dan het is vast zus of zie ik dat verkeerd’ en geen enkel keer raakt ze een kern waarbij ik opveer.
Gelukkig is daar Wim Berkelaar die zich ermee bemoeit en die wél de diepte in gaat en wél durft te confronteren.

Met als gevolg dat Margje steeds vaker ‘kort, Wim!’ zegt en ‘ja’ ‘ja’ gaat katten op een nare manier die doet denken aan die van Naeeda Aurangzeb.
Niet omdat ze kattig is, maar omdat ze in tijdnood komt.

Ok – de eerste keer alleen is de eerste keer alleen.
Kan Margje Fikse het leren?
Geen idee.
Ik kan het voor haar (en voor de luisteraar) alleen maar hópen.
Maar wat miste ik vanmiddag Elsbeth Gruteke.

Op Renze Klamer kom ik uiteraard ook nog terug.