De Koude Kalkoen

Het driften van het schip is onder controle

door Reageer

Helemaal naar Den Helder stuurt de NOS Joris van de Kerkhof (van wie wij weten dat hij in Den Bosch woont) om spannend verslag te doen van de Storm.
‘Even naar buiten’ (zonder jas) lokt hij iemand van de Kustwacht om vast te stellen: “de wind komt nauwelijks in de microfoon” zodat hij zelf maar aan een vlaggemast rammelt.

Viel het gisteren reuze mee met de problemen op het spoor, nu is er wellicht enig ongemak maar er zijn zelfs geen naar zee geblazen hondjes te melden dus echt dramatisch is het niet.
“Je kunt het nét een storm noemen,” oordeelt weerman Gerrit Hiemstra. “Het stuur goed vasthouden” raadt Heleen de Geest van de ANWB aan. Wat nooit kwaad kan.

De Kustwacht “volgt aandachtig” een Griekse koopvaardijer die “geen voortstuwing heeft” en “not under command is”. Het schip had zomaar op een olieplatform kunnen drijven (=ramp) maar dobbert er langs.

De Reddingsbrigade dan. Waar 1 boot vandaag voor APK naar de werf zou gaan, wat niet doorgaat. Niet omdat-ie paraat moet zijn maar omdat de werf hijsen met deze wind niet verantwoord vindt.
Het waait écht hard, verzekert Joris van de Kerkhof. Hoewel hij zelf “best wel stevig” is moet hij toch “met brede benen staan”. Zijn verbinding valt een paar keer kort weg. Als bewijs dat het echt afzien is natuurlijk.

Nog éven de Kustwacht. Want uiteraard willen we weten hoe het met de koopvaardijer is. Best goed eigenlijk. “Het driften van het schip is onder controle.” Een berger uit IJmuiden zal het straks naar de haven slepen.

Mooie verslaggeving over bijna niets. Wat deze Filiaalhouder altijd is toevertrouwd.
Volgende week Filialen met Marc-Robin Visscher.
Ook leuk. Maar ik zal Joris van de Kerkhof missen.

Honden in Abu Dabi

door 2 Reacties

Willemijn Veenhoven belt met een Nederlandse vrouw in Abu Dabi.
Toen zij erheen verhuisde met haar hond die ze ook nog zelf uitliet werd dat eerst heel raar gevonden. Nu zijn er meer honden. Hoewel veel mensen van ‘the compound’ ze doen uitlaten door een bediende die niks van honden snapt wat natuurlijk niet zo best is.

Maar, vertelt de vrouw, laatst was er een feestje met het thema van de film 101 Dalmatians en toen hadden alle kinderen een Dalmatiër-pup mee naar huis gekregen. Die de ouders helemaal niet wilden en “die we dan weer naar de veterinary moesten brengen”.
Ik interpreteer: laten inslapen.
Willemijn Veenhoven: “Oftewel tis volstrekt normaal tegenwoordig om in Abu Dabi een hond te hebben.”

Is zij nou gek of ben ik het?

Zing, vecht, huil, bid

door Reageer

“Wat is dat toch in Noordholland?!” roept Tijs van den Brink uit.
Eerst pastoor Paul Vlaar met z’n Oranje-mis, nu dominee Cornelis Visser die in Westzaan een Shaffy-dienst organiseert. Zing, vecht, huil, bid … etc. En ook Sammy.
Religieuze teksten, zegt Visser. Zoals Shaffy ook een religieus man was. Op zijn eigen manier. Incl Bhagwan.

Maar… werpt Elsbeth Gruteke tegen. Ramses Shaffy was geen lieverdje. Hij dronk. Hij had veel vrouwen. (En mannen, voeg ik er voor de volledigheid aan toe)
Dat maakt het juist zo mooi! Vindt de dominee. Want denk maar aan (iemand) uit de Bijbel die viel op (iemand). En nu wreekt zich dat ik alleen luisterde en geen aantekeningen maakte. Want teksten van en over Shaffy willen op die manier nog wel beklijven maar fragmenten uit de Bijbel doen dat niet.

Op de Veluwe had het niet gekund, zo’n dienst, veronderstelt Visser. En in zijn eigen kerk is ook niet iedereen enthousiast, maar de meeste mensen wel. En de kerk (*de Grote Kerk*) in Westzaan kan veel bezoek velen. We zijn welkom.

Een leuke man. We boffen toch maar in Noordholland.
Op momenten als dit denk ik: zal ik eens? Naar de kerk gaan. Meezingen met liedjes van Ramses.
Zouden ze de Shaffy Cantate ook doen? De een wil de ander waarschijnlijk niet. Tis stil in Amsterdam?
Zondagmiddag vier uur.

