De Koude Kalkoen

Wouter Zwart

Woedend op de natuur

door Reageer

Wouter Zwart is in Japan. Hij laat ons kennis maken met meneer Kono die op 11 maart staand op een heuvel de tsunami zijn 200 jaar oude familiebedrijf zag verwoesten. Erger: hij zag mensen rennen en in de golven verdwijnen. Een kwart van de bevolking overleefde de ramp niet.
Stemmig begint de reportage met een fluit op de achtergrond, daarna wordt het een harp die langzaam tokkelt. Terwijl de Japanner op verzoek van de verslaggever uitkijkt over waar eens zijn fabriek stond. Wat hij voelt? Woede over al die vrienden die hij heeft verloren. “Ik kan het de natuur nooit vergeven.”

Kono’s fabriek maakte sojasaus. De produktie is nu overgenomen door bevriende bedrijven, inpakken doet hij wel zelf. Wouter Zwart kijkt mee. “Dat heet stickers in Nederland,” vertelt hij aan de vrouwen die de flesjes beplakken.
Hulp van de overheid krijgt Kono niet maar daar lijkt de man nauwelijks een probleem mee te hebben. De overheid zit ver weg en weet niet wat er nodig is, zegt hij. Dus doen ze het zélf.

“Hoe denkt u terug?” vraagt Wouter Zwart.
“Ik wil niet denken en dus doe ik het niet” waarna Kono het wel gehad heeft met die buitenlandse journalist met al z’n vragen. Hij gaat vuurwerk kijken met z’n gezin.
Zodat de harp overgaat in geknetter.

Mooie radio.

Verdrietig en in tranen

door Reageer

Toen onze eigen snel naar Japan overgevlogen correspondenten er moeilijk hun weg zochten viel de NOS al vaak terug op Kjeld Duits. “In Japan wonende Nederlandse journalist.”
Eerst als extraatje (Wouter Zwart, wat zie jij?) en nu de Nederlanders het land zijn ontvlucht ook steeds meer voor het echte nieuws. Wat een verschil. Het is écht anders als een anders in China gestationeerde goede bedoeler vast stelt dat er rijen voor de supermarkt staan. Die doet zijn best (en raakte ook al snel in paniek, viel op).

Kjeld Duits is bij de opvangcentra in het door de tsunami geteisterde gebied. Waar mensen doodgaan. Oude mensen, zwakke mensen. Omdat het koud is en er onvoldoende dekens zijn en geen verwarming.
Ongekend. Japan, dat zo goed is met hulpverlenen bij rampen, ziet geredde en opgevangen mensen nu doodgaan. Machteloos.

Hoe reageren de Japanners? Dat willen we steeds weten. Om ons even steeds te verbazen over dat die zich niet wenend en krijsend op de borst slaan. En Kjeld – hoe is het met jóu?
“Ontzettend verdrietig en moeite om de tranen binnen te houden” vertelt die. Net als de Japanners.
Nee, niet boos. “Misschien ben ik te lang weg om die westerse manier van denken te hebben.”

Ik hoop van harte dat de NOS deze man houdt als correspondent wanneer dit nieuws is geweken. Niet alleen omdat hij goed verslag doet. Hij komt integer over en is oprecht betrokken.
Hij *deugt*.

“Er zouden heel ernstige dingen kunnen gebeuren”

door 1 Reactie

Vanochtend weer een prima Radio 1 Journaal.
Japan van minuut tot minuut gevolgd – en het is cynisch maar dat is natuurlijk spannender als het nieuws gaande de uitzending steeds beangstigender wordt dan wanneer blijkt dat het bij nader inzien meevalt.

Correspondent Wouter Zwart mag weg uit China en hij is blij. Want toevallig kon hij nog benzine krijgen maar hij hoorde van collega’s die met een lege tank langs een snelweg staan. Extra vervelend nu het met de kernreactor in Fukushima steeds griezeliger wordt.
Joan Veldkamp (in Tokio) meldt om acht uur dat zij ook vertrekt. Marc Wesseling (Nederlander die er werkt) weet het om negen uur nog steeds niet. De ambassade zegt: blijven. Vertelt hij.

In de studio dit keer atoomfysicus Wim Turkenburg (af en toe hollend naar Rik van de Westelaken op de tv). De ideale deskundige. Weet waar hij het over heeft en kan dat uitleggen in taal die elke leek kan volgen. Rustig sprekend. Kalm taalgebruik: “Er zouden heel ernstige dingen kunnen gebeuren.” Maar: “Het meest zwarte scenario is een disaster.”
En dat scenario sluit hij niet uit.

