De Koude Kalkoen

Maino Remmers

Ship of Fools

door 10 Reacties

Vanochtend nemen we afscheid van het Radio 1 Journaal zoals we dat de laatste twee jaar kennen.
Van ‘de buffel’ zoals Het Filiaal intussen heet.
Maino Remmers gaat nog wel dingen voor ons doen maar minder, Marc-Robin Visscher verkast naar de middag.
De beste Filiaalhouder, Joris van de Kerkhof, is Radio 1 intussen helemaal ontvallen.

De buffelaars halen herinneringen op.
Met accent op hoe spannend live radio is.
En hun (Marc-Robins) hoogtepunt: de ijsmeester in Ankeveen die in de uitzending door het ijs zakte.

Marcel Oosten en Frederique de Jong hebben ook hun laatste uitzending.

Marcel Oosten wordt nieuwscoördinator.
Lijkt me belangrijk maar niet erg dynamisch als niet de pleuris uitbreekt maar de pleuris breekt tegenwoordig regelmatig uit dus misschien valt het met die dynamiek nog wel mee.

Frederique de Jong, twee jaar geleden juichend binnen gehaald en nu op de keien geworpen, gaat “voor zichzelf beginnen”.
Met podcasts maken en debatten leiden. En zonder pensioen.
De NOS kan hard zijn en als ik haar was zou ik woest en vals zijn maar ze slaat zich er dapper doorheen.

Eén goede, gemene grap: “Ik wou Ship of Fools draaien maar het kan niet de hele tijd over de NOS gaan.”

Rop Zoutberg dankt het duo “namens de groep correspondenten”.
Lief.

Zal ik de buffel missen?
Marc-Robin Visscher met zijn “de groeten uit”?
En de schroevedraaier.
Ja. Maar hij *blijft wel*

En de presentatoren?
Marcel Oosten die op de vraag hoe het met hem gaat eerlijk zegt “is wel eens beter geweest” – nou en óf.
Frederique de Jong?
Ach.
Ze was misschien niet goed genoeg maar viel dat nou haar te verwijten of de NOS die na het bij ons droppen én weer afvoeren van Michiel Breedveld en Catrien Straatman háár op het schild hees en er weer af donderde?

Met ingang van januari dus wéér iets heel nieuws.
Frederique de Jong (op het allerlaatst nóg een keer leuk vals): “Ik wens de luisteraar sterkte in het nieuwe jaar.”

[Lees ook dit ontzettend schijnheilige stukje op de site van de NOS zelf]

Storm

door Reageer

Storm.

En trekt de NOS vanochtend nog maar een béétje uit de kast, naar mate de dag vordert wordt het raak.
Eerst Joris van de Kerkhof die in Den Oever deuren van een dijk dicht doet waarna hij zich in Castricum het zand zelfs achter de brillenglazen in de ogen laat waaien.

Menno Reemeijer mag in de avonduitzetting verslag doen vanaf Terschelling.
Jeroen de Jager staat in het station van Leeuwarden waar hij om kwart voor vijf brekend nieuws kan brengen: de treinen gaan weer rijden.

Jozephine Trehy is in Zandvoort: “Er zijn er een paar die vanavond de daken op moeten en daar ga ik naar op zoek,” kondigt ze om half vijf aan en ik denk o nee, ze zullen toch na dat gezeik in de ochtend niet wéér gaan doen of ze in gesprek zijn met Piet en Klaas?

Toch wel.
“Sinterklaas we zijn op de radio hebt u iets te zeggen tegen de luisteraars?”
Dat heeft hij. Namelijk dat het beter weer is in Spanje.
“Maar Sinterklaas zal zich er doorheen moeten slepen om alle kindertjes te bezoeken.”
Wel heeft hij Amerigo op stal gelaten want daarmee gebeuren misschien ongelukken dus laat hij zich nu rondrijden in een autootje.

O got.
Wat een ongein.
Zó kinderachtig en ook zo voorspelbaar.

Gelukkig is Sinterklaas morgen weg zodat het Radio 1 Journaal met frisse moed kan beginnen aan kerstmis.
Wedden dat Marc-Robin Visscher volgende week al kerstbomen hakt?
En dan Maino Remmers een week later graaiend in de kerstpakketten?

Een fris stormwindje zou de powers that are supposed to *think* bij dit programma geen kwaad doen.

