De Koude Kalkoen

NOS

Afscheid van niet-buidelrat maar sfinx Hans Laroes

door Reageer

“Ik ben voor de duvel niet bang maar wel voor Hans Laroes. En nog een paar mensen. Of eigenlijk voor veel mensen.”
Marc-Robin Visscher gaat naar de NOS-hoofdredacteur die gisteren (kadootje van de redactie) het Oog mocht presenteren waar de Filiaalhouder, onthult hij, graag naar luistert zodat ik denk: wanneer slaapt die jongen dan?
Wij, de luisteraars/kijkers, mogen Laroes via Marc-Robin Visscher vragen stellen. Die we als het even kan moeten twitteren. Wat de reacties al aardig beperkt. “Zal wel weer over links en rechts gaan” vermoedt de nu nog hoofdredacteur die ontkent (das een vraag) *ijdel* te zijn: “Neu. Dat valt wel mee.”

“Wanneer voelde HL zich volledig overbodig als hoofdredacteur?” (geen antw) “Wanneer is die zaligverklaring van HL nou eindelijk eens afgelopen?” (na vandaag) “Hoe serieus neemt u uzelf” (“erg serieus maar met een glimlach”)
– Welk dier denk je dat anderen in je zien?
HL: “Ik hoop geen buidelratje.” Het blijkt *een sfinx*.
Wat gaat hij nu doen? Schrijven over journalistiek en lesgeven.
Moeten we hem blijven volgen op twitter? Mogen we zelf bedenken.

Niet alle toegestuurde vragen waren zo inkoppertje-vriendelijk. Ik zag er ook over de extra maanden salaris die Laroes krijgt na het zelf genomen ontslag. Over keuzes voor bepaald nieuws, over het wegduwen van ‘langzame journalistiek’ (nb een vraag van de eigen Jeroen Wielaert). Maar die te stellen was vermoed ik minder feestelijk.

Leuk zijn is Marc-Robin Visscher natuurlijk wel toevertrouwd. Dus vraagt hij wanneer hij Laroes de presentatiecabine binnen leidt (in het kader van de bezuinigingen): “Wie moet eruit? Marcel of Lara?”
Waarop Lara liefdevol “wat is het toch een krengetje, hè?”

“We missen hier wel eens een nieuwsfeit”

door 1 Reactie

Vooropgesteld: ik vind dat volwassen radiopresentatoren niet aan Sinterklaas moeten doen op een kindermanier. Dus *niet* pepernoten rapen, niet een schoen zetten en zich al helemaal niet bezondigen aan rijmelarij.

Dit gezegd hebbend: elk jaar kijk ik uit naar gesprek van de presentator van het Radio 1 Journaal met Sinterklaas die dan nét ons land nadert.

Het gesprek heeft een vast begin.
Hoe het is met Sinterklaas, hoe het is met de boot, hoe het is met de kadootjes en dat onze hartjes vol verwachting kloppen. Maar Sinterklaas is op de radio gelukkig nog steeds Bram van der Vlugt die al snel de presentator-van-dienst in hoekjes duwt, plaagt en uitdaagt.
Waarbij het de presentator is die door zijn manier van reageren het gesprek kan maken of zielloos laten verpieteren.

Gisteren mocht “meneer Bert” (van Slooten) voor de 3e keer het gesprek doen. Met een heel geestig “ja, we missen wel eens een nieuwsfeit hier” wanneer Sinterklaas hem mbt ‘de roe’ corrigeert: “Dat doen we al 120 jaar niet meer.”
Op Sinterklaas’ vraag: “Hoeveel kinderen heeft u?” “Dat weet u toch wel! Dat zijn er vijf.”
Bij het afscheid na Sints “ik vond dit een buitengewoon aangenaam gesprek”: “Ja, dat kan ik ook zijn.”

Ik luister alle drie keren ‘meneer Bert’ terug (ja! Dat kan allemaal op de NOS-site) en wil checken of mijn herinnering aan ‘meneer Marcel’ klopt. Die herinnering is die van veel charme maar ook af en toe (charmante) onhandigheid. Zoals bij het suikerklontje voor het paard.
Helaas – zover gaat de NOS nu ook weer niet terug.

Verbindingsproblemen

door 1 Reactie

Ok, de RadioRoute van gisteren viel me tegen. Maar als iemand een herkansing verdient is het Marc-Robin Visscher en misschien was het probleem gisteren wel dat hij maar zo weinig in de uitzending kwam zodat hij geen kans kreeg een lijn te bouwen. Dat kan vast beter.
Zes uur Radio1Journaal aan dus. En ja, dit keer is er wél een lijn maar het is die van de Vierdaagse. Maino Remmers mag daar Filiaalhouden en er is een NOS-meisje dat opgewekt de 50 km loopt. Zodat ik met weemoed terugdenk aan Filiaalhouder Joris van de Kerkhof die zich vorig jaar ongetraind door twee dagen Vierdaagse zwoegde om toen met doorgeprikte blaren terug te strompelen naar huis.