Zo denk ik ook al maanden: ik ga een keer naar de mis in Obdam. Vaak denk ik zelfs op zaterdagavond nog: morgen.
En dan is het zondag en komt het er toch weer niet van.
Noordholland heeft een hoop te bieden maar mijn gang naar de kerk is tonutoe vooral geplaveid met goede voornemens en vage plannen.

Een nieuwe uitdaging voor de Filiaalhouder

door 2 Reacties

“Jij hebt een nieuwe uitdaging gevonden, je zit in de trein.”
Lara Rense doet met haar aankondiging een poging het Filiaal een slinger richting spanning en sensatie te geven. Helaas moet Joris van de Kerkhof het doen met de harde werkelijkheid: hij zit inderdaad in de trein en het zóu moeten gaan over vertragingen en klagende reizigers maar hoewel hij zoekt met een lantaarntje vindt hij niet veel.

“Denkt u dat het allemaal goed gaat. Met de vertragingen,” vraagt hij aan een vrouw met koffie. Die ziet haar trein op het bord staan en nee, ze heeft de afgelopen week géén last gehad: “Ik werk in het dorp waar ik woon.” Nu gaat ze naar München. “Is het een mooie reis?” “Dat weet ik niet, dit is de 1e keer.”
Even vrees ik dat er he-le-maal niets gaat gebeuren in dit Filiaal. Maar de man van Rover met wie was afgesproken komt te laat omdat hij tien (!) minuten vertraging had. Een “meneer op een bankje, hij zit lekker te wachten” heeft wel ergernis, maar die betreft de *tram*.
Dan: gelukkig! Een man uit Bunnik heeft laatst 2 uur over de reis gedaan ipv 10 minuten. En als het vandaag echt slecht weer wordt, ziet hij het voor vanavond en morgenochtend maar somber in.

Om negen uur heeft Joris van de Kerkhof zich per auto verplaatst naar station Zeist waar een trein is uitgevallen. “Nu zitten de mensen te wachten en hebben *geen enkel idee* hoe het verder gaat. Maar ze kunnen een trein later nemen – die van drie over negen.”
Tenslotte nog een vrouw die moet om-treinen en nu meer moet betalen omdat ze niet voor negen uur heeft kunnen reizen maar in de file staan is ook niks (en daar spreekt ze filosofisch over).

Dit Filiaal was inderdaad een uitdaging: hoe van niets toch nog *iets* te maken.
Kwa inhoud hield het niet over. Maar voor vlijt krijgt Joris van de Kerkhof een tien.
En indien gewenst een zoen van de juffrouw.

Er gaat niets mis tussen hemel en aarde

door Reageer

Dit Is De Dag heeft -zoals meestal- een aantrekkelijk aanbod aan onderwerpen.
Therapie via internet lijkt me in het bijzonder interessant en nog meer in het bijzonder: wie is God. Een onderwerp waarover de PKN zal vergaderen.
Gespitst op die items laat ik ‘wat te doen met de kutMarokkaantjes’ en ‘Turken die dromen van terug gaan zijn ongelukkig’ liggen als ‘om hier over te schrijven’.
Wat jammer is want laten dát nou de meest interessante onderwerpen zijn. Met slimme en bevlogen sprekers (resp. Karim Scharleman en Murat Can).

Dominee Piet de Jong zal het hebben over God. Alleen gaat het daar helemaal niet over. Het gaat erover of moslims en christenen samen tot God mogen bidden. Waarover Bernard Reitsma een nota schreef die op de vergadering van de PKN wordt besproken (Reitsma zat een week geleden in DIDD). Hij vindt van niet.
De Jong is het met hem eens want: de God van de christenen en van de moslims is wel dezelfde God, maar hun beeld van God verschilt te erg om samen te kunnen bidden.
“Roept het geen onbegrip (van moslims) op als je zegt: ik wil niet met je bidden” vraagt Elsbeth Gruteke. Maar het doet zich helemaal niet voor. En mochten individuele moslims en christenen met elkaar bidden, dan “gaat er echt niets mis tussen hemel en aarde”.

“Luxe-problematiek” vindt Can: “Ga eerst maar eens lekker met elkaar in dialoog.”
En “kijk naar de overeenkomsten zoals gij zult niet stelen en heb respect voor de medemens” zegt Scharleman.

Wordt het “gedoe” op de synode, vraagt Tijs van den Brink. Daar is altijd “gedoe”, doet De Jong laconiek.

Maar wie is nu *God*?
En waarom wordt daar over vergaderd?