Gekukel en gekrijs

door Reageer

De Barnevelder bestaat 100 jaar.
De kip.
Dus is er vandaag een tentoonstelling waar kippen (hanen en hennen) worden gekeurd en de mooiste krijgen een oorkonde en ‘de eer’.

Maino Remmers maakt er een Filiaal over.
Hij hoort “gekukel en gekrijs” en “het nodige gekakel waar de verslaggever krankjorum van wordt” en vraagt: “Mag het geluid nou uit.”

“Voor mij zijn ze allemaal hetzelfde” zegt hij om kwart voor zeven.
Keurmeesters leggen verschillen uit en laten ze zien (MR: “ik word ook al kenner”).
Kip 323 heeft het niet, kip 324 wél.
Want: “Een stuk uitstraling” ziet de keurmeester.
En: “Het dier moet zichzelf verkopen.”
MR: “Zou 324 dan ook lekkerder in de soep zijn dan 323?”

Babbel met de burgemeester over hoe het eerste ‘hoenderpark’ ontstond in 1897 met 5000 kippen.
Geen woord over de zielepietjes die een paar honderd meter verderop plofkip zitten te worden in dichte schuren.
Wel ter afsluiting de vraag of er ook ‘broodje kip’ wordt geserveerd.

Gelachen dat we weer hebben.
Niet dus.

Maino Remmers krijgt een knuffel

door Reageer

“De eerste vraag aan de verslaggever was of-ie zelf ook homo was en toen ik ja zei kreeg ik een knuffel.”
Maino Remmers is op een kamp voor homoseksuele jongeren (van 12 tot 20) in Gemert en laat ons kennismaken met Jasper en Lars zonder achternamen en een meisje zonder voor- óf achternaam.
Vanwege ‘thuis’ waar hun homoseksualiteit gevoelig ligt.
Bij *het dorp*.
En soms ook nog bij de ouders.

Jasper is scheidsrechter bij de KNVB.
Kan hij er daar voor uitkomen.
Ja. Maar hij moet wel “uitkijken”.
“Want je hebt een voorbeeldfunctie.”
*Voorbeeldfunctie*?
Juist daarom moet je er toch voor uitkomen?

De jongeren zijn er “om verhalen van anderen te horen” en er zijn “best zware workshops”.
Over “transgenderisme en over zelfvertrouwen”.

Lars van de brandweer: ten opzichte van je collega’s houd je een masker voor.
Hier hoeft hij niet macho te zijn.

(Nog) meisje dat transgender is en op de wachtlijst staat voor de VU (ze is 18) vond het fijn verhalen van anderen te horen.

Maino Remmers praat met wie wil praten (velen durven niet vanwege hun omgeving) en met een organisator en vertelt hoe hij zelf als tiener op kamp moest en hoe hij daar tegenop zag want: dan kwam dat moment van schuifelen met een meisje “en dat vond ik verschrikkelijk”.

Mooie, kleine verhalen.
Probeer ze te onthouden wanneer weer wordt overgegaan op de zgn. grote lijn van ‘het staat niet woordelijk in die wet’ en ‘sporters moeten gaan voor de sport’ en andere makkelijke meningen.

Het gaat niet om de plaatjes

door 5 Reacties

Ik heb me boos gemaakt over ‘de plaatjes’.
Muziek in het Radio 1 Journaal?!
Twee, soms zelfs drie plaatjes per uur?
En… niet eens léuke plaatjes.

Ik heb vals getwitterd, ik heb hier betoogd.
En soms dacht ik bij een plaatje: best leuk.
En bij een ander plaatje: hoe kunnen ze dát nou draaien.

Strijd gestreden
Om me te realiseren dat de strijd wat mij betreft is gestreden.
Haalt het R1J de plaatjes weer úit het programma – graag!
Laat R1J ze zitten – dan graag een betere keuze en anders kan ik een aantal keren per uur dát doen waarvoor Giselle van Cann me juist wou behoeden: de radio uit-tjoenen, de gedachten op nul zetten (of op iets anders), mail beantwoorden, de tuin in lopen.
En soms ben ik dan terug in het programma wanneer er weer wordt gepraat en soms ook niet.

Maar die plaatjes – daar gaat het helemaal niet over.
Die zijn een makkelijk houvast.
Een aangrijpingspunt.
Een: kijk eens hoe oppervlakkig.

