Een verdrietige (en boze) Marjon van Royen aan de telefoon in DIDD.
Omdat “de liefde eenzijdig is uitgemaakt”.
Door de NOS dus. Die haar miv morgen de laan heeft uitgestuurd omdat ze weigerde van standplaats te wisselen wat de NOS elke vier jaar door z’n correspondenten wil laten doen.
Die liefde, gold die eigenlijk de NOS of je vak, vraagt Tijs van den Brink.
Logische vraag na alle interviews waarin de correspondent al haar gal heeft gespuwd over het dumpen door deze omroep.
Haar vak, maar toch ook wel de NOS.
Omdat die als enige nog serieus aan buitenland doet, zegt Marjon van Royen (volgens mij vergeet ze de VPRO en toch ook wel de EO zélf).
Het is haar droombaan, vertelt ze.
Omdat ze nieuwsgierig is en 36 landen heeft om nieuwsgierig naar te zijn en nee, ze wordt nóóit ‘aardbevingenmoe’.
Bang is ze wel eens maar ze laat zich er niet onder krijgen.
Ook niet door de mannen die haar in haar eigen huis overvielen nadat ze – denkt ze – een week eerder haar honden hadden vermoord.
We horen wat Van-Royen-fragmenten.
Emo-radio.
Waarvan je moet houden.
Zelf vond ik haar wel eens over een grens gaan maar ik heb tegelijk een zwak voor haar unieke stijl waarin ze zichzelf nooit buiten schot houdt.
En nu?
Geen enkele andere Nederlandse opdrachtgever wil haar hebben.
Dus gaat ze een boek schrijven.
O, concludeert Tijs van den Brink, maar dat is óók werk.
Wat waar is.
Alleen brengt het weinig brood op de plank.
Waar zou Marjon van Royen dan verder van gaan leven?
Heeft ze gespaard? Heeft ze iemand die bijspringt?
Of moet ze een ánder baantje nemen?
Dat zou echt doodzonde zijn.
Geef een reactie