Om kwart over acht: nóg geen RadioRoute.
Ik twitter maar eens naar Lara Rense: waar blijft Marc-Robin Visscher? Hij is toch niet ziek of gewond? Hij niet, twittert ze terug. Maar de verbinding wél. Dus: balen.
Maar! Even na half negen vertelt Lara in de uitzending dat de verbindingsproblemen met de RadioRoute *bijna* zijn opgelost. Blijf dus luisteren want MRV kan élk moment (nou ja, na het Tour-halfuur) in de uitzending komen.

Om kwart over negen is het zover.
Het RadioRoute-muziekje met de stem: “Op zoek naar verhalen die u bezig houden.” Marc-Robin Visscher praat met een verhuurder van vakantiehuisjes. Ze zijn allemaal bezet. De zaken gaan goed. Want Callantsoog, daar blijf je naar terug komen. Wel 50 jaar. En dat zal altijd zo blijven “tenzij er een olietanker aanspoelt”.
Heeft de man tips voor wat te doen bij deze hitte? Ja. Rustig blijven en naar het strand gaan.
Dat was het. En omdat er geen avond-R1J is krijgt de verslaggever ook geen kans met een later gemonteerde reportage alsnog sterk terug te komen.
Als ik de RadioRouter was zou ik nu vloekend op de techniek naar huis rijden.

De NOS heeft intussen ook bedacht dat Joris van de Kerkhof vorig jaar zulke mooie Vierdaagse-radio maakte en tracteert de website-bezoeker op zijn reportages.
Hier het begin van dag 3, toen hij er dus helemaal doorheen zat.

Marjon de Hond weg bij de NOS

door 6 Reacties

Een week geleden maakte de NOS bekend dat vanwege de ziekte van weervrouw Marjon de Hond ze Willemijn Hoebert gingen inzetten.
Nu een persbericht: Marjon de Hond stapt op. Ze “heeft de nieuwsorganisatie laten weten na tien jaar toe te zijn aan een nieuwe stap in haar carrière”.
Wat vaak een andere manier is om te zeggen: de NOS heeft me gedumpt.

Jurgen van den Berg heeft het erover in Lunch!
Helaas belt hij niet met mijn favoriete weervrouw maar leest hij alleen het persbericht voor: “De Hond zoekt een nieuwe uitdaging buiten de hectiek van het dagelijks leven… eh het dagelijks nieuws.”

Dat was onbedoeld grappig. Wat volgens mij niet grappig is en evenmin toevallig, is het opstappen van Marjon de Hond.
Haar behoefte aan een nieuwe uitdaging komt nl wel heel erg (zgn.) toevallig een week nadat bekend werd dat Willemijn Hoebert ter -tijdelijke?- vervanging tot het weerteam was toegetreden.

[Lees ook de reactie van Marjon de Hond onder dit stukje waarin zij mijn kijk op de kwestie corrigeert]

Vrijheid vieren door onvrijheid te herdenken

door Reageer

“De geest van de vrijheid die moet blijven” viert een 84-jarige man vandaag.
Je kunt ook “laten zien dat je meeleeft met mensen die de oorlog hebben meegemaakt” zoals een paar kinderen. En als je het treft als Canadese student leert Joris van de Kerkhof je hoe je in het Nederlands ‘goedemorgen’ zegt en ‘ik spreek geen Nederlands’ maar als dat echt niet lukt is “sorry, I don’t speak Dutch” ook oké want *wij* spreken allemaal Engels.

Het Filiaal is opnieuw in Wageningen. En aangezien vrijheid vieren wat abstract is, herdenkt het vooral de niet-vrijheid. Ook omdat de festiviteiten pas op gang lijken te komen wanneer Joris van de Kerkhof alweer bijna op huis aan gaat.
Dan komt er een mooie oude jeep voorbij met een érg blij kijkende man.
“Is die auto van u?” Ja. “Werkt hij er elk moment aan dat hij eigenlijk aan ú zou moeten besteden, mevrouw?” Mevrouw heeft zich daar al járen bij neergelegd, mag niet mee in de parade maar heeft “ook veel plezier met loslopend wild zijn”.

Onbedoeld komische noot is de trimgroep Scherpenzeel.
Mannen die luchtig gekleed met fakkels van Wageningen naar huis zouden draven. Ware het niet dat de fakkels niet komen. Zodat ze steeds meer kleumen en steeds chagrijniger worden. “We blazen het af” besluit 1 van de mannen om acht uur. Nee! vinden anderen.
Ik ben benieuwd hoe het met ze is afgelopen.

Eveneens onbedoeld (hoewel misschien niet onverwacht bij zo’n gelegenheid) tragisch-indringend: de man die vertelt over zijn vader die vocht op de Grebbeberg.
JvdK: “Heeft hij erover gesproken of was het zo’n zwijgende vader.”
Vader stond in de oorlog tot zijn middel in het water in een gevechtsput. Hij werd astmatisch. Hij speelde altsaxofoon en kon daarna niet meer blazen.
JvdK: “Dat wil je dan toch weten als kind.” Hoe het gegaan en beleefd is, bedoelt hij.
Eigenlijk pas later, zegt de man. En toen was vader dood.

Het was weer mooi, dit Filiaal.
En je kúnt het terugluisteren op de site van de NOS maar de kracht ervan is toch het steeds even in de uitzending opduiken van Joris van de Kerkhof met telkens opnieuw Mooie Radio.