In het blad van Omroep Max staat een interview met Govert van Brakel.
Hij gaat een boek schrijven (werktitel ‘Radioherinneringen’).
En spreekt de wijze woorden: “Op de televisie is het credo ‘zwijgen’ en op de radio doen ze dat te weinig.”
Dat is me uit het hart gegrepen.
Ik zet vanochtend Facebook aan en een van de eerste berichten die ik lees is van Govert van Brakel.
Vandaag is zijn laatste Perstribune.
Vrienden en collega’s buitelen in de commentjes over zichzelf en elkaar heen met complimenten.
Terecht.
De Perstribune eindigt met een zojuist door Ivo de Wijs over en aan Govert geschreven gedicht waar de presentator verlegen van wordt.
Ik wou dat ik zo mooi kon schrijven als Ivo de Wijs.
Dat kan ik niet dus houd ik het noodgedwongen bij: Govert, ik ga je missen.
Ivo de Wijs aan het slot van de uitzending.
Nu ik hier amper schrijf is het misschien wat flauw om aandacht te besteden aan wat ik lelijk Nederlands vind.
Maar vooruit.
Érg lelijk Nederlands vind ik de uitdrukking die tegenwoordig vaak, té vaak, wordt gebruikt: “een beetje ván zijn”.
In het dagelijks leven knars ik even wanneer iemand me onthult dat zij (het is meestal een ‘zij’) *een beetje ván* is.
Je kunt immers niet zomaar een tirade afsteken waarom bepaald taalgebruik pijn doet aan je oren en gelieve het tegen mij niet meer te gebruiken.
Maar nu hoor ik Margreet Reijntjes het gesprek met Carry Tefsen openen met “Bent u een beetje van de groepen” en dan weet ik dat de presentatrice dat er *niet* spontaan uitflapt aangezien dergelijke teksten vooraf plegen te worden opgesteld.
Dus, stel ik mij voor, bedacht iemand op de redactie van De Perstribune: Carry Tefsen heeft iets met een groep gedaan en dús vragen wij of ze “van de groepen” is.
Die tekst krijgt Margreet Reijntjes voorgelegd die denkt: dát is een mooie openingszin! Waarna ze er inderdaad mee opent.
*Knars* doe ik als luisteraar.
En zet meteen maar de radio uit.
Aangezien ik niet van de ván… (wat dan ook) ben.
Ik ben trouwens wel benieuwd wat mede-presentator Govert van Brakel, die bekend staat om een prima gevoel voor taal, van die openingszin vond.
Zouden ze die samen hebben besproken? Is Van Brakel toen overstag gegaan? Of -erger- vond hij hem ook mooi?
Of zat hij net zo erg te knarsen als ik toen hij zijn collega het gesprek zo hoorde beginnen.
“Ik vind het een eer, Govert, dat ik aan mag schuiven.”
Elles de Bruin doet voortaan, afwisselend met Margreet Reijntjes, de duopresentatie van de Perstribune.
Dat idee maakt me niet vrolijk want de reden dat ik dat programma vrijwel altijd met veel plezier beluister is Govert van Brakel: solo.
Omdat het zijn persoonlijkheid is die de gesprekken interessante wendingen geeft.
Toch geprobeerd met een open mind te luisteren.
Eerste indruk: geen chemie tussen de presentatoren.
Nu kán dat nog komen.
Maar één boeiende, prettig sturende persoonlijkheid worden kan *niet*.
Uur 1 is Klaas Samplonius (68), ooit betrokken bij de opzet van Het Oog – 40 jaar geleden.
Aardige man. Die met Van Brakel belandt in de goeie ouwe tijd van toen ze samen nog van alles presenteerden en wat zou het leuk zijn als ze weer een keer een uitzending van de Tour konden doen.
Het is weemoed die ze gegund is, ware het niet dat Elles de Bruin ze meteen sámen in de hoek ouwe-mannen-met-nostalgische-blik neerzet.
Uur 2 is huilen met de pet op.
Oud-scheidsrechter Jan Keizer (75) blijkt écht een oude man.
Praat traag, is niet te stuiten wanneer hij heeft plaats genomen op een praatstoel en misschien dat Govert van Brakel dat nog had kunnen redden *indien alleen* want hij doet in het begin wat aardige pogingen.
Maar Elles de Bruin kan er slecht tegen en onderbreekt Keizer en vult voor hem in en wordt steeds ongeduldiger.
Wat ik heel goed begrijp want ik vond hem ook niet om aan te horen in z’n trage door-praatheid.
Maar tegelijk was dat ongeduldige onderbreken pijnlijk om te ervaren.
Had de man niet uitgenodigd zonder eerst te checken of hij nog wel de goede prater is die hij – neem ik aan – vróeger was.
Het gaat me niet om de leeftijd.
Je hebt oude(re) mensen die fascinerend zijn om naar te luisteren.
Maar toch ook: waarom in 1 uitzending twee knarren zetten?
Anders is het toch ook vaak een oudere en een jongere gast?
Nee, dit was geen feest om naar te luisteren.
Het Radio 1 Journaal bestaat 20 jaar en dat zullen we weten.
Dus staat er een stralende foto van Marcel Oosten en Frederique de Jong op de website van de NOS die doen alsof ze o zo blij zijn met het feest wat me sterk lijkt aangezien ze beiden als presentator gedumpt zijn miv 2016.
Tussen 7 en 8 uur: Menno Reemeijer en Clairy Polak.
Menno Reemeijer die lang de vrijdagochtend presenteerde en toen aan de kant werd gezet omdat de NOS ivm de ‘herkenbaarheid’ elke ochtend dezelfde presentator(en) wou hebben.
Toch leuk dat die terwijl hij sinds vandaag een baan elders heeft (als voorlichter) nog even aan de bak mag.
Het laatste ochtenduur Rob Trip en Suzanne Bosman.
Met als hoogtepunt een terugblik op de állereerste uitzending waarin de pleuris uitbrak toen Harmke Pijpers haar scherm op zwart zag gaan: WTF!
(de schat bleek haar muis 20 minuten niet te hebben beroerd en dan gaat de computer in suf-stand)
In De Ochtend Lucella Carasso in het Mediaforum.
In de Nieuws BV een quiz olv die olijkerd Roelof-van-de-redactie die Suzanne Bosman en Govert van Brakel en nieuwe (tevens oude) presentator Jurgen van den Berg wat oninterssante vraagjes voorlegt.
Meest interessant (als je per se iets interessants wilt peuren): de aversie die Govert van Brakel ongegeneerd uit tegen de plaatjes in het R1J-nieuwe-stijl.
Tussen 4 en 5 Lara Rense met Max van Weezel (en vergis ik me nou gruwelijk of is die óók ooit na bewezen diensten bij het oud vuil gezet door de NOS?).
Ik denk dan dat ik wel volgevoerd ben met het programma dat ik ooit zo mooi vond maar dat ik nu vooral als behang ervaar áls ik er al naar luister.
Maar dan het uur tussen 5 en 6 met Lucella Carasso en Govert van Brakel.
En opeens weet ik het weer.
Deze presentatoren zijn perfect.
Rustig, geïnteresseerd, alert, grapjes waar dat kan.
En hoewel ze nooit eerder samen presenteerden: magie.
Rob Trip deed trouwens wel de ‘mooie dag’.
Maar véél mooier waren de héél ‘mooie avond’ van Lucella en Govert.
Vond ik althans.