Mooie reportage van VRT-journaliste Veerle de Vos. (Voorspelbare) discussie tussen Greenpeace en Atoomstroom. Bart Kamphuis over de reacties op de beurzen.

Joris van de Kerkhof praat met Gerbrant van Vledder over hoe te bouwen tegen tsunami’s. Zoals hij gisteren mocht spreken met deskundigen die zeiden dat het reuze zou meevallen met die kernreactoren in Japan.
Een nieuwe inzet van de live verslaggever. Zou het het eind zijn van het vertrouwde Filiaal?
Dat zou ik jammer vinden. Want de paar vragen die Joris van de Kerkhof zo in de uitzending kan verwerken zouden net zo goed in een telefoontje vanuit de studio kunnen worden gesteld.

Een beetje in paniek in Japan

door 2 Reacties

Het Radio 1 Journaal is vanochtend goed bezig over ‘Japan’.
Wouter Zwart is “zelf een beetje in paniek” de omgeving van Sendai ontvlucht na berichten over een nieuwe aardbeving en tsunami. Joan Veldkamp bericht uit Tokio.
Beiden vertellen over Japanners die hamsteren. “Ik lieg het niet” verzekert ons Zwart. Hij zag een rij van 10.000 mensen bij een supermarkt.
Veldkamp: “Er hangt een soort somberheid over de stad.”

Japanoloog Henny van der Veere heeft bij de NOS een veldbedje opgeslagen. Prettige man is dat, weet waar hij het over heeft en vertelt er helder over. Kysia Hekster informeert over de reacties in Rusland. Lady Gaga heeft een armbandje ontworpen (opbrengst gaat naar de slachtoffers). Merel Stikkelorum weet alles van economie.

Indrukwekkende gesprekken met Pieter Wiersinga van de Rampenidentificatiedienst en Jeanette Kruit van de speurhonden.
Marcel Oosten: “Hoe hou je moed?” Wiersinga: “Dat je weet dat het voor nabestaanden heel belangrijk is dat ze iemand terug kunnen krijgen.”

Geoloog Rob Govers over beven en breuklijnen. Ook een duidelijke spreker en waar hij even abstract wordt, zit Lara Rense er direct bovenop (ze luistert goed).
Joris van de Kerkhof is naar ECN in Petten gestuurd – “in de duinen waar de meeuwen wel te horen zijn maar nog niet te zien”. We horen eerst stilte en dan toch een enkele meeuw (bandje?).

Lara Rense: “Jij gaat antwoorden halen, hè?” Nou… De verslaggever praat met Fokke Draaisma en Ronald Schram van ECN die zich inspannen om ons gerust te stellen c.q. de gevaren te bagatelliseren. Is er een centrale ontploft? Straling? Niks aan het handje. *Moeder Natuur* straalt érger.

Zijn er meer centrales gebouwd op breuklijnen? Ja, maar “ze voldoen aan eisen”. Oooo. Nou, concludeert Joris van de Kerkhof, “dan is het dus niet zo erg als het lijkt”. Wat de deskundigen later weer willen nuanceren (zeggen ze) maar erg veel nuances hoor ik niet.

Gewoon blijven koelen, die centrales. Gaat u maar rustig slapen.

Good morning, my name is …

door Reageer

Robots in Japan.
Wouter Zwart maakt er een zomercolumn over, tenminste zijn reportage klinkt alsof hij bedoeld is om dadelijk op tv te komen.
Leuk muziekje, dan: er zijn 3 soorten robots. Industriële die auto’s in mekaar zetten, communicatieve (“good morning, my name is …”) en robots die ons “bijstaan in de taken en functies in het leven”.

“Ik lig in bed” vertelt ons Wouter Zwart. Een bed van waaruit hij alles in huis kan bedienen terwijl het bed ook nog eens zijn lichaamsfuncties meet. Hé, er is iets met zijn bloedsuiker. Dus neemt het bed contact op met een dokter die op een schermpje verschijnt en daar gaat de bel al: een boodschapper brengt medicijnen. Waarna het bed ook nog kan veranderen in een rolstoel.
Reden van deze inventiviteit: Japan vergrijst. Er zijn niet genoeg jongeren om voor de ouderen te zorgen. Door deze technische snufjes kunnen ouderen en invaliden aan de maatschappij blijven bijdragen. Want het zijn “sociale, wijze, levenservarenen dus ook een economische schat waar het hele land iets aan heeft”.

Dan nog wat bionische ledematen, een professor die zichzelf als robot heeft gekloond (met ogen die gezichten herkennen) en het muziekje en dat was het slot van een ontzettend leuke reportage.
Dadelijk eens kijken of het inderdaad ook een tv-column is.