De Koude Kalkoen

Eendjes voeren met een kind aan de hand mag best

door Reageer

Dirksland heeft het voeren van eenden verboden.
Omdat eenden die gevoerd worden lastig zijn.
Onzin, zegt bioloog Kees Moeliker. Je moet de sloot niet “in broodpap veranderen” maar het kan geen kwaad “met een kind aan de hand een boterhammetje in blokjes aan de eenden te voeren”.

Dat het wél kwaad kan is volgens de bioloog “een hardnekkig broodje-Aap-verhaal”. En eenden “hébben nu eenmaal verkrachting als voortplantingsstrategie”.
Hij bedoelt dat het lijkt op verkrachting, veronderstelt Lara Rense.
Nee. Het is verkrachting. Dat is “voor wie aan de kant staat een naar gezicht”. En o ja, “er komt wel eens een vrouwtje niet meer boven water”.
Maar zo dóen eenden het nu eenmaal. Ook als er niet wordt gevoerd.

Wat ze in Dirksland ook zeggen: zo komen er teveel eenden. En dat maakt de verkrachtingen nóg erger.
Welnee, oordeelt Moeliker. Eenden kunnen vliegen. Als het te druk wordt verspreiden ze zich.
Dus, vat Lara Rense, “er is niet zoveel aan de hand”?
Precies. En dit is gebaseerd op “onwetenschappelijke onzin”.

Zodat wij allen nu de boterhammetjes in blokjes snijden en de gretige snaveltjes van een extra snack gaan voorzien.

Zoeken naar de vorm bij de avondpresentatie

door 2 Reacties

Wat je ook van de ochtendploeg van het Radio 1 Journaal kunt denken: Lara Rense en Marcel Oosten zijn goed op elkaar ingespeeld. Ze gunnen elkaar ruimte, voelen elkaar aan, hebben hoorbaar samen *lol*.
De *zin* en het plezier spat er vanaf.

Mbt de avondploeg: die zoekt nog steeds naar vorm.
Doen ze de gesprekken om en om? Of samen?
De aanpak van deze week lijkt: uitgangspunt is dat 1 presentator het hele gesprek doet tenzij de ander per se iets te berde wil brengen. Waarbij Tim Overdiek vaker een ‘per se’-gevoel heeft dan Lucella Carasso.
En mogelijk amuseren ze zich kostelijk samen maar dat stralen ze niet uit.

Mooiste momenten van de avonduitzending blijven voor mij de gesprekken van Lucella-alleen waarbij haar collega zich niet voelt geroepen in te breken. Zodat zij haar sfeer kan bouwen, haar gesprekspartner en de luisteraars kan charmeren.
En en passant die gesprekspartner ook nog wat leuke en interessante uitspraken kan ontlokken.

De meerwaarde van duopresentatie in de avond ontgaat mij.

Eerste Kamer wil sluizen op een kier

door Reageer

De Eerste Kamer heeft een motie aangenomen om de regering te vragen het Kierbesluit uit te voeren = de Haringvlietsluizen op een kier te zetten zodat de vissen die de rivier op willen zwemmen om daar te paaien erdoor kunnen.
Het was een initiatief van Koffeman (PvdD) die Lucella Carasso uitlegt dat andere Europese staten al een hoop hebben uitgegeven aan zalmtrappetjes en visvriendelijke gemalen. Allemaal voor niks als Nederland de voordeur gesloten houdt.

Wat bezielt het kabinet, vraagt de presentator. Het wil “afrekenen met de natuur en zgn linkse hobby’s” analyseert Koffeman. Waarbij het goede nieuws is dat CDA en VVD in de EK de motie niet hebben gesteund maar wel hebben laten weten “de overwegingen te steunen”.
Alleen de SGP (slappe tegen de macht aan schurkers dat het zijn) was het “inhoudelijk oneens”.

En staatssecretaris ‘radijsgevoel’ Bleker? Die heeft gezegd: “Ik ontraad de motie maar ik heb geen argumenten.” Zegt Koffeman.
“Huh?!” doet Lucella Carasso. Want dat is inderdaad raar.
“Komt vaker voor bij deze staatssecretaris,” onthult weer Koffeman.
LC: “Is dat zo?!” Ja. Wat me niet verbaast na de idiote non-argumenten die ik hem vanmiddag bij Dit Is De Dag hoorde spuien.

