De Koude Kalkoen

Deborah Blekkenhorst

Presentatoren

door 3 Reacties

Een presentator maakt of breekt het programma niet helemáál want er is ook een redactie, er zijn verslaggevers en er is nieuwsaanbod.

Een prettige presentator hélpt wel.
Veel.
Terwijl het centraal stellen van een irritante presentator dé manier is een om in theorie goed programma om zeep te helpen.

Dit als aanloop voor:
Wat is Deborah Blekkenhorst een verademing vergeleken met dat popi-jopi-kijk-mij-eens-vlot-zijn (“neem nog een broodje”) Willemijn-meisje.
Gewoon rustig zichzelf. Geen behoefte zich te overschreeuwen.
Deskundig, ingevoerd, ingelezen.
Geen ‘typetje’.

Willemijn Veenhoven met stuiterboy Patrick Lodiers was een paar weken geleden zelfs zo erg dat ik er niet naar kon luisteren.
Mogelijk kleefden de zo begeerde jongere luisteraars toen wél aan het toestel?
Zeg het me! Ik ben reuze benieuwd.

Waar ik ook slecht tegen kan: Janine Abbring.
Datzelfde ‘ben ik niet jofel en hartstikke tof’-toontje en als er al niet een papiertje op de grond waait heeft ze wel een broodje in haar mond wanneer ze weer moet praten.
Wie o wie in de cursus presenteren heeft ooit gezegd dat de luisteraar dat leuk (‘schattig’?) vindt.
Vast niet Lucella Carasso die ons als presentator is ontvallen omdat ze zo nodig nieuwe talentjes wou gaan onderwijzen.

Kan het ook te saai zijn? Te ‘helemaal *niks*’.
Ja.
Frederique de Jong is daarvan het voorbeeld.

Eerst dacht ik: ze moet erin komen.
En: het valt ook niet mee een natuurtalent als Lara Rense op te volgen.
Nu denk ik: die stroefheid, dat werkelijk geen seconde naturel spontaan zijn, dat *is* Frederique de Jong.
En dat is geen genoegen om naar te luisteren.

Zo ‘geen genoegen’ dat ik wel eens denk: zou de NOS dat nou niet horen?
Zou er niet ergens een baas zijn die zich afvraagt of een andere presentatrice in de ochtend beter op haar plaats is?
Deborah Blekkenhorst misschien (ik werp maar een bal op).

En anders gewoon Marcel Oosten alleen.

Prikkel de hersenen en kom klaar

door 2 Reacties

Nadat Jeroen Wielaert met Frans Derks heeft doorgenomen dat die natuurlijk óók in de branding heeft geneukt, verdiept Deborah Blekkenhorst zich met neurowetenschapper Gert Holstege in het orgasme.
Een boeiend gesprek waarbij weer eens bleek wat een knappe interviewer deze verslaggeefster is: goed ingevoerd, alert reagerend, meedenkend, de gesprekspartner alle ruimte gevend en oprecht geïnteresseerd.

Waar ik moeite mee heb is de vanzelfsprekendheid waarmee ze heen praat over het gebruik van proefdieren.
Dat gebeurde ook in het op dinsdag uitgezonden gesprek over pijn.
Hiervoor werden ratten pijn gedaan.

Holstege steekt van wal door opgewekt te verhalen over proeven op katten. Dat ze keken in de hersenstam en dan merkten dat via het ruggemerg prikkels naar het plassen gingen.
Terwijl “als we een laesie maakten iets verder, dan konden de katten niet meer plassen”.

En dat dan ook nog eens prikkelen om te kijken of de dieren een orgasme konden krijgen.
Waarna ze ‘stelletjes’ (mensen dus) met elkaar lieten vrijen en klaarkomen en dan keken ze in de hersenen van die mensen.
En verdomd, de prikkels kwamen vanuit hetzelfde stukje brein.

Ik heb veel moeite met het gebruik van proefdieren.
Ik weet niet of het helemaal valt te vermijden.
Ik zou willen dat als het absoluut noodzakelijk is (Barend? Ben je daar?) de onderzoekers dit per onderzoek beargumenteren.
Niet alleen in een aanhangsel bij hun onderzoeksrapport (aangenomen dat ze het dáár doen) maar ook wanneer ze erover spreken in de media.
Mn bij Holstege had ik de indruk dat hij de dieren alleen als een voorwerp zag waarmee je grappige hersentestjes kon doen.

Had Deborah Blekkenhorst dit zelf aan de orde moeten stellen?
Áls ze het had gedaan had het geleid tot een heel ander gesprek.
En waren we misschien niet uitgekomen bij die 20% vrouwen die anders dan ‘gewone’ vrouwen (sic) moeite hebben seksueel opgewonden te raken en dús een disorder hebben waartegen je pilletjes kunt slikken.

Spreeuw weer van het menu áf

door Reageer

De kok van restaurant De Prockheer in Cothen heeft de spreeuw weer van het menu afgehaald.

