De Koude Kalkoen

DIDD

De kat heeft zijn functie verloren

door Reageer

Kattenbelasting!
Dat gaat Boswachter Frans Kapteijns (ooit, vertelt hij, provo met een witte fiets) voorstellen in Dit Is De Dag.
Dus “kattenliefhebbers, onze twitter doet het niet vandaag” grapt Tijs van den Brink want: nu zal de hel (..) wel losbarsten.

Een verslaggever is op voxpop gestuurd.
Op zoek naar kattenhaters.boswachterfk
En als ze al niet spontaan beginnen over “die twee van de buren” die in hún tuin poepen en piesen wakkert de verslaggever het even aan met: “en ze moorden wat af, hè?”

Boswachter Frans gaat het om de vogeltjes.
Onze 3 miljoen katten moorden er jaarlijks 900.000 uit.
Dus moeten ze een bel aan of binnengehouden en gecastreerd en om de castratie van katten die geen eigenaar hebben te bekostigen moeten we belasting betalen.

“De kat heeft zijn functie verloren” vindt de boswachter.
Vroeger joeg de kat op muizen en ratten en hield ze weg bij het graan in de boerderij.
Nu is hij gezelschapsdier en zijn er mensen die wel zes katten hebben.
“Waarom?” vraagt Frans Kapteijns retorisch.

“Misschien zijn ze eenzaam” veronderstelt Elsbeth Gruteke (met thuis 1 kat)
“Zelf weten” oppert Tijs van den Brink (met thuis 1 cavia).

Twitter zie ik niet ontploffen.
Discussie zou ook zinloos zijn.
Zoals Elsbeth Gruteke vóór de uitzending al zei tegen Jurgen van den Berg (geen kat): je hebt mensen die van katten houden en je hebt kattenhaters.
En (EG): “Voor die ene kat van mij wil ik wel betalen.”

Ik ook – voor de twee.
Bovendien denk ik dat de ‘drempel’ om veel katten te houden er ook nu al is.
Die drempel heet de nota van de dierenarts.

Jezus in de tuin bij de tuinkabouter

door Reageer

Een lege kerk vol heiligenbeelden heeft Gert de Weerd van Museum Vaals al bij elkaar verzameld.
Het begon, vertelt hij in DIDD, met een Jezusbeeld op een rommelmarkt dat hij met afdingen in zijn bezit kreeg.
“Een apart gevoel” gaf dat: “Afdingen op de waarde van Jezus.”

Daarna haalde hij met de actie “Red Jezus van de afvalhoop” meer beelden op.
Van Jezus en van Maria. Beelden van 1 tot 3,5 meter.
Bij elkaar gezet in een leegstaande kerk (Elsbeth Grüteke: “Hoort een beetje bij elkaar, hè?”).

Verslaggever Maarten Hagg is met een Jezus van een halve meter de straat opgegaan.
Wil iemand het beeld in huis hebben?

Mensen moeten er niet aan dénken: “voor geen prijs!” “alsjeblieft niet!”

Als een vriend ermee aan kwam, als kado – wat zouden ze dán doen?
Mm. In de tuin, denkt een vrouw: “Bij de waterval bij de tuinkabouter.”
De mensen doen zó naar over het beeld dat ik bijna wil bellen: breng ‘m dan maar híer.

De Weerd verzamelt niet alleen beelden.
Hij zoekt ook kleine devotionalia (grappig: Tijs van den Brink kent dat woord niet, moet je misschien katholiek voor zijn).
Wijwaterbakjes, rozenkransen.
Voor in een nieuw museum (in een andere kerk).

Gaat hij streng selecteren, informeert Tijs van den Brink.
Nee. Want houden zoals het is maakt het juist “puur”.

Elsbeth Gruteke wil “een verhaal” en een verhaal krijgen we.
Over een mevrouw bij wie De Weerd op bezoek was. Ze had een communieschilderijtje aan de muur hangen, haalde het eraf en zei: “Hier hebben jullie het, neem alsjeblieft mee.”
En op zijn aarzeling: “Ik kom nog wel eens kijken.”
Wat bleek: ze was bang dat haar kinderen het zouden weggooien en komt nu inderdaad elke maand langs om haar schilderijtje te bekijken.