De EK-voorman van de PvdD licht toe dat sommige partijen die de motie steunden misschien niet zozeer de paaibehoefte van de zalm ter harte ging maar wel de dreigende mot met landen met wie op basis van *afspraak=afspraak* was overeengekomen dat we met ons állen aan de visvriendelijkheid van de rivieren zouden werken.

“Wij gaan eens achter meneer Bleker aan” belooft Lucella Carasso.
Heel graag. En doe jij dan het interview?

Als de mens ergens niet kan komen, wordt het mooi

door Reageer

Weet je wat leuk is, hebben ze op de redactie gedacht: Joris van de Kerkhof die de zon ziet opkomen. Hebben we maandag veel succes mee gehad, laten we dat nog een keer doen.
Dus staat de Filiaalhouder om kwart over zes op een bruggetje “met uitzicht op de zo goed als ronde maan met wat wolken” en weet hij achter de verderop gelegen huizen “bijzondere planten en vogels”.

Een half uur later tuurt de verslaggever naar “schapen en de opkomende zon” en verzucht hij: “goh, wat is het mooi hier”. Wéér een half uur later stelt hij vast dat het “nog een beetje koud” is maar: de zon schijnt. “U wijst! Wat ziet u?” tegen Ruud Grondel. “Konijnen.”

Het onderwerp is de Volgermeerpolder. Onze nationale gifbelt. Waarop een laag folie is gelegd zodat er nu een natuurgebied wordt gekoesterd. Terwijl dat eerst ook al spontaan was ontstaan ondanks het gif. Grondel (20 jaar geleden de wethouder die met de sanering begon): “Als de mens ergens niet kan komen, wordt het mooi.”

Ooit was het veen, nu wordt het weer veen. Nadat straks Willem Alexander een beeld heeft onthuld gaan hekken weg en mag er worden gerecreëerd. Met mate en beschaafd. Geen grote parkeerplaats dus: wie er wel komen moet maar fietsen of wandelen. Maar skaten mag weer wél.

Alles zonnig en blij totdat om tien voor negen iemand komt aanhollen: Er loopt chloorbenzeen in het water! Het ziet er heel goor uit. Dat lijkt een naar einde aan het sprookje maar de projectleider zegt geruststellend dat het “puur kwel” is. Vingertje in de grond. Snif-snuf. “Benzeen ruik je. Dit is puur ijzer.” Maar als de mensen het niet vertrouwen, laat hij monsters nemen.

Joris van de Kerkhof neemt afscheid en belooft voor later op de site mooie verhalen.
Ik ben altijd benieuwd wie daar naar luistert. Ik dénk – gezien ook het geringe aantal reacties op zijn weblogs – dat het weinig mensen zijn.
Maar misschien ben ik ondanks de stralende zon op deze mooie dag te pessimistisch.

(foto weblog Joris van de Kerkhof)

Geen mooie foto’s van gespotte orka’s

door Reageer

Er zijn vier orka’s gezien in de Noordzee.

Mannen van Stichting Rugvin maakten een oversteek met de veerboot om (vooral) bruinvissen te tellen en daar waren ze opeens.
“Wat deed het met u” vraagt Lucella Carasso aan Frank Zanderink van Rugvin.
“Opwinding.” Want ze hadden gehoord dat de orka’s een paar dagen eerder waren gespot in het Kanaal, zwemmend richting noorden. Maar dat je ze dan ook echt ziet!

“Mooie foto’s gemaakt” informeert de presentator. Nee.
Waarom niet? Ze waren ver weg. En als je ze met de telelens hebt gevonden en scherp gesteld zitten ze weer onder water.
Lucella Carasso begrijpt het: “Zo gaat het ook vaak met vakantiegangers bij dolfijnen.”
Bovendien zaten ze op een groot schip. Wel bij de kapitein op de brug. Maar je kunt niet zeggen: leg die veerboot even stil.

Wat de orka’s hier doen? Dóórtrekken. Ze zullen vast vaker voorbij zwemmen. Maar “de zee is zó groot” het kan dus heel goed dat ze dan niet worden waargenomen.
“U hebt in elk geval deze mooie ervaring gehad” sluit Lucella Carasso af. Maar Zanderink is nog niet klaar. “Ik wou zeggen: mensen in het noorden, kijk goed uit. Vooral op zee zelf.”
Dan zie je ze misschien óók wel.

Deze zeezoogdieren.
Dus niet ‘vissen’ zoals Lucella zich even vergiste.