“Ik vind het een eer, Govert, dat ik aan mag schuiven.”
Elles de Bruin doet voortaan, afwisselend met Margreet Reijntjes, de duopresentatie van de Perstribune.
Dat idee maakt me niet vrolijk want de reden dat ik dat programma vrijwel altijd met veel plezier beluister is Govert van Brakel: solo.
Omdat het zijn persoonlijkheid is die de gesprekken interessante wendingen geeft.
Toch geprobeerd met een open mind te luisteren.
Eerste indruk: geen chemie tussen de presentatoren.
Nu kán dat nog komen.
Maar één boeiende, prettig sturende persoonlijkheid worden kan *niet*.
Uur 1 is Klaas Samplonius (68), ooit betrokken bij de opzet van Het Oog – 40 jaar geleden.
Aardige man. Die met Van Brakel belandt in de goeie ouwe tijd van toen ze samen nog van alles presenteerden en wat zou het leuk zijn als ze weer een keer een uitzending van de Tour konden doen.
Het is weemoed die ze gegund is, ware het niet dat Elles de Bruin ze meteen sámen in de hoek ouwe-mannen-met-nostalgische-blik neerzet.
Uur 2 is huilen met de pet op.
Oud-scheidsrechter Jan Keizer (75) blijkt écht een oude man.
Praat traag, is niet te stuiten wanneer hij heeft plaats genomen op een praatstoel en misschien dat Govert van Brakel dat nog had kunnen redden *indien alleen* want hij doet in het begin wat aardige pogingen.
Maar Elles de Bruin kan er slecht tegen en onderbreekt Keizer en vult voor hem in en wordt steeds ongeduldiger.
Wat ik heel goed begrijp want ik vond hem ook niet om aan te horen in z’n trage door-praatheid.
Maar tegelijk was dat ongeduldige onderbreken pijnlijk om te ervaren.
Had de man niet uitgenodigd zonder eerst te checken of hij nog wel de goede prater is die hij – neem ik aan – vróeger was.
Het gaat me niet om de leeftijd.
Je hebt oude(re) mensen die fascinerend zijn om naar te luisteren.
Maar toch ook: waarom in 1 uitzending twee knarren zetten?
Anders is het toch ook vaak een oudere en een jongere gast?
Nee, dit was geen feest om naar te luisteren.