Schakelen met de verslaggevers in Tripoli.
Wijze woorden van generaal buiten dienst Berry Macco.
En dan opeens heel rap: de compound van Kadhafi is ingenomen.
De feestvierders plunderen.
Wapens en flat screen tv’s.
Zinderende radio.
Mn Lucella Carasso in topvorm.
Soms schakel ik even over naar Nederland 1 dan 2 en dan 3.
NIETS.
Onbegrijpelijk.
Daar is Lex Runderkamp uit Benghazi en hij neemt ons mee aan het handje.
Van de Indianen die scalpeerden, naar de Amerikanen in Vietnam die oren van gedode Vietcong aan een ketting droegen. Weer de Amerikanen, nu recenter, op de foto met lijken.
In Libië heeft hij een vergelijkbaar fenomeen ontdekt. De opstandelingen beroven hun slachtoffers van hun mobieltjes. Waarop de Kadhafi-aanhangers trots hebben gefilmd hoe ze oorlog voeren. Die filmpjes worden gedeeld en ook gegeven aan buitenlandse journalisten. Zodat die de wereld kunnen laten zien wat de strijdkrachten uithalen.
Runderkamp: “Mijn hard disk staat te roken en te koken” met allemaal filmpjes van 2 minuten met in totaal wel 12 GB. Allemaal ooggetuigeverslagen. De handen van de journalist lijken te jeuken om er nú een documentaire van te maken.
En dan zijn de opstandelingen ook nog bezig alle telefoonnummers in kaart te brengen. Wie met wie heeft gebeld.
Weer een mooi verhaal van Lex Runderkamp.
Zo enthousiast verteld dat je denkt: die man heeft de tijd van z’n leven.
‘We’ gaan naar Libië.
PVV en SP (en PvdD) zijn tegen. PvdA en D66 hebben er nog een leuk slaatje (meer ontwikkelingshulp) uitgeslagen. Wie de leiding heeft van het geheel blijft onduidelijk (men vergadert verder).
Menno Reemeijer zwaait onze jongens en meisjes uit in Leeuwarden.
Hoogtepunt (of dieptepunt): Hans Jaap Melissen die vertelt dat journalisten van landen die niet meedoen worden tegengehouden en dat toen hij zelf na een kritische vraag het antwoord wilde noteren een woordvoerder van de Nationale Raad probeerde zijn pen af te pakken.
“Luister mee” zegt Hans Jaap Melissen. Kunnen we het horen?
Eerlijk gezegd: nee. Er schijnt een vliegtuig over Benghazi te vliegen.
Eerst hoort de correspondent het alleen, dan ziet hij het een looping maken en: “Ik hoor een bom vallen. Het toestel komt nu recht over het hotel.” Waarna de verbinding wordt verbroken.
Bert van Slooten: “Wij houden ons hart vast.”
Een paar minuten later: daar is Hans Jaap Melissen gelukkig weer. Nu ziet hij de straaljager neerstorten en een rookwolk opstijgen. Mensen dansen op straat en roepen dat Allah groot is.
De presentator ziet het op televisie gebeuren: een zwarte rookwolk. Melissen trekt een vergelijking met Libanon in 2006: een laatste dag voor het staakt het vuren waarop iedereen “los gaat op elkaar”.
Weer tien minuten later kan de correspondent de vragen niet meer horen, mogelijk wordt de satellietapparatuur gejamd door Amerikaanse AWACS. “Er valt ergens een bom trouwens, in de verte.” En: “Ik hoor nu weer artilleriebeschietingen aan de rand van de stad.”
Geweldige live verslaggeving door Hans Jaap Melissen.
Die een erg koele kikker lijkt.
Uri ‘wie A zegt moet B zeggen’ Rosenthal klinkt zéér in zijn nopjes.
Resolutie 1973 heeft hem duidelijk goed gedaan.
Niet op alles geeft hij antwoord.
Maar hoor hem eens jolig reageren wanneer Lara Rense op zijn “daar ga ik me niet over uitlaten” antwoordt: “Daar was ik al bang voor.”
“Daar was u al bang voor, haha” lacht de minister van Buitenlandse Zaken.
Is dit dezelfde man die een paar weken geleden de presentator nog aansprak met “mevrouw” als in “dat moet u zo zien, mevrouw” en “het ligt anders, mevrouw” en dan zéér afgemeten.
Hoe een VN-resolutie van een stijve man (bijna) een zonnetje in huis kan maken.
Altijd leuk sinds hij de landelijke politiek heeft verlaten is Jaap de Hoop Scheffer die meteen even Rosenthals ‘A-B’ duidt.
Daarin hoort hij een Lubberiaanse “positieve grondhouding”. Ook dat met een vrolijk lachje.
Nu nog ter zake en iets *doen* daar in Libië.