De Koude Kalkoen

Brand

door Reageer

Brand in een natuurgebied.
Niks erg, zeggen sommigen. Wel goed zelfs.
Een unieke manier om de vegetatie zich te laten vernieuwen.

Wat wel of niet waar kan zijn (of zowel wel als niet).
Maar als honderd hectare affikt in het Fochteloërveen gaat het niet alleen om de plantjes.
Er zijn bijzondere dieren. Die niet kunnen wegvluchten. Zoals de adder, de ringslang en de gladde slang. Die glibberen niet rap weg voor het vuur. Net zo min als het veenhooibeestje.
En dan heb ik het nog niet over de ‘gewone’ soorten als konijnen en hazen en eekhoorns.

De media zoemen in op de drie paren kraanvogels die hier en nergens anders in Nederland broeden.
Of beter: broedden. Want als hun nesten al niet in vlammen zijn opgegaan zullen ze die door alle rook en neergeplensde waterzakken en het ‘gedoe’ nu vast hebben verlaten, vermoedt boswachter Alje Zandt.

Joris van de Kerkhof praat ons bij. Over brandweerauto’s en helikopters en gierwagens en “mensen met slippers en korte broek en shirtjes zonder mouwen die toekijken”.
Tim Overdiek belt met de commandant van de helikopters, Roel Cuppes. Die hem o.a. vertelt dat de helikopters water binnensleuren uit waters die niet te diep mogen zijn (waarom niet?).

En ik weet dat ik een ongelooflijke softie ben mbt dieren maar dan denk ik: dat water.
Hoe groot is de kans dat daar net een moedereend met haar pullen op dobbert en dat er vissen in zwemmen net onder het oppervlak?
Hups! Opgeslokt in de rubberen zak en dan plens! gedumpt op de vuurzee.

Genieten van de overwinning en de presentator

door Reageer

Vanochtend is het ‘vrij’ voor de vaste duopresentatoren.
Zodat ik blij verrast ben dat Lucella Carasso vanmiddag wél het Radio 1 Journaal (mee)presenteert.

Het is even wachten op een echt Lucella-geprekje maar vlak voor het eind, daar is het dan.
Aan de lijn Michel Butter die de marathon van Utrecht heeft gewonnen. Waar zoveel over te doen was: dat ze het geld aan Nederlanders wouen geven om de Kenianen die alles plegen te winnen te weren.

“Hoe vond u het” vraagt Lucella Carasso.
Butter is blij. Z’n eerste marathon en meteen winnen. Maandenlange voorbereiding. Hard getraind.
“Er zat wel een Keniaan vlak achter u” houdt de presentator hem voor. Zou die het “hebben laten lopen” omdat-ie geen prijzengeld kreeg?
Heeft Butter misschien op 1 km voor de finish nog een deal met hem gemaakt. Iets als ‘samen delen’?

Lucella Carasso meent het niet en de winnaar weet dat ook wel maar het gaat nu soepel over op: “U bent sporteconoom. Wat vond u van de discussie over het prijzengeld?”
Niet mee bezig gehouden. Zegt Butter. Want een sportman móet egoïstisch zijn en alleen op zichzelf gericht en dit soort discussies zijn in de voorbereiding op z’n topprestatie ballast.

Dat accepteert Lucella Carasso. Maar (vriendelijk-zakelijk): nu is de wedstrijd voorbij – kan dit een impuls geven aan de Nederlandse atletiek?
Butter weigert een krimp te geven en dat vind ik dan zo leuk aan Lucella: het betreft hier niet een politicus die een oorlog is begonnen en die dus *vuur* aan de schenen *moet* – daarom laat ze het erbij.
En wenst de winnaar: “Geniet ervan en ook van dat mooie prijzengeld.”

Ik ben dol op Lucella Carasso.
En wie nu denkt: ja, dat zei je al een aantal keren.. deze presentator kan niet genoeg worden geprezen.

De verstoten weduwen van Vindravan

door Reageer

Tussen de oorlogen en de branden en de lammetjes en de konijnen (als plaag) en het gruwelijke leed dat de golfbanen met verlies draaien is er een juweeltje.

