Ook vandaag belooft Joris van de Kerkhof ons een Mooie Dag waarna hij in ‘het Toscane van Gelderland’ met een meetlint op pad gaat om de buikomvang van de deelnemers te meten. Alleen van de mannen, verzekert ons deze altijd galante verslaggever.
“Vindt u ook niet dat u een te dikke buik hebt” vraagt hij vriendelijk aan wandelaars.
“Mag wel een ietsje af” erkent een man. En “wás erger” vertrouwt een ander hem toe.
Last bij het lopen hebben de mannen niet van hun vet.
JvdK: “U hebt last van mij dat ik er vragen over stel?”
Man: “Nee hoor, ik weet dat ik een bumpertje heb. Er zou wel wat af mogen, maar het leven is zó mooi.”
Een ‘bumpertje’. Ik dacht dat die dingen bij mannen ‘love handles’ heetten (en bij vrouwen ‘zwembandjes’).
Het is niet alleen jolijt.
We staan in Groesbeek ook stil bij de begraafplaats van de Canadese militairen die in 1944 in Duitsland zijn gesneuveld. De doden met vrachtwagens en kruiwagens (gewikkeld in dekens) daarheen zijn gebracht om op bevriend gebied te worden begraven.
Een mooi moment van verdieping en rust.
Joris van de Kerkhof.
Je mag me niet voor ‘m wakker maken (er zijn grenzen) maar de wekker wil ik graag voor ‘m zetten.