De Koude Kalkoen

Radio 1 Journaal

Volgen van het nieuws

door Reageer

De zinloze luisteraarsvraag van de dag van het Radio 1 Journaal is: Hoe volgen we het nieuws.

Er zijn mensen, onthult Bert van Slooten om kwart voor vijf, die het nieuws volgen via de NOS.
Tjee.
Er zijn óók mensen die kiezen voor en/of Al Jazeera.
Iemand kiest voor de VRT.
Véél mensen gaan voor twitter.

Verslaggever Jeroen de Jager is op luchtmachtbasis Volkel.
Met miltairen.
“Hoe volgen júllie het nieuws” legt hij voor.
Antwoord: “Met een professionele houding.”

Dat vind ik een erg leuk geval van oprecht de vraag niet-begrijpen.

Over het verdriet heen maar toch met een beetje hoop

door Reageer

Hét nieuws is natuurlijk Libië en Henny van der Veere en Wim Turkenburg kunnen zeggen wat ze willen maar nóg een buitenland om je tegelijk druk over te maken – dat valt niet mee wanneer er niet accuut nieuws valt te melden.

Tot Kjeld Duits het nieuws vertaalt naar de werkelijkheid van echte mensen en het de getallen ontstijgt en het ons hart raakt.
De correspondent is in de lobby van een lijkenhuis in Sendai. Vele honderden lijken. Deels geïdentificeerd (daarvan staan de namen op een lijst bij de ingang), voor een groot deel nog niet.

Duits beschrijft hoe mensen wachten, formulieren invullen, ondervraagd worden, soms foto’s bij zich hebben. Dan, als hun beschrijving overeen komt met die van een lijk: mee om een foto van dat lijk te zien. Is het echt de vermiste, dan de grote hal in naar het lijk.
Hoe zijn de mensen er aan toe, vraagt Lara Rense. Ze hebben lang gezocht, vertelt de correspondent. Ze zijn langs ziekenhuizen en opvangcentra geweest. Toen drong door dat de vermiste ‘misschien toch wel dood’ was. Nu zijn ze hier “over hun verdriet heen maar met toch nog een beetje hoop”.

Een gruwelijke samenvatting van een week persoonlijke ellende. Waartegen de verhalen die Joris van de Kerkhof moet aanhoren uiteraard wat in het niet vallen.
Een jonge vrouw die uit Tokio terug is bij haar vriend die half-Japans is en ons zijn vader een beetje leert kennen. De man peinst er niet over zijn land te verlaten zolang anderen hun leven riskeren. Dat ervaart hij als “aan zijn eer verplicht”. Mooi citaat (toegeschreven aan de vader): “De zon komt elke dag op en we bidden voor de slachtoffers.”

Hierna naar Den Haag waar Nederlandse kunstenaars die terug zijn uit Japan ontevreden zijn over onze ambassade. Dan denk je toch: niet zo zeuren. Wat je deze mensen niet kunt verwijten en de verslaggever die ze laat praten evenmin.

Maar kan de redactie niet wat zinniger klussen bedenken voor wat we eens beschouwden als onze Filiaalhouder?

Van A naar B

door Reageer

Uri ‘wie A zegt moet B zeggen’ Rosenthal klinkt zéér in zijn nopjes.
Resolutie 1973 heeft hem duidelijk goed gedaan.

Niet op alles geeft hij antwoord.
Maar hoor hem eens jolig reageren wanneer Lara Rense op zijn “daar ga ik me niet over uitlaten” antwoordt: “Daar was ik al bang voor.”
“Daar was u al bang voor, haha” lacht de minister van Buitenlandse Zaken.

Is dit dezelfde man die een paar weken geleden de presentator nog aansprak met “mevrouw” als in “dat moet u zo zien, mevrouw” en “het ligt anders, mevrouw” en dan zéér afgemeten.

Hoe een VN-resolutie van een stijve man (bijna) een zonnetje in huis kan maken.