De angst van mevrouw lijkt me terecht.
Niemand die Maarten Hagg sprak bij wie vroeger beelden in huis hadden gestaan, had een idee wat ermee was gebeurd behalve dat ze nu wég waren.

Zelf zou ik ook niet weten wat er is geworden van de kleine Jezus-aan-het-kruis-beeldjes bij mijn ouders en bij opa en oma.
En van mijn rozenkrans en catechismus.
Weggegooid, vrees ik.

Veertig miljard vetcellen op de loer

door Reageer

Harde lessen in Dit Is De Dag.

We leren dat je vet hebt dat je met de vingers aan het lijf kunt voelen: dat is goed vet.
Je hebt ander vet dat in de buikholte zit. Dat vet is niet pluis.

franskokVeertig miljard vetcellen wonen daar.
Als je teveel eet en te weinig beweegt zetten die uit en als ze er zin in hebben gaan ze ontsteken en dan scheiden ze stoffen af in de bloedbaan en krijg je hoge bloeddruk of diabetes of leververvetting.
Niet allemaal tegelijk maar stel het je even voor.

Liposuctie! Denken wij bij ‘buikvet’.
Maar dat is alleen verfraaiing en zelfs slecht – omdat het de goede vetcellen verwijdert.
Dus? “Afvallen,” zegt Frans Kok, hoogleraar Voeding.
“Er is niet een makkelijker methode?” vraagt Elsbeth Gruteke hoopvol.
Kok: “Meer bewegen.”
EG: “Lekker makkelijk….”

*Iets* is er trouwens wel dat ons vet kan beïnvloeden.
De kwaliteit van je voedsel.
Minder dierlijk vet, meer opschuiven naar plantaardig voedsel.
Nee, niet helemaal rauw. Dat is “doorgeslagen”.

En, waarschuwt Kok nog, aanhakend bij de reclame waarmee we dezer dagen worden doodgegooid: Tien kilo afvallen in tien weken houden de hersenen niet vol.
Er gaan namelijk prikkels naar de hersenen en die worden gék van dat karige dieet en de sterke drang de koelkast open te trekken.

Bovendien stelt je lichaam zich in die tien weken in op efficiënter omgaan met brandstof zodat als je weer normaal eet je juist zwaarder wordt (jojo).

Maar, zegt de hoogleraar in vermoed ik een laatste poging de allerscherpste kantjes te verwijderen: een beetje dik is niet erg.

Om te ontdekken wat wél erg is grijpen wij nu allen een meetlint en leggen dat ter hoogte van de navel om het lijf.
Vrouwen die hoger dan 80 cm aflezen en mannen die meer dan 94 zien zitten in de gevarenzone.

Oei.

Afscheid van Marjon van Royen

door Reageer

mvrEen verdrietige (en boze) Marjon van Royen aan de telefoon in DIDD.
Omdat “de liefde eenzijdig is uitgemaakt”.
Door de NOS dus. Die haar miv morgen de laan heeft uitgestuurd omdat ze weigerde van standplaats te wisselen wat de NOS elke vier jaar door z’n correspondenten wil laten doen.

Die liefde, gold die eigenlijk de NOS of je vak, vraagt Tijs van den Brink.
Logische vraag na alle interviews waarin de correspondent al haar gal heeft gespuwd over het dumpen door deze omroep.
Haar vak, maar toch ook wel de NOS.
Omdat die als enige nog serieus aan buitenland doet, zegt Marjon van Royen (volgens mij vergeet ze de VPRO en toch ook wel de EO zélf).

Het is haar droombaan, vertelt ze.
Omdat ze nieuwsgierig is en 36 landen heeft om nieuwsgierig naar te zijn en nee, ze wordt nóóit ‘aardbevingenmoe’.

