Robots in Japan.
Wouter Zwart maakt er een zomercolumn over, tenminste zijn reportage klinkt alsof hij bedoeld is om dadelijk op tv te komen.
Leuk muziekje, dan: er zijn 3 soorten robots. Industriële die auto’s in mekaar zetten, communicatieve (“good morning, my name is …”) en robots die ons “bijstaan in de taken en functies in het leven”.
“Ik lig in bed” vertelt ons Wouter Zwart. Een bed van waaruit hij alles in huis kan bedienen terwijl het bed ook nog eens zijn lichaamsfuncties meet. Hé, er is iets met zijn bloedsuiker. Dus neemt het bed contact op met een dokter die op een schermpje verschijnt en daar gaat de bel al: een boodschapper brengt medicijnen. Waarna het bed ook nog kan veranderen in een rolstoel.
Reden van deze inventiviteit: Japan vergrijst. Er zijn niet genoeg jongeren om voor de ouderen te zorgen. Door deze technische snufjes kunnen ouderen en invaliden aan de maatschappij blijven bijdragen. Want het zijn “sociale, wijze, levenservarenen dus ook een economische schat waar het hele land iets aan heeft”.
Dan nog wat bionische ledematen, een professor die zichzelf als robot heeft gekloond (met ogen die gezichten herkennen) en het muziekje en dat was het slot van een ontzettend leuke reportage.
Dadelijk eens kijken of het inderdaad ook een tv-column is.