De Koude Kalkoen

Maarten Hagg

Ik geef DIDD nog een kans

door 3 Reacties

Nog 1 kans geef ik DIDD nadat Jeroen Snel me het de laatste weken behoorlijk heeft tegengemaakt.

Maar Tijs van den Brink is terug dus: vooruit.

Positief: het programma is *snel*.
Rap volgen de onderwerpen elkaar op, de presentator houdt de vaart erin, zoveel vaart dat ik soms denk dat ik graag even zou willen ademhalen.

Hij belt met Paul Depla over reguleren van wietteelt waarover de man ook al te gast was bij BNN/VARA en Tijs is kritischer maar dat neemt niet weg dat we het onderwerp natuurlijk al wel hebben gehád.

Maarten Hagg diept in de Dag binnen de Dag het probleem uit of ouders het spaargeld van hun kinderen mogen uitgeven als ze anders (bv) de huur niet kunnen betalen.
Netjes uitgezocht.
Tot Tijs van den Brink hem die ene vraag stelt die hij net *niet* kan beantwoorden.

Samira Bouchibti houdt een pleidooi om de postbode eenzame ouderen te laten bezoeken en enquêteren en dat dan door TNT, veronderstelt zij samen met Tijs van den Brink.
Opdat de postbode niet alleen brieven in de bus laat glijden.
Lieverds: TNT is een pakjesbezorger! Ons huidige postbedrijf heet al jaren PostNL!

Hoofdgast is Richard Troost van de school die de opvolger is van Ibn Ghaldoun die wel érg veel ruimte krijgt voor veel goede bedoelingen en een wollig verhaal tot Tijs van den Brink hem onderbreekt met: “U gaat een heel lang verhaal houden wat ik snap maar hebt u het idee dat u op de rit zit nu.”
Niet dat het verhaal hierna minder wollig wordt.

Wim Berkelaar mag vertellen over de brieven van Himmler en dat doet hij -als altijd- mooi maar echt de diepte in kan niet in enkele minuten en dan is het De Dag van Diederik.
Wat ook vandaag weer zó flauw is (bv “minister Schultz heeft te nauwe banden met het algemeen belang”) dat ik werkelijk niet begrijp waarom dit onderdeel wordt gehandhaafd.

Conclusie: Tijs van den Brink is vele malen leuker dan Jeroen Snel.
Vraag: ga ik vanaf nu weer wél luisteren naar DIDD?
Antwoord: denk het niet.
Want anders dan bij het vorige met-Elsbeth-DIDD denk ik hierna niet dat ik iets heb geleerd, een ander mens ben geworden.

Ik vind aan het hele programma gewoon niet zoveel aan.

Jezus in de tuin bij de tuinkabouter

door Reageer

Een lege kerk vol heiligenbeelden heeft Gert de Weerd van Museum Vaals al bij elkaar verzameld.
Het begon, vertelt hij in DIDD, met een Jezusbeeld op een rommelmarkt dat hij met afdingen in zijn bezit kreeg.
“Een apart gevoel” gaf dat: “Afdingen op de waarde van Jezus.”

Daarna haalde hij met de actie “Red Jezus van de afvalhoop” meer beelden op.
Van Jezus en van Maria. Beelden van 1 tot 3,5 meter.
Bij elkaar gezet in een leegstaande kerk (Elsbeth Grüteke: “Hoort een beetje bij elkaar, hè?”).

Verslaggever Maarten Hagg is met een Jezus van een halve meter de straat opgegaan.
Wil iemand het beeld in huis hebben?

Mensen moeten er niet aan dénken: “voor geen prijs!” “alsjeblieft niet!”

Als een vriend ermee aan kwam, als kado – wat zouden ze dán doen?
Mm. In de tuin, denkt een vrouw: “Bij de waterval bij de tuinkabouter.”
De mensen doen zó naar over het beeld dat ik bijna wil bellen: breng ‘m dan maar híer.

De Weerd verzamelt niet alleen beelden.
Hij zoekt ook kleine devotionalia (grappig: Tijs van den Brink kent dat woord niet, moet je misschien katholiek voor zijn).
Wijwaterbakjes, rozenkransen.
Voor in een nieuw museum (in een andere kerk).

Gaat hij streng selecteren, informeert Tijs van den Brink.
Nee. Want houden zoals het is maakt het juist “puur”.

Elsbeth Gruteke wil “een verhaal” en een verhaal krijgen we.
Over een mevrouw bij wie De Weerd op bezoek was. Ze had een communieschilderijtje aan de muur hangen, haalde het eraf en zei: “Hier hebben jullie het, neem alsjeblieft mee.”
En op zijn aarzeling: “Ik kom nog wel eens kijken.”
Wat bleek: ze was bang dat haar kinderen het zouden weggooien en komt nu inderdaad elke maand langs om haar schilderijtje te bekijken.

De angst van mevrouw lijkt me terecht.
Niemand die Maarten Hagg sprak bij wie vroeger beelden in huis hadden gestaan, had een idee wat ermee was gebeurd behalve dat ze nu wég waren.

Zelf zou ik ook niet weten wat er is geworden van de kleine Jezus-aan-het-kruis-beeldjes bij mijn ouders en bij opa en oma.
En van mijn rozenkrans en catechismus.
Weggegooid, vrees ik.

Ik wil de kluts kwijt

door Reageer

Tweeëneenhalf uur DIDD lijkt wat veel van het goede. Het tegendeel blijkt waar.
Het is een mooie uitzending. Veel God erin natuurlijk (tis de EO). Tijs van den Brink kan er wat over doorzeuren, vind ik, (hoe kán het nou dat u niet in God gelooft) maar het programma is goed gemaakt zodat ook wie niet gelooft er inspiratie uit kan putten.

Allermooist is vanochtend het gesprek van Maarten Hagg met Gerard van den Boomen (87) die dertien jaar voor zijn demente vrouw zorgde. Wat natuurlijk zwaar kon zijn maar vooral vreugdevol. En liefdevol. Van beide kanten. “Ja! Ik ben nog steeds verliefd op hem, mág ik!” horen we Grietje blij uitroepen. En “graag!” roept hij even blij terug.
Ze was dankbaar voor zijn zorgen. “Ik heb nog nooit zo’n goeie zorger gezien” zei ze dan.
Hij: het was een lieve vrouw en ze werd niet lastiger, maar liever.

Maar soms was ze verward en hielpen zijn troostende armen niet. “Sla me, sla me,” smeekte ze dan. “Ik wil de kluts kwijt.” (zou later de titel van zijn boek worden)
Grietjes dood kwam onverwacht. Ze logeerde bij hun dochter (die haar mee-verzorgde), de kinderen en Gerard waren erbij. Ze gleed weg. Gerard mist haar. En nu? “Ik probeer te leven zo dat mijn vrouw tevreden over me kan zijn.”

Pingel-pingel doet de piano steeds op de achtergrond. Niet dat er iemand zit te spelen, het is bedoeld als sfeer. Had niet gehoeven denk ik wanneer ik het doorkrijg. Heeft wel wat, besluit ik bij nog eens beluisteren van het gesprek.