De Koude Kalkoen

Elles de Bruin

De vernieuwde Perstribune is geen feest

door 2 Reacties

“Ik vind het een eer, Govert, dat ik aan mag schuiven.”
Elles de Bruin doet voortaan, afwisselend met Margreet Reijntjes, de duopresentatie van de Perstribune.
Dat idee maakt me niet vrolijk want de reden dat ik dat programma vrijwel altijd met veel plezier beluister is Govert van Brakel: solo.
Omdat het zijn persoonlijkheid is die de gesprekken interessante wendingen geeft.

Toch geprobeerd met een open mind te luisteren.
Eerste indruk: geen chemie tussen de presentatoren.
Nu kán dat nog komen.
Maar één boeiende, prettig sturende persoonlijkheid worden kan *niet*.

Uur 1 is Klaas Samplonius (68), ooit betrokken bij de opzet van Het Oog – 40 jaar geleden.
Aardige man. Die met Van Brakel belandt in de goeie ouwe tijd van toen ze samen nog van alles presenteerden en wat zou het leuk zijn als ze weer een keer een uitzending van de Tour konden doen.
Het is weemoed die ze gegund is, ware het niet dat Elles de Bruin ze meteen sámen in de hoek ouwe-mannen-met-nostalgische-blik neerzet.

Uur 2 is huilen met de pet op.
Oud-scheidsrechter Jan Keizer (75) blijkt écht een oude man.
Praat traag, is niet te stuiten wanneer hij heeft plaats genomen op een praatstoel en misschien dat Govert van Brakel dat nog had kunnen redden *indien alleen* want hij doet in het begin wat aardige pogingen.
Maar Elles de Bruin kan er slecht tegen en onderbreekt Keizer en vult voor hem in en wordt steeds ongeduldiger.

Wat ik heel goed begrijp want ik vond hem ook niet om aan te horen in z’n trage door-praatheid.
Maar tegelijk was dat ongeduldige onderbreken pijnlijk om te ervaren.
Had de man niet uitgenodigd zonder eerst te checken of hij nog wel de goede prater is die hij – neem ik aan – vróeger was.

Het gaat me niet om de leeftijd.
Je hebt oude(re) mensen die fascinerend zijn om naar te luisteren.
Maar toch ook: waarom in 1 uitzending twee knarren zetten?
Anders is het toch ook vaak een oudere en een jongere gast?

Nee, dit was geen feest om naar te luisteren.

Het wat-áls-spelletje (en hoe het niet gespeeld moet worden)

door Reageer

Villa VPRO gaat tot de verkiezingen lijsttrekkers fileren.
Om zeker te weten dat dit tot op het bot gebeurt, wordt de presentator van dienst bijgestaan door Max van Weezel.

Vandaag mag Kees van der Staaij van de SGP een half uur in de ring. Pratend vanuit een luidspreker (studio elders) beantwoordt hij vragen over de zondagsrust en kinderopvang en vrouwen die (thuis) werken. Op zondag 2x naar de kerk en niet winkelen.

Wil hij regeren, vraagt Elles de Bruin. Alleen als ze inhoudelijk het eens worden en denken iets te kunnen bereiken. Maar het is wel lekker toch, mácht…. doet Max van Weezel suggestief. Van der Staaij negeert hem.
Met wie hij écht niet zou kunnen regeren? De SGP-er heeft de stemwijzer gedaan en onderaan stond D66. “Een tegenpool.”
“Een beetje de anti-Christ” pest de ondervrager.
“In het verleden,” antwoordt Van der Staaij, heeft die partij een sterk anti-religieuze inslag gehad, dat is minder geworden maar: ze zijn wel vóór de pil van Drion en de SGP wil het leven beschermen.

Een vrouwelijke premier, is dat onoverkomelijk? Nee. En een premier die moslim is.
Nu begint de lijsttrekker genoeg te krijgen van het ‘wat-áls’-spelletje en herhaalt voor de zoveelste keer dat het hem erom gaat zoveel mogelijk het eigen programma te verwezenlijken. Wat -bv- betekent dat als alles wat abortus betreft blijft zoals het is, de SGP niet op het regeringspluche wenst plaats te nemen.
Ferm overeind gebleven, deze man. Ondanks het prikken met spelden in zijn voodoopopje.