Wilma van der Maten bezoekt de Indiase tempelstad Vindravan. Een groep verstoten weduwen krijgt er onderdak. Twintigduizend zijn het er. De meesten op leeftijd. Een vrouw van 84 is helemaal vergroeid. Dertig jaar geleden verstoten na het overlijden van haar man. Geen contact meer met haar kinderen en kleinkinderen.
Vroeger, vertelt Wilma van der Maten, gooiden weduwen zich op de brandstapel. Dat mag niet meer dus (..) worden velen aan hun lot overgelaten. In de tempel – waar toeristen komen – moeten ze zingen. Acht uur zingen wordt beloond met nog geen tien Eurocent. Daarvan kun je geen eten kopen. Zodat de vrouwen na het zingen op straat moeten bedelen.

De correspondent treft een vrouw van 75 die niet in het woonoord woont maar op een half uur afstand bij de rivier. Ze slaapt daar op een zeiltje op de grond.
WvdM: “En wat ze me nu vertelt, ik kan het bijna niet met droge ogen navertellen…” De vrouw trouwde ooit uit liefde, haar kindje ging dood toen het vijf was, haar man stierf “en haar schoonfamilie wilde haar dus niet meer”. Wat moet er van haar worden als ze op een dag niet meer kan opstaan, wie zorgt dan voor haar.

Een aangrijpend verhaal. Mooi ‘verpakt’ ook.
Stemmen. Zingen. Straatgeluiden.
Verteld door een betrokken correspondent.
Doodzonde dat ze binnenkort de NOS gaat verlaten.

“No accidents today?”

door Reageer

Nog een vrolijk onderwerp.
Jeroen de Jager trekt Amsterdam in om zich te gaan ergeren.
Aan toeristen die een fiets huren en dan in groepjes rondtrekken, de regels niet kennen en soms niet eens kunnen fietsen.
“No accidents today?” vraagt hij suggestief aan een Italiaan. Nee. Maar wat fietsen die Nederlanders hard, zeg!
Ander groepje met orange bikes: “Did they explain the traffic?”
Jazeker! “Follow the way of the bike” (=fietspad).

De verslaggever loopt het Damrak af, van het Centraal Station naar de Dam.
“Spreekt u Nederlands?” Een Mexicaan, iemand uit Wales en dan: “U bent Amsterdammer!”
Wat vindt mevrouw van die toeristen met de cameratjes en de buidelzakjes.
Wel gezellig. Maar (Jeroen de Jager breekt haar het bekje enigszins open): ook wel “irritant”. Want? Dat fietsen! Ze snappen niet dat ze opzij moeten als je belt.

Is dat ál het leed? Neen.
Er staan ook nog overal in de stad campers.
“Denken Sie dass Sie hier stehen dürfen” vraagt de verslaggever die zijn talen goed blijkt te spreken. De Zwitser moet wel, legt die uit. Er was geen plaats op de camping.
Nu is het hier niet zo’n ramp, vindt Jeroen de Jager, maar ‘ze’ staan óveral in de stad. Op parkeerplaatsen. Zodat Amsterdammers hun auto niet meer kwijt kunnen.

Maar, wenst de lieverd de Zwitsers dan toch: “Viel Spass.”
Leuke reportage.

De integratie van de vlijmscherpe Japanse oester

door Reageer

Er is een hoop leed in de rest van de wereld maar het is Pasen en dus babbelt Bert van Slooten gezellig over het weer en waarschuwt ons voor de *vlijmscherpe* schelp van de Japanse oester. Wie op de Wadden de (koude) zee in stapt kan de voetjes lelijk bezeren.

We hebben de oester zelf in huis gehaald, vertelt Jan Boon van het NIOZ. ‘Onze’ platte oester deed het slecht door overbevissing en ziekte. Dus importeerden telers de Japanse oesters. Denkend dat ze niet tegen onze winters zouden kunnen en dus niet zouden ontsnappen. Maar ze braken wél uit en ze doen het goed.

BvSl: “Zijn ze gevaarlijk?” Ze filtreren het water en halen de algen eruit. Maar… ze verdringen geen inheemse soorten. Sterker: op hun oesterbanken vestigen de mosselen zich weer.
Bert van Slooten constateert: “Hij is geïntegreerd.”
Klopt. Hij is zelfs goed voor de biodiversiteit. Maar z’n schelp is inderdaad scherp en dat is “heel vervelend bij wadlopen en bij het surfen als je valt”. Wat te doen? “Goeie waterschoenen.”

“En nu,” kondigt de presentator aan, “de *hamvraag*: is-ie lekker.”
Boon: “Je moet ervan houden.”

Leuk, goed geïntegreerd diertje van de dag, deze Japanse oester.