“Wat is dat toch in Noordholland?!” roept Tijs van den Brink uit.
Eerst pastoor Paul Vlaar met z’n Oranje-mis, nu dominee Cornelis Visser die in Westzaan een Shaffy-dienst organiseert. Zing, vecht, huil, bid … etc. En ook Sammy.
Religieuze teksten, zegt Visser. Zoals Shaffy ook een religieus man was. Op zijn eigen manier. Incl Bhagwan.
Maar… werpt Elsbeth Gruteke tegen. Ramses Shaffy was geen lieverdje. Hij dronk. Hij had veel vrouwen. (En mannen, voeg ik er voor de volledigheid aan toe)
Dat maakt het juist zo mooi! Vindt de dominee. Want denk maar aan (iemand) uit de Bijbel die viel op (iemand). En nu wreekt zich dat ik alleen luisterde en geen aantekeningen maakte. Want teksten van en over Shaffy willen op die manier nog wel beklijven maar fragmenten uit de Bijbel doen dat niet.
Op de Veluwe had het niet gekund, zo’n dienst, veronderstelt Visser. En in zijn eigen kerk is ook niet iedereen enthousiast, maar de meeste mensen wel. En de kerk (*de Grote Kerk*) in Westzaan kan veel bezoek velen. We zijn welkom.
Een leuke man. We boffen toch maar in Noordholland.
Op momenten als dit denk ik: zal ik eens? Naar de kerk gaan. Meezingen met liedjes van Ramses.
Zouden ze de Shaffy Cantate ook doen? De een wil de ander waarschijnlijk niet. Tis stil in Amsterdam?
Zondagmiddag vier uur.
Zo denk ik ook al maanden: ik ga een keer naar de mis in Obdam. Vaak denk ik zelfs op zaterdagavond nog: morgen.
En dan is het zondag en komt het er toch weer niet van.
Noordholland heeft een hoop te bieden maar mijn gang naar de kerk is tonutoe vooral geplaveid met goede voornemens en vage plannen.