Woensdag doet Max van Weezel een nieuwe poging een lijsttrekker rauw met uitjes te serveren. Marianne Thieme is dan lijfelijk of uit de luidspreker te gast.
“Dan,” verkneukelt de scherpe vragensteller zich, “gaan we het hebben over haar visie op vissenkommen en haaienvijvers.”
Dat wordt lachen. Dat wordt ook: voorspelbaar.
En daarom volstrekt oninteressant.

Nicole le Fever eind dit jaar óók terug uit het Midden-Oosten

door Reageer

Mustapha Oukbih is in februari teruggeroepen uit Amman, Jordanië naar Hilversum.
Geen correspondent Midden-Oosten meer, maar redacteur op de buitenlandredactie. Misschien ooit nog elders een post, misschien ook niet. Zegt-ie.
Na zijn vertrek zou bureau Midden-Oosten van de NOS worden bevrouw/bemand door twee personen: Nicole le Fever en Sander van Hoorn. Een minder dus dan er jarenlang wás.

Dezer dagen zijn de NOS-correspondentendagen.
De 1 na de ander meldt op twitter of op het NOS-weblog dat zij/hij wordt teruggeroepen naar het honk. Even bijpraten, bijtanken, cursusje en nog zo wat.
De media hier kunnen er hun voordeel mee doen. Nicole le Fever is dus te gast bij Villa VPRO en vertelt waar ze wel en niet (meest: niet) in haar regio last heeft van haar vrouw-zijn. Wanneer het gevaarlijk was. Wat ze durfde en wat niet en waarom.
En: dat ze eind van dit jaar óók terugkomt naar Hilversum. Tenzij ze een andere post krijgt.
“Ik ben er nog niet mee klaar” zegt Nicole le Fever over haar gebied. “Ik zou er graag wat langer mee doen.”

*Graag wat langer mee doen*.
Bedoelt ze nu: ik baal enorm dat ik weg moet, ik wil blijven. Ik kan die kerels van de NOS die dat rouleersysteem bedacht hebben wel door de kamer sleuren en met de stupide koppen tegen de kamermuur slaan.
Of bedoelt ze: best leuk er nog driekwart jaar rond te hangen.
Of misschien: ik kom er ná eind dit jaar vast nog wel eens terug. Als journalist of als gewone bezoeker.

Presentatrice Elles de Bruin vroeg het niet.
Zelf zou ik wel een fruitvliegje aan de muur willen zijn tijdens de dagen van de NOS-correspondenten. Mn in de wandelgangen. In de kroegen. Op de hotelkamers.
Waar er ook maar openhartige teksten over het rouleren worden gewisseld.

Dansen op het graf

door Reageer

Altijd leuk: advocaat Jan Boone. Razend is-ie over het seksueel misbruik in de katholieke kerk. En omdat dat strafrechtelijk als ‘verkrachting’ is verjaard, wil hij dat wordt vervolgd omdat er sprake zou zijn van een criminele organisatie.
Hij haalde er vrijdag al alle media mee maar Villa VPRO zou wel gek zijn als ze zo’n lekkere prater zijn punt niet nog een keer lieten maken alsof hij het ter plekke bedenkt. Zodat andere advocaat Korver verjaring in het strafrecht tegenover verjaring in het civiele recht kan stellen en presentatrice Elles de Bruin “wat is het verschil” kan vragen.

Ook hoogleraar Van Kalmthout (die graag kwijt wil dat een dezer dagen een zeer interessant artikel van hem in een krant verschijnt) mag meepraten en men wordt het eens dat op de kerk een *morele plicht* rust om schadeloos te stellen. Een miljoen! roept Boone want: “Je integriteit kwijtraken, dat is onbetaalbaar.” Jamaar, zegt Korver: “Anale verkrachting is iets anders dan dat je gedwongen wordt iemand af te trekken.”

Erg interessant. Maar niets haalt het bij de ‘1 minuut’ die als inleiding tot de opgewonden discussie wordt gebruikt. Een man vertelt dat hij als knul van 9 naar een internaat werd gestuurd en dat als het licht uit was de broeder naast zijn bed stond en zijn handje op de lul van die broeder legde. Dat hij zag dat dat met anderen op de zaal ook gebeurde.
Toen de man dood ging “heb ik staan dansen op het graf van die zak”.
Uit de grond van zijn hart. In die ene minuut. Een drama.