De Koude Kalkoen

Kjeld Duits

Een tsunami aan…

door Reageer

“Een tsunami aan cijfers kregen we deze week over ons uitgestort.”
Zegt Kees Boonman in TROS Kamerbreed.
Eerder vanochtend Marjon van Royen in het Radio 1 Journaal: “President Dilma heeft het over een tsunami aan Europees geld waarmee Brazilië wordt overspoeld.”

Een tsunami aan…
Het is normaal taalgebruik geworden.
Als in ‘erg veel’.

Terwijl ik bij tsunami denk aan die afschuwelijke vloedgolven die mensen meesleuren.
Waarbij ik slechts 1 voorval uit de herinnering opdiep (maar er zijn er vele).

De tsunami in Japan.
Correspondent Kjeld Duits vertelt over een man die hoort dat de tsunami eraan komt en binnen korte tijd zijn huis zal bereiken. In dat huis: zijn invalide echtgenote die niet weg kan vluchten.
Waarop de man zich naar huis spoedt om samen met haar te sterven.

Dát is een tsunami en dát zijn gevolgen.
Ik zou er een lief ding voor over hebben als het begrip niet meer zo uit zijn verband zou worden gebruikt maar het zal wel weer zo’n taalgruwel zijn die al is ingesleten en niet meer valt uit te roeien.

Over het verdriet heen maar toch met een beetje hoop

door Reageer

Hét nieuws is natuurlijk Libië en Henny van der Veere en Wim Turkenburg kunnen zeggen wat ze willen maar nóg een buitenland om je tegelijk druk over te maken – dat valt niet mee wanneer er niet accuut nieuws valt te melden.

Tot Kjeld Duits het nieuws vertaalt naar de werkelijkheid van echte mensen en het de getallen ontstijgt en het ons hart raakt.
De correspondent is in de lobby van een lijkenhuis in Sendai. Vele honderden lijken. Deels geïdentificeerd (daarvan staan de namen op een lijst bij de ingang), voor een groot deel nog niet.

Duits beschrijft hoe mensen wachten, formulieren invullen, ondervraagd worden, soms foto’s bij zich hebben. Dan, als hun beschrijving overeen komt met die van een lijk: mee om een foto van dat lijk te zien. Is het echt de vermiste, dan de grote hal in naar het lijk.
Hoe zijn de mensen er aan toe, vraagt Lara Rense. Ze hebben lang gezocht, vertelt de correspondent. Ze zijn langs ziekenhuizen en opvangcentra geweest. Toen drong door dat de vermiste ‘misschien toch wel dood’ was. Nu zijn ze hier “over hun verdriet heen maar met toch nog een beetje hoop”.

Een gruwelijke samenvatting van een week persoonlijke ellende. Waartegen de verhalen die Joris van de Kerkhof moet aanhoren uiteraard wat in het niet vallen.
Een jonge vrouw die uit Tokio terug is bij haar vriend die half-Japans is en ons zijn vader een beetje leert kennen. De man peinst er niet over zijn land te verlaten zolang anderen hun leven riskeren. Dat ervaart hij als “aan zijn eer verplicht”. Mooi citaat (toegeschreven aan de vader): “De zon komt elke dag op en we bidden voor de slachtoffers.”

Hierna naar Den Haag waar Nederlandse kunstenaars die terug zijn uit Japan ontevreden zijn over onze ambassade. Dan denk je toch: niet zo zeuren. Wat je deze mensen niet kunt verwijten en de verslaggever die ze laat praten evenmin.

Maar kan de redactie niet wat zinniger klussen bedenken voor wat we eens beschouwden als onze Filiaalhouder?

Verdrietig en in tranen

door Reageer

Toen onze eigen snel naar Japan overgevlogen correspondenten er moeilijk hun weg zochten viel de NOS al vaak terug op Kjeld Duits. “In Japan wonende Nederlandse journalist.”
Eerst als extraatje (Wouter Zwart, wat zie jij?) en nu de Nederlanders het land zijn ontvlucht ook steeds meer voor het echte nieuws. Wat een verschil. Het is écht anders als een anders in China gestationeerde goede bedoeler vast stelt dat er rijen voor de supermarkt staan. Die doet zijn best (en raakte ook al snel in paniek, viel op).

Kjeld Duits is bij de opvangcentra in het door de tsunami geteisterde gebied. Waar mensen doodgaan. Oude mensen, zwakke mensen. Omdat het koud is en er onvoldoende dekens zijn en geen verwarming.
Ongekend. Japan, dat zo goed is met hulpverlenen bij rampen, ziet geredde en opgevangen mensen nu doodgaan. Machteloos.

Hoe reageren de Japanners? Dat willen we steeds weten. Om ons even steeds te verbazen over dat die zich niet wenend en krijsend op de borst slaan. En Kjeld – hoe is het met jóu?
“Ontzettend verdrietig en moeite om de tranen binnen te houden” vertelt die. Net als de Japanners.
Nee, niet boos. “Misschien ben ik te lang weg om die westerse manier van denken te hebben.”

Ik hoop van harte dat de NOS deze man houdt als correspondent wanneer dit nieuws is geweken. Niet alleen omdat hij goed verslag doet. Hij komt integer over en is oprecht betrokken.
Hij *deugt*.