Zoveel leed in Japan en Libië (en al die andere landen die we voor het gemak even vergeten – de aandacht kan niet overal tegelijk zijn).
Tussen al dat leed in het groot dat we proberen te bevatten (wat amper lukt) is er die reportage van Jeroen de Jager die raakt in het hart.
Zorginstelling Osira is onder toezicht gesteld. Er wordt niet goed voor de oude mensen gezorgd.
Een dochter van een oude vrouw vertelt een concreet verhaal. Ze heeft (net als die andere dochter in Den Haag) geluidsopnamen gemaakt. Dictafoon op de kamer gelegd. En wat een treurnis. Wat intens geméén: moeder mag voor ze gaat slapen niet naar de wc. Want ze “is al geweest”. Maar moeder gaat *altijd* voor het slapen nog even plassen.
Jammer dan. Mag niet.
En omdat dochter een klacht heeft ingediend en aangifte heeft gedaan en dus lastig is, wordt door de instelling nu de hoorn erop gegooid als ze opbelt.
De -nieuwe- voorzitter van de Raad van Bestuur, Rob van Dam, vindt dat er met de familie moet worden gepraat. Tja. Hij kan door de opnames niet ontkennen dát het is voorgevallen en hij kan wanneer Marcel Oosten aan de telefoon hangt natuurlijk moeilijk zeggen dat het jammer maar helaas is wat er met die vrouw gebeurt.
Verder komt het door weinig personeel en flexwerkers en dat komt door te weinig geld.
Ik wou dat we beter zorgden voor onze oude mensen. Minder grote woorden, minder de rest van de wereld willen verbeteren.
‘Gewoon’ een menswaardig bestaan voor oude mensen in ons eigen land.
Zodat ze voor het slapen gaan mogen plassen en vriendelijk worden toegesproken.
Hoeveel gevraagd is dat nou helemaal.