Altijd leuk sinds hij de landelijke politiek heeft verlaten is Jaap de Hoop Scheffer die meteen even Rosenthals ‘A-B’ duidt.
Daarin hoort hij een Lubberiaanse “positieve grondhouding”. Ook dat met een vrolijk lachje.

Nu nog ter zake en iets *doen* daar in Libië.

Verdrietig en in tranen

door Reageer

Toen onze eigen snel naar Japan overgevlogen correspondenten er moeilijk hun weg zochten viel de NOS al vaak terug op Kjeld Duits. “In Japan wonende Nederlandse journalist.”
Eerst als extraatje (Wouter Zwart, wat zie jij?) en nu de Nederlanders het land zijn ontvlucht ook steeds meer voor het echte nieuws. Wat een verschil. Het is écht anders als een anders in China gestationeerde goede bedoeler vast stelt dat er rijen voor de supermarkt staan. Die doet zijn best (en raakte ook al snel in paniek, viel op).

Kjeld Duits is bij de opvangcentra in het door de tsunami geteisterde gebied. Waar mensen doodgaan. Oude mensen, zwakke mensen. Omdat het koud is en er onvoldoende dekens zijn en geen verwarming.
Ongekend. Japan, dat zo goed is met hulpverlenen bij rampen, ziet geredde en opgevangen mensen nu doodgaan. Machteloos.

Hoe reageren de Japanners? Dat willen we steeds weten. Om ons even steeds te verbazen over dat die zich niet wenend en krijsend op de borst slaan. En Kjeld – hoe is het met jóu?
“Ontzettend verdrietig en moeite om de tranen binnen te houden” vertelt die. Net als de Japanners.
Nee, niet boos. “Misschien ben ik te lang weg om die westerse manier van denken te hebben.”

Ik hoop van harte dat de NOS deze man houdt als correspondent wanneer dit nieuws is geweken. Niet alleen omdat hij goed verslag doet. Hij komt integer over en is oprecht betrokken.
Hij *deugt*.

Laten we lief zijn voor oude mensen

door 4 Reacties

Zoveel leed in Japan en Libië (en al die andere landen die we voor het gemak even vergeten – de aandacht kan niet overal tegelijk zijn).

Tussen al dat leed in het groot dat we proberen te bevatten (wat amper lukt) is er die reportage van Jeroen de Jager die raakt in het hart.
Zorginstelling Osira is onder toezicht gesteld. Er wordt niet goed voor de oude mensen gezorgd.

Een dochter van een oude vrouw vertelt een concreet verhaal. Ze heeft (net als die andere dochter in Den Haag) geluidsopnamen gemaakt. Dictafoon op de kamer gelegd. En wat een treurnis. Wat intens geméén: moeder mag voor ze gaat slapen niet naar de wc. Want ze “is al geweest”. Maar moeder gaat *altijd* voor het slapen nog even plassen.
Jammer dan. Mag niet.
En omdat dochter een klacht heeft ingediend en aangifte heeft gedaan en dus lastig is, wordt door de instelling nu de hoorn erop gegooid als ze opbelt.

De -nieuwe- voorzitter van de Raad van Bestuur, Rob van Dam, vindt dat er met de familie moet worden gepraat. Tja. Hij kan door de opnames niet ontkennen dát het is voorgevallen en hij kan wanneer Marcel Oosten aan de telefoon hangt natuurlijk moeilijk zeggen dat het jammer maar helaas is wat er met die vrouw gebeurt.
Verder komt het door weinig personeel en flexwerkers en dat komt door te weinig geld.

Ik wou dat we beter zorgden voor onze oude mensen. Minder grote woorden, minder de rest van de wereld willen verbeteren.
‘Gewoon’ een menswaardig bestaan voor oude mensen in ons eigen land.
Zodat ze voor het slapen gaan mogen plassen en vriendelijk worden toegesproken.
Hoeveel gevraagd is dat nou helemaal.