De Koude Kalkoen

Speuren naar de bacterie in Hamburg

door Reageer

De laatste dagen is in Amerikaanse salades opeens geen komkommer meer te bekennen. Terwijl biogassen (gisteren) nee: taugé (vandaag) de Ehec-bacterie verspreiden. Of niet natuurlijk. Maar het zou kunnen.

Lara Rense spreekt erover met correspondent Wouter Meijer (Berlijn) en een hoogleraar en andere deskundigen. Terwijl Joris van de Kerkhof met Marcel Oosten door Hamburg trekt. Omdat Marcel Oosten daar deels woont en dus kan vertellen wat de Duitsers bezielt. En omdat hij kan tolken voor de Filiaalhouder die zoals we weten goed Engels spreekt maar wiens Duits een opfriscursus kan gebruiken.

Marcels dochter Emma is zaterdag 4 jaar geworden en bezoek was zo benauwd voor de bacterie dat de familie Oosten alle goed gewassen aardbeien zelf heeft moeten opeten. Zijn buren eten al twee weken alleen nog maar uit blik. Aan de kleuterschool van Emma hangt een plakkaat dat er “geen rauwkost wordt aangeboden”.

Bij de biowinkel in Marcels (buiten)wijk houdt Joris van de Kerkhof de microfoon voor aan een zich in een modderpoel wentelend varken (knor-knor). De eigenares zegt dat bioklanten trouw zijn en zich niet gek laten maken maar verkoopt nu meer dan anders in deze tijd pompoenen en koolrabi want ietsje gek zijn ze toch wel.

Op naar de Lidl waar een klant komkommers en tomaten heeft gekocht (uit Nederland en voor afbraakprijzen). Niet bang maar wel goed schillen en wassen.
Is de angst “onDuits” vraagt de Filiaalhouder zich af.
Marcel Oosten: “Je kunt het nooit algemeen maken.” JvdK: “Doe maar wel.”

Erg leuk dit optrekken met de presentator in zijn eigen habitat.
Morgen zit hij weer naast Lara in de studio.


(Plusmarkt Graft-De Rijp)

Op de wieken

door Reageer

De Kalkoen is op de wieken.
Als je goed kijkt kun je haar zien in deze groep grauwe ganzen.

Ze landt weer op Schiphol op 5 juni.
Goeie kans dat je de week erna hier weer stukjes van haar kunt lezen.

Op haar huis wordt intussen gepast door een man die van wanten weet.

Vriendin

door Reageer

Leuk itempje op het eind van het Radio 1 Journaal.
Iemand is bestolen, spullen staan de volgende dag op Marktplaats.
Erheen (politie verstopt op de achterbank). Dief aangehouden en afgevoerd naar het bureau.

Maar dan: vriendin van de dief belt de bestolene.
Ze had zijn nummer omdat dief daarmee was gebeld om de afspraak te maken.
Weet bestolene misschien waar haar haar vriend is?

En die vriendin? Die wist van niets. Van de diefstal dus.
Oh, zegt Lucella Carasso meelevend/meewarig.
“Dus die is hij nu ook kwijt.”

Wat een charmante rechtlijnige redenering.
Als mijn vriend steelt, dump ik hem.
Terwijl ik denk: ze zit vast duizend excuses voor de loser te bedenken.
En geeft hem nog één kans (of misschien twee).

Is Lucella Carasso naïever dan ik?
Misschien kijken we andere tv-series.

Op zoek naar gemarginaliseerde jongens

door Reageer

Marc-Robin Visscher sjouwt de hele uitzending langs het verbrande duingebied in Schoorl.
Veel stap-stap-hoorspelkern. En verhalen. Over “acht militairen in slaapzakjes” die hij langs de kant van de weg ziet liggen en dat hij hun leidinggevende erop aansprak zodat ze nu “meer in het struikgewas” zijn versjouwd.

De Filiaalhouder wil “een steentje bijdragen” aan de opsporing van de brandstichter(s). Hij heeft ervaring, vertelt hij. Want hij had een buurvrouw die zijn huis in brand stak “omdat ze vond dat ik dood moest”. Toen was hij “te overstuur om boos te zijn” maar: “Nu ben ik wél boos! Wie doet dit?!”

De verlossende woorden moeten komen van forensisch psycholoog Ernst Ameling. Die schetst een profiel. 1) het is een man 2) tussen de 17-35 jaar (waarschijnlijk tussen de 20-25) 3) hij woont in de omgeving 4) komt uit een lager sociaal milieu 5) is niet-al-te-slim 6) woont alleen of bij zijn moeder 7) = een gemarginaliseerde jongen. MRV: “Wij zijn op zoek naar gemarginaliseerde jongens!”

Maar – horen we een half uur later – het hóeft allemaal niet zo te zijn. Het kan ook gaan om een kat-en-muis-spel met de politie. Dat lijkt burgemeester Hafkamp niet onwaarschijnlijk. Het zou haar daarom, zegt ze, “niks verbazen als vandaag weer brand wordt gesticht”.

Ameling is (zegt hij) dé deskundige op het gebied van pyromanen. Daarom had de rijksrecherche hem vorig jaar ook om hulp gevraagd. Tevergeefs. Want: “Ze konden zich mij niet veroorloven.”
Gelukkig dan maar dat hij nu gratis dit geweldige ‘het kan vriezen maar ook zeer wel dooien’-advies op de radio heeft kunnen geven.

Ik kende iemand die iemand kende

door Reageer

Het nieuws over Bin Laden zat in de ochtenduitzending van het Radio 1 Journaal.
Daarna was er nog ietsje over na te praten maar laten we eerlijk zijn: ergens rond het middaguur waren we uitverteld en uitgeanalyseerd en werd het een beetje babbelen bij het koffieapparaat.

Deborah Blekkenhorst haalde in DeGids.fm oud-Amerika-correspondenten Twan Huys en Max Westerman erbij.
Vertel eens wat jullie bij 11 september hebben ervaren. Wat doet dit nou met jullie.

In het avond-Radio 1 Journaal doet Lucella Carasso een beroep op Tim Overdiek die tijdens 11 september 2001 in Washington woonde.
Vrij als presentator, net de jurk van Kate achter de rug en nu: wat ging er door hém heen??
Hij dacht terug aan tóen.
Nine-Eleven.

Tim Overdiek: “Ik dacht direct terug aan mijn buurvrouw die achter ons woonde …”
Want de hele dag deed hij als correspondent verslag op de radio en een aantal keren hing de buurvrouw over de schutting om te vragen aan *zijn* vrouw of hij, als journalist, iets had gehoord.
“Over de slachtoffers in die twee torens. Want één van die mensen was haar broer.” Hij werkte in het World Trade Center, kwam om die dag, is nooit teruggevonden.
“Aan die buurvrouw dacht ik eigenlijk vanochtend toen ik het nieuws hoorde.”

Wow. Wat een mooi, aangrijpend verhaal!
Beetje jammer daarom dat Lucella Carasso de -voordehandliggende- vervolgvraag stelt: “En, heb je contact met haar gehad.”
TO: “Nee, we hebben geen contact meer. Zij zijn verhuisd, wij zijn verhuisd.”

Haalt toch iets van ‘ik was heel erg betrokken en ben dat via-via eigenlijk nog steeds’ van het verhaal af.