Het beste programma: Dit Is De Dag.
Geen twijfel mogelijk. Hoe de redactie het voor elkaar krijgt altijd een spannende combi van gasten te verzinnen?
Geen idee maar ook wanneer ik bij de aankondiging denk ‘dit zal me niet boeien’ weet het programma me vrijwel steeds te verrassen.
Onderwerpen die me niet per se interesseren blijken wel degelijk interessant. De presentatoren zitten er bovenop, soms kritisch (meestal Tijs van den Brink), vaak uitnodigend (Elsbeth Gruteke) – samen perfect in evenwicht.
Het meest ideale duo ook als duopresentatie. Elkaar aanvullend, soms elkaar corrigerend, altijd een prettige sfeer maar nooit de luisteraar buiten sluitend.
Runner-up: Vroege Vogels.
Door de verslaggevers. Die zich liefdevol buigen over een mier, een slak, een zeldzame mini paddestoel.
Niet op de hielen van DIDD omdat de presentatoren ze nog niet vanuit de verte in de nek hijgen.
De beste presentator: Lucella Carasso.
Licht en luchtig waar dat kan, serieus waar nodig, altijd goed ingevoerd. Intelligent, op de hoogte. Nooit parmantig-pedant.
Prima alleen, goed met een partner.
Verrassende combinatie met Tom van ‘t Hek in de Sportzomer, intussen geolied met Tim Overdiek (wat ook iets zegt over het groeien in zijn rol van die presentator).
Runner-up: Elsbeth Gruteke.
Mn door haar zondagochtendinterviews die ze helaas te weinig doet. Petje af voor hoe ze een gast een uur meevoert door een leven zonder de obligate ‘hoe was je jeugd en toen’-aanpak.
Direct de luisteraar in het verhaal getrokken, wat nodig is aan feiten terloops vermeld, en steeds geconcentreerd op de lijn die van belang is wat je als luisteraar alleen merkt als je daar zelf heel erg op zit te letten.
Schijnbaar moeiteloos.
De beste verslaggever: Joris van de Kerkhof.
Goed in hard (Gaza) en zacht (het geluid van de kolenkachel, Joan Collins) nieuws. Creatief bij het vinden van de leuke extra’s: de Smokkelaars in de Tour de France, de vrouwen in het café in Athene.
Bewonderenswaardig in de manier waarop hij zijn reportages vorm geeft, de kleine details verweven in de grote lijn.
Soms alles achter elkaar (‘ik stap binnen en dit doet zich voor’) soms uitgekiend opgenomen: achtergrond, gesprekken, voice-over zgn deel uitmakend van die gesprekken.
Stuur hem op die ellendige ‘en wat vindt ú’-voxpop en hij vindt net die ene mooie man of vrouw die een écht interessant verhaal weet te vertellen.
Betrokken zonder overdreven emotioneel te worden.
De enige verslaggever door wie ik zo vaak bij de strot word gegrepen dat als hij wordt aangekondigd ik al opveer: wat nú weer.
Slechts zeer zelden is dat ‘veren’ niet terecht.
Runner-up: niemand.
