Ik wil de kluts kwijt

Tweeëneenhalf uur DIDD lijkt wat veel van het goede. Het tegendeel blijkt waar.
Het is een mooie uitzending. Veel God erin natuurlijk (tis de EO). Tijs van den Brink kan er wat over doorzeuren, vind ik, (hoe kán het nou dat u niet in God gelooft) maar het programma is goed gemaakt zodat ook wie niet gelooft er inspiratie uit kan putten.

Allermooist is vanochtend het gesprek van Maarten Hagg met Gerard van den Boomen (87) die dertien jaar voor zijn demente vrouw zorgde. Wat natuurlijk zwaar kon zijn maar vooral vreugdevol. En liefdevol. Van beide kanten. “Ja! Ik ben nog steeds verliefd op hem, mág ik!” horen we Grietje blij uitroepen. En “graag!” roept hij even blij terug.
Ze was dankbaar voor zijn zorgen. “Ik heb nog nooit zo’n goeie zorger gezien” zei ze dan.
Hij: het was een lieve vrouw en ze werd niet lastiger, maar liever.

Maar soms was ze verward en hielpen zijn troostende armen niet. “Sla me, sla me,” smeekte ze dan. “Ik wil de kluts kwijt.” (zou later de titel van zijn boek worden)
Grietjes dood kwam onverwacht. Ze logeerde bij hun dochter (die haar mee-verzorgde), de kinderen en Gerard waren erbij. Ze gleed weg. Gerard mist haar. En nu? “Ik probeer te leven zo dat mijn vrouw tevreden over me kan zijn.”

Pingel-pingel doet de piano steeds op de achtergrond. Niet dat er iemand zit te spelen, het is bedoeld als sfeer. Had niet gehoeven denk ik wanneer ik het doorkrijg. Heeft wel wat, besluit ik bij nog eens beluisteren van het gesprek.