De Koude Kalkoen

Met Joris van de Kerkhof is het een Mooie Dag

door Reageer

Ook vandaag belooft Joris van de Kerkhof ons een Mooie Dag waarna hij in ‘het Toscane van Gelderland’ met een meetlint op pad gaat om de buikomvang van de deelnemers te meten. Alleen van de mannen, verzekert ons deze altijd galante verslaggever.

“Vindt u ook niet dat u een te dikke buik hebt” vraagt hij vriendelijk aan wandelaars.
“Mag wel een ietsje af” erkent een man. En “wás erger” vertrouwt een ander hem toe.
Last bij het lopen hebben de mannen niet van hun vet.
JvdK: “U hebt last van mij dat ik er vragen over stel?”
Man: “Nee hoor, ik weet dat ik een bumpertje heb. Er zou wel wat af mogen, maar het leven is zó mooi.”
Een ‘bumpertje’. Ik dacht dat die dingen bij mannen ‘love handles’ heetten (en bij vrouwen ‘zwembandjes’).

Het is niet alleen jolijt.
We staan in Groesbeek ook stil bij de begraafplaats van de Canadese militairen die in 1944 in Duitsland zijn gesneuveld. De doden met vrachtwagens en kruiwagens (gewikkeld in dekens) daarheen zijn gebracht om op bevriend gebied te worden begraven.
Een mooi moment van verdieping en rust.

Joris van de Kerkhof.
Je mag me niet voor ‘m wakker maken (er zijn grenzen) maar de wekker wil ik graag voor ‘m zetten.

Je moet voelen dat je de Vierdaagse loopt

door Reageer

Heeft NOS-redacteur Dionne Stax die vandaag haar tweede dag van de Vierdaagse loopt al spierpijn? Beetje wel. Maar, lacht ze opgewekt, dat hoort erbij: “Je moet wel voelen dat je de Vierdaagse loopt.”

Joris van de Kerkhof voelt het ook.
Eerst op camping Vossendijk waar de tentjes tegen mekaar staan en iemand ruim een uur heenslaapt door de wekker die ons tot in de eigen huiskamer wakker trilt. Wanneer de man eindelijk uit de tent kruipt heeft hij nog vier minuten om de start te halen.
Met bloedblaren. Zodat de dokter gisteren al na 10 km adviseerde niet te starten.
Maar: “Ik hoop dat het pas mis gaat na de vierde dag.”

Andere man. Met twee zeer slaperige dochters die minimaal twaalf moeten zijn (=eis om mee te doen) maar klinken als acht.
Ze lopen mank, constateert Joris van de Kerkhof.
“Wat voel je?” “Pijn. In m’n hielen.”
Pa (opgewekt): “Als we eenmaal lopen, is de pijn weer vergeten.”

*Opgewekt* is het kernwoord vanochtend. Opgewekte lopers, opgewekte mensen langs de route, opgewekte supermarktman in het dorp Alverna waarvan niemand ooit had gehoord maar nu dus wel waar ze daar vast ook weer heel opgewekt over zijn.

Het is vast flauw en wie weet zelfs gemeen maar mag er alsjeblieft ook een beetje gezeurd en geleden worden.
Is voor de(ze) luisteraar wel wat leuker.

Hopen dat ánderen Afrika helpen

door Reageer

Amper geland (maar natuurlijk wel Business Class gereisd, dat scheelt) moet staatssecretaris Ben Knapen verantwoording afleggen aan Marcel Oosten en vooral Lara Rense.

Hij is in het vluchtelingenkamp Dabaab in Kenia geweest. “Het kamp barst uit zijn voegen” is Knapen opgevallen. Er moet dus voedsel komen.
“Geen reden tot nadenken over een structureel andere oplossing voor deze regio?” informeert Lara Rense.
“Als u,” probeert Knapen het persoonlijk te maken, “honderden kilometers naar het zuiden marcheert” dan wil ‘u’ eten. “Het gaat er in eerste instantie om dat deze mensen niet van de honger omkomen.”
LR: “En dán?”
Nadenken over “elders vestigen”.

Marcel Oosten: “Is de internationale druk op Somalië niet te veel verslapt?”
Druk op dat land kán niet, legt Knapen (overtuigend) uit.

De hulp dan maar. “Oxfam verwijt Europese landen dat ze traag zijn,” houdt Lara Rense de staatssecretaris voor. “Voelt u zich aangesproken?”
Antw: “Ja en nee.” Het *is* erg, herhaalt hij nog eens. Maar anders dan bij de tsunami: “Je schrikt niet in 1 keer wanneer je de tv aanzet.”
LR: “Ja. Maar is dat voor u een reden voor een extra bedrag.”

Knapen hoopt “op andere landen en op burgers”.
Terwijl veel burgers weer wijzen naar de overheid. Of vooral inzoemen op de strijkstokken waaraan een hoop zal gaan hangen.
Ik voorspel dat we die mensen gewoon hartstikke dood laten gaan.

Wandelen in de gloria

door Reageer

“Het wordt een Mooie Dag” belooft ons Joris van de Kerkhof wanneer hij om zes uur deelnemers aan de Vierdaagse uitzwaait. Hij wás er al om half vier. Net als een man op een bankje die niet kon slapen maar pas om vijf uur zal starten.

Twee jaar geleden liep de verslaggever zelf mee. Ongetraind kijkend waar het schip zou stranden. Dat bleek na dag 2 het geval te zijn. Nu laat hij de participatie over aan redacteur Dionne Stax die opgewekt vertelt over ingeteepte hakken en watten tussen de tenen.

Militairen lopen mee, in groepjes en met twee. Opa met kleindochter die eigenlijk te jong is (je moet in het jaar van meedoen minstens 12 zijn) maar na de start glipt ze stiekem in de groep.

Aan de zijkant mensen die aanmoedigen en (deels dezelfde) mensen die dronken van het feesten op huis aan gaan. Net als twee jaar geleden hoor ik geheelonthouder Joris van de Kerkhof daarover weer heel streng zijn. Zoals over het meisje dat voorbij waggelt “kijkend naar haar mobiele telefoon waarop ze absoluut niet kan lezen wat voor twitterberichten er weer zijn”.

Mooiste moment: de vrouw die met haar vriendin wandelt. “Ik dacht, als ik de radio tegenkom, dan zeg ik het.” Dat de vriendin vandaag jarig is. Maar dan nu ook zingen. Waarop zij losbarst in “Lang zal ze leven in de gloria, in de glo-ri-a.”

Leuk, iedereen zo vol goeie moed deze Mooie Dag te horen inlopen.
Morgen is vroeg genoeg voor mild leedvermaak.

“Niemand raakte gewond”

door 1 Reactie

In Gasselternijveenschemond (Dr.) zijn twee schuren in vlammen opgegaan.
Met 170.000 kippen. Allemaal levend verbrand. Of gestikt.
Aangezien, zoals wij allen weten, schuren met dieren niet beter hoeven te worden beveiligd dan schuren met wc-papier.

Dat laatste zegt de nieuwslezer er om negen uur niet bij.
Wel vermeldt hij: “Er raakte niemand gewond.”

Ik begrijp wat hij bedoelt. “Niemand”=mens.
Toch komt het op mij cynisch over.

[Om tien uur: “Er zijn geen mensen gewond geraakt” – dat is beter]