Vogelbescherming (dat niet zoveel moeite heeft met het doden van ganzen waarvan er, zegt woordvoerster Marieke Dijksman, véél zijn) heeft wel problemen met het serveren van salade van spreeuw.
Ook als de spreeuwen toch al dood zijn omdat ze wegens ‘overlast’ worden geschoten in de kersenboomgaard tegenover het restaurant.

Het staat in de wet, legt Dijksman uit aan Deborah Blekkenhorst.
Zangvogels mag je niet gebruiken voor commerciële doeleinden.
Omdat je anders mogelijk “vraag creëert”.
En het gaat toch al slecht met de spreeuw.

“Afschieten mag wel?” verbaast zich de presentator.
Eerst moet je andere maatregelen nemen: netten, geluid en pas wanneer je kunt aantonen dat dat niet werkt “ondersteunend afschot”.
Wat, zegt Marieke Dijksman, niet betekent “gericht schieten” maar laten schrikken door te schieten waarbij “een aantal dood gaat”.

Vogelbescherming heeft de kok dus een brief geschreven en lo and behold onthult Dijksman aan het slot: de spreeuw is van het menu verwijderd.
Eind goed… tja, wát eigenlijk?
Dat de spreeuwen (als met 40% afgenomen in twintig jaar en *bijna* op de rode lijst) nog steeds worden afgeknald maar nu in de groene bak worden gemieterd?

Het karakter van de sprinter

door Reageer

Is Deborah Blekkenhorst een sprinter of een klassementrijder?
Filemon Wesselink werpt de vraag op maar nee! Ze mag nog niet reageren.

Het gaat om het *karakter* legt Filemon uit.
Sprinters, dat zijn de mánnetjes-van-de-Tour.
Glamour boys.
Die overal een grapje maken en boos worden als je in de weg loopt.
En dat moet ook, want als sprinter moet je “arrogantie hebben” en niet als een gentleman zeggen: gaat u maar voor.

Nu Deborah.
“Jij,” stelt Filemon vast, “bent presentator.”
Dat is, weet hij, een baan die veel mensen willen.
Dús moet je het type zijn van “met de schouders duwen” en: “ik hoor hier te zitten, want ik ben de beste”.

“Hier moet ik even van bijkomen,” reageert Deborah Blekkenhorst.
Want eigenlijk ziet ze zichzelf meer als klassementrijder.
Maar nee, houdt Filemon vol.
Want álle presentatoren zijn kwa karakter ‘sprinters’.

Ik ga een rijtje na.
Bert van Slooten, Lara Rense, Sven Kockelmann – Filemon heeft een punt.
Maar Deborah Blekkenhorst?
Die is net als Elsbeth Gruteke en Lucella Carasso gewóón goed.
‘
Niks schouders en duwen.

The Dutch Way

door Reageer

Mannenstem: “Het doel is hulp bij zelfdoding uit het Wetboek van Strafrecht, dus het moet normaal kunnen. En we willen dat de middelen vrij beschikbaar zijn voor iedereen boven de achttien.”
Joris van de Kerkhof (die stem herken ik): “Een laatste-wil-pil.”

Zijn gesprekspartner is Jos van Wijk van de coöperatie Laatste Wil.
Hij legt uit dat de middelen om er zelf een eind aan te maken er al zijn, maar dat ze worden “afgeschermd” door de overheid.
Dat moet anders om “gruwelijke zelfdodingen” (ophangen, voor de trein springen, polsen doorsnijden, in brand steken) te voorkomen.

Het gaat over de wet, de middelen, de farmaceutische industrie en dat je in Zwitserland vijf- tot achtduizend Euro moet betalen voor (JvW:) “een dagje kliniek en een bekertje barbituraten”.
Dat moet anders kunnen.
JvdK: “Een Nederlandse manier – wat goedkoper doodgaan.”
Van Wijk vat ‘m en lacht: “How to die in Holland, The Dutch Way.”
En: “Misschien is dat wel de uitdaging, hoe maken we het bereikbaar voor de smalle beurs.”

Een rustig gesprek. Twee stemmen. Zelfs geen enkel achtergrondgeluid.
Serieus maar niet zo zwaar dat er ook niet een beetje kan worden gelachen.
Een *prettig* gesprek waarnaar je graag luistert.

Hoe anders is dat de dag ervoor in DeGids.fm.
Waar Deborah Blekkenhorst eerst Van Wijk zijn verhaal laat doen maar hem dan confronteert met Boudewijn Chabot (van een andere organisatie: Waardig Levenseinde).

Chabot gaat er met gestrekt been in, roept dat het allemaal overbodige nonsens is want je kúnt nu al makkelijk doodgaan en dat staat in *zijn* boek. Dus: léés dat boek en 12.000 mensen gingen u al voor.
Tuurlijk legt de man niet even uit hóe je het dan kunt regelen, want daartoe moet je immers zijn boek lezen.

Van Wijk trapt terug over tips van Chabot als versterven en met een plastic zak over je kop aan je eind moeten komen en al snel wordt het een nare ruzie met alleen maar naar elkaar wijzen en katten.

Een gesprek dat je achterlaat met een naar gevoel en een vieze smaak.

Gesprek in het Radio 1 Journaal
Gesprek in DeGids.fm