Oppervlakkigheid
De echte oppervlakkigheid zit elders.
Die zit in de keuze van de onderwerpen en -vooral- in de aanpak ervan.
Want bijna álles kan belangrijk worden (gevonden) afhankelijk van hoe je ernaar kijkt en hoe je het belicht.
Soms inzoemend op hoe groot het leed van een aantal personen kan zijn, soms terugwijkend en de spot richten op de Big Picture met als het kan Grote Verbanden.

Al weken luister ik met plezier naar de berichtgeving over de examenfraude en over Turkije.
De verslaggevers zitten bovenop het nieuws, de presentatoren zijn gretig bij het speuren naar de achtergronden.

Parlementair nieuws en sportnieuws is regelmatig knus geneuzel.
De verslaggever in kwestie vindt het spannend, de presentatoren genieten mee. En ik vraag me af of het allemaal écht zo belangrijk is.

Op locatie
Waar ik steeds vaker twijfels ervaar is bij de live-verslaggever-op-locatie.
Er zijn interessante onderwerpen die zakelijk worden gebracht (deze week Maino Remmers bij de Oisterwijkse vennen).
Maar te vaak is het té leuk (Marc-Robin Visscher: “ik heb mijn schroevendraaier bij me!” Lara: “Oe! Pas op! Laat hem niet in de buurt!”) en eigenlijk vrijwel álles van Maino Remmers tenzij die een grote drempel in de weg wordt gelegd.

De avond live-verslaggever-op-locatie is helemaal om te janken.
Jeroen de Jager kan het, denk ik, zelf niet echt hélpen. Die krijgt een rotopdracht en maakt er al vox-poppend het beste van.

Jozephine Trehy heeft mogelijk kwaliteiten maar het live-verslaggeven-op-locatie hoort daartoe niet.
Bijdrage 1 is steevast volstrekt zinloze voxpop.
Verder babbelt ze zich er doorheen met vandaag (bv) dé vinder van ‘de baby’ (die ze zgn was gaan zóeken) die helemaal niet de baby had gevonden maar had gezien hoe ánderen de baby vonden en de politie belden.
Waarna JT bezorgd vraagt of hij er toch niet een naar gevoel aan heeft overgehouden. En wat denk je? Ja!!

Bovenop
Wat ik wel wil.
Ik wil de presentatoren bovenop het nieuws.
En -opmerkelijk- dat lukt Lara Rense en Marcel Oosten beter wanneer ze op vrijdag solo presenteren. De sfeer is dan ook prettiger.
Niet zo vals-kattig naar gesprekspartners. Niet zo (soms) té leuk samen.
Zakelijker in de gesprekken en tegelijk intiemer met de luisteraar.
Voorstel: schaf die duopresentatie ook in de ochtend af.

Wat ik verder wil.
Ik wil de correspondenten niet alleen hijgend in het traangas (en o! Wat doet Bram Vermeulen dat prachtig!). Ik wil juist van hen ook de kleine verhalen die ons meer inzicht kunnen verschaffen in hun regio.
Opdat wij weten dat de wereld niet stopt bij Maastricht en Appelscha.

Integer en betrokken
Wat ik nog meer wil.
Ik wil verslaggevers die niet gemakzuchtig voxpoppen (ik háát voxpop!) maar die inzicht verschaffen. Door te verhalen, door portretten te maken.
Integer. Betrokken.
Wederom: niet gemakzuchtig effe binnenwandelen, microfoon erbij, babbel-klets en huppatee.
Elke verslaggever die vanaf nu daarmee denkt weg te komen mag van mij op staande voet worden ontslagen.

En tenslotte wil ik gravers en wil ik duiders.
Journalisten die niet voor kennisgeving aannemen wat de voorlichters op hun mouw spelden en duiders die een paar extra stappen opzij en naar achter doen en er dan even helemaal fris tegenaan kijken.

Verras me
Maar wat ik het allerliefste wil: verras me.
Stap af van het stramien, stap af van de vaste aanpak, stap af van de voorspelbare onderwerpen.

Voorkom dat ik R1J ervaar als oor-in-oor-uit-brei.
Doe iets geks.
Doe iets schokkends.

Ga de extra kilometer.
Maak van R1J het allerbeste nieuwsprogramma dat er is.
Toi toi toi.
(en snel, graag)