Bang is ze wel eens maar ze laat zich er niet onder krijgen.
Ook niet door de mannen die haar in haar eigen huis overvielen nadat ze – denkt ze – een week eerder haar honden hadden vermoord.

We horen wat Van-Royen-fragmenten.
Emo-radio.
Waarvan je moet houden.
Zelf vond ik haar wel eens over een grens gaan maar ik heb tegelijk een zwak voor haar unieke stijl waarin ze zichzelf nooit buiten schot houdt.

En nu?
Geen enkele andere Nederlandse opdrachtgever wil haar hebben.
Dus gaat ze een boek schrijven.
O, concludeert Tijs van den Brink, maar dat is óók werk.
Wat waar is.
Alleen brengt het weinig brood op de plank.

Waar zou Marjon van Royen dan verder van gaan leven?
Heeft ze gespaard? Heeft ze iemand die bijspringt?
Of moet ze een ánder baantje nemen?
Dat zou echt doodzonde zijn.

En de winnaars van 2012 zijn…

door 6 Reacties

Het beste programma: Dit Is De Dag.

Geen twijfel mogelijk. Hoe de redactie het voor elkaar krijgt altijd een spannende combi van gasten te verzinnen?
Geen idee maar ook wanneer ik bij de aankondiging denk ‘dit zal me niet boeien’ weet het programma me vrijwel steeds te verrassen.

Onderwerpen die me niet per se interesseren blijken wel degelijk interessant. De presentatoren zitten er bovenop, soms kritisch (meestal Tijs van den Brink), vaak uitnodigend (Elsbeth Gruteke) – samen perfect in evenwicht.
Het meest ideale duo ook als duopresentatie. Elkaar aanvullend, soms elkaar corrigerend, altijd een prettige sfeer maar nooit de luisteraar buiten sluitend.

Runner-up: Vroege Vogels.
Door de verslaggevers. Die zich liefdevol buigen over een mier, een slak, een zeldzame mini paddestoel.
Niet op de hielen van DIDD omdat de presentatoren ze nog niet vanuit de verte in de nek hijgen.

De beste presentator: Lucella Carasso.
Licht en luchtig waar dat kan, serieus waar nodig, altijd goed ingevoerd. Intelligent, op de hoogte. Nooit parmantig-pedant.
Prima alleen, goed met een partner.
Verrassende combinatie met Tom van ‘t Hek in de Sportzomer, intussen geolied met Tim Overdiek (wat ook iets zegt over het groeien in zijn rol van die presentator).

Runner-up: Elsbeth Gruteke.
Mn door haar zondagochtendinterviews die ze helaas te weinig doet. Petje af voor hoe ze een gast een uur meevoert door een leven zonder de obligate ‘hoe was je jeugd en toen’-aanpak.
Direct de luisteraar in het verhaal getrokken, wat nodig is aan feiten terloops vermeld, en steeds geconcentreerd op de lijn die van belang is wat je als luisteraar alleen merkt als je daar zelf heel erg op zit te letten.
Schijnbaar moeiteloos.

De beste verslaggever: Joris van de Kerkhof.
Goed in hard (Gaza) en zacht (het geluid van de kolenkachel, Joan Collins) nieuws. Creatief bij het vinden van de leuke extra’s: de Smokkelaars in de Tour de France, de vrouwen in het café in Athene.

Bewonderenswaardig in de manier waarop hij zijn reportages vorm geeft, de kleine details verweven in de grote lijn.
Soms alles achter elkaar (‘ik stap binnen en dit doet zich voor’) soms uitgekiend opgenomen: achtergrond, gesprekken, voice-over zgn deel uitmakend van die gesprekken.
Stuur hem op die ellendige ‘en wat vindt ú’-voxpop en hij vindt net die ene mooie man of vrouw die een écht interessant verhaal weet te vertellen.

Betrokken zonder overdreven emotioneel te worden.
De enige verslaggever door wie ik zo vaak bij de strot word gegrepen dat als hij wordt aangekondigd ik al opveer: wat nú weer.
Slechts zeer zelden is dat ‘veren’ niet terecht.

Runner-up: niemand.