De Koude Kalkoen

Lachen naar de webcam

door 2 Reacties

Aan de telefoon is oud-hoogleraar Jan Frijters.
Hij wees er ooit op dat de manier waarop hondengeleiders geurproeven uitvoeren vaak niet deugt. Het OM heeft nu besloten die proeven niet meer te hanteren als bewijsmateriaal.

Marcel Oosten vraagt Frijters om een reactie. En om uit te leggen waarom de proeven niet deugden.
De deskundige legt het uit. Het blijkt minder simpel dan 1+1=2 en al snel maant de presentator de man het korter te houden. Korter dan ‘zo zit het maar het is niet simpel’ lukt niet en Marcel Oosten gaat er veel ‘ja’s ingooien. En andere ‘nu is het wel genoeg ik wil afronden’-geluidjes.

Omdat de webcam aanstaat zien we dat hij daarbij zit te lachen.
Zit *uit* te lachen? Misschien lacht hij om de situatie dat hij het gesprek niet naar zijn hand kan zetten. Maar het lijkt op: lachen om die man die niet beknopt kan praten en zijn hints niet oppikt.

Lara Rense zit -ook al lachend- naar haar collega te kijken.
Wanneer die eindelijk het gesprek heeft beëindigd reageert ze nog steeds lachend: “Ja. Nou. Goed.”
Soms is die webcam niet zo’n goed idee.

De uitstraling van de maatschappelijke stage

door Reageer

Het (binnen)Filiaal van vandaag raakt bekneld tussen de ontslagen bij KPN en de vieze verpleeghuizen. Zo vervalt het ‘praten met leerlingen’ van half negen en gaat Joris van de Kerkhof na de stagemakelaar en de schooldirecteur meteen door naar de zorginstelling.
Onderwerp: de maatschappelijke stage die voor scholieren verplicht wordt. “Jij,” weet Marcel Oosten, “spreekt wel eens kinderen in die leeftijd.” Klopt. Een van de zonen van de Filiaalhouder die aan atletiek doet had -handig- bij zijn eigen vereniging een stage geregeld om kinderen te trainen (en krijgt daar nu voor betaald).

Maar de maatschappelijke stage is natuurlijk in een tehuis voor gehandicapten of bejaarden. Nuttig voor alle partijen, zegt de stagemakelaar. Omdat de bejaarden ontdekken dat de jongeren niet per se lanterfantend tuig zijn en de jongeren merken dat niet alle oudjes zitten te klagen en te zeuren.

De ideale Filiaalgast vindt Joris van de Kerkhof in mevrouw Mutsaers. Drieëneenhalf jaar in een rolstoel. Ze heeft tientallen pubers zien opbloeien, vertelt ze. Die binnenkwamen “als verlegen musjes” en vertrokken in tranen omdat ze langer hadden willen blijven. Wat ze dan niet doen want ze willen geld verdienen (cynische conclusie is van mij).
Wat de stagiairs voor haar betekenen? Koffie drinken, praatje maken, appeltje voor je schillen, ergens naartoe brengen. “Dingen die je zelf niet kunt.” En weer: praatje maken. Hebben ze daar meer tijd voor dan het gewone personeel? Niet per se. Want: “Ze komen om te leren.” Ze hebben taken. En sommigen doen daar lang over.

Aan het slot nog een mooie Filiaalgast. Scholier Alexander die koffie en thee rondbrengt.
“Boeiend?” vraagt Joris van de Kerkhof en “ja ik weet het maar ik geef ook extra hulp” interpreteert de jongen dat ‘boeiend’ als: “geen bal aan, toch?” Om dan te vertellen over hoe fijn het is iets extra’s voor mensen te doen en ze dan “in de ogen te kijken”.
Mevrouw Mutsaers heeft goede ervaringen met Alexander: “Hij straalt wat uit.”

Zo werd het Filiaal met de beperkte middelen kwa tijd toch nog mooi.

Brokkenmaker

door Reageer

Real Madrid heeft de Copa del Rey gewonnen.
Na de wedstrijd rijden de spelers op een bus door Madrid.
Juichen en dansen en showen met de beker.

Speler Sergio Ramos houdt de beker boven zijn hoofd: kijk ‘ns!!
En laat ‘m vervolgens uit z’n handen vallen.
Waarna de bus er overheen rijdt.
En de stewards niets anders rest dan de brokstukken bij elkaar te rapen.

Dit is nu al het leukste bericht van de dag.
Zie daar nog maar eens overheen te komen.

Roze

door Reageer

In het mediaoverzicht een curieus stukje tekst.

Tim Overdiek: “Aan de foto voorop NRC Handelsblad van mensen buiten bij de herdenking van de schietpartij in het winkelcentrum in Alphen aan den Rijn valt op dat zoveel mensen roze aan hebben.
Te weinig om eruit af te leiden dat daartoe is opgeroepen. En ook op de tv-beelden kreeg je die indruk niet.
Maar dan blijft het op deze foto weer opvallen.
Veel waarschijnlijk een gevolg van het mooie weer.”

En wát wilde de redacteur die dit optikte hier nou eigenlijk mee zeggen?

Ruisende schapen met eigenwijze zwarte snoetjes

door Reageer

“Rechts de maan die niet meer helemaal rond is maar wel wolkeloos en die daar trots staat. Links tussen de bomen die gekapt zijn en een paar die nog overeind staan een beetje, een héél klein beetje lichte mistvorming. En achter dat heuveltje – daar moeten ze zijn…?”

‘Ze’ zijn de schapen die de Loonse en Drunense duinen begrazen. Ze zijn “enthousiast aan het huppelen” terwijl de nijlganzen overvliegen. Het enige dat ze niet doen is geluid geven. Dat is jammer want wat je niet hóórt dat is er op de radio niet. Tenzij de verslaggever het plastisch beschrijft zoals Joris van de Kerkhof in dit derde natuurFiliaal van de week natuurlijk wel is toevertrouwd.

De schapen grazen gras en jonge loten om zo het terrein meer open te maken zodat het zand weer kan stuiven. En zodat de heide groeit en bloeit.
De Filiaalhouder heeft zich, zegt hij, door een slager laten vertellen: “Schapen zijn de domste beesten die er zijn.” Nee hoor, zegt hun herder. “Hallo, hond” zegt weer Joris. “De schapen zijn dáár.”

Acht weken trekken deze schapen met z’n driehonderd door het gebied.
Veertien weken zou beter zijn, zegt de boswachter van Natuurmonumenten. Maar niet in het broedseizoen. Vanwege de nachtzwaluw.

De hele drieëneenhalf uur komt er geen enkel geluid uit de schapen. “De schapen met de zwarte koppen waar de zon op schijnt en ze zien er echt een beetje, ja, heel bijzonder uit.” De schapen… “ze ruisen voor ons uit”. “De schapen, geloof me, ze zijn er en nu de helft die hun zwarte eigenwijze snoetjes deze kant op draaien.”

“De schapen zijn wel héél rustig vandaag” vindt Marcel Oosten.
Lara Rense: “Mis je het geblaat?”
MO: “Beetje wel. Het geblaat komt van Joris vandaag.”
Wat een niet zo aardige manier is om de beeldende taal van de huispoëet van het Radio 1 Journaal te beschrijven.

(foto’s van het weblog van Joris van de Kerkhof)