De Koude Kalkoen

Gras zaaien voor het zeepaardje

door Reageer

Tien voor zeven is vaak een leuk gesprekje.
Beetje luchtig. Gezellig. Knus zelfs.
Vandaag bellen Lara Rense en Marcel Oosten met Josje Fens van de Waddenvereniging.
Die gaat zeegras zaaien in de Waddenzee. “Groot of klein zeegras” vraagt Marcel Oosten. “Groot.” Och ja – “ik lees ook maar wat hier staat” verduidelijkt de presentator lachend.

Zeegras verdween rond 1930 uit de Waddenzee. O.a. door de afsluiting van de Zuiderzee. We willen het terug omdat het een kinderkamerfunctie heeft. Kleine visjes kunnen zich erin verstoppen. Voor de natuurliefhebber wijst Josje Fens op het snoezige zeepaardje. Voor de vreetzakjes onder de luisteraars op de later op ons bord te draperen vis.

Vrijwilligers gaan in september gras oogsten in Duitsland. Dan bloeit het. Stengels met zaadjes zullen ze plukken. Die worden in drijvende zakken in onze Waddenzee gehangen en moeten naar de bodem zakken.
Waarna de natuur het zelf mag doen.

Heerlijk gesprekje. Feel good.

Tot ziens, Vincent

door Reageer

Twee jaar volgt Joris van de Kerkhof Vincent Boterman in zijn strijd tegen overgewicht.
Voor de eerste serie krijgt hij de Fanlog Award 2009. Elk half jaar updates over hoe het gaat met het gewicht van de eerst 12-jarige en nu bijna 15-jarige jongen uit Zaltbommel. Maar niet alleen over de kilo’s. Steeds meer over hoe het koppie werkt. En een half jaar geleden: hoe het staat met het gewicht (en het koppie) van de verslaggever.

Vandaag nemen we afscheid van Vincent. Zijn behandeling is afgerond. Hij is niet superdun maar hij weet wat hij moet doen (meer bewegen, minder eten). Hij weet ook dat gewicht niet zaligmakend is (wel: BMI en: *hoe ik eruit zie*).

Joris van de Kerkhof is erbij wanneer Vincent een spreekbeurt houdt over obesitas en over zichzelf. *Trots* is-ie op de jongen die zelf ook trots is (hij krijgt een 7,5).
Gesprekken met de ouders en een broer (zelf stevig gebouwd). Verstandige teksten van Vincent op de camping met de chips en de snoep.

Wat heeft Vincent geleerd? “Je mag af en toe frietjes en chocola als je maar zorgt dat je verder gezond eet.”

Vijf maal in 3-4 minuten afscheid-van-Vincent.
Met eerst ook nog verwarring omdat Bert van Slooten om negen uur aankondigt dat Joris van de Kerkhof nú op weg is naar de camping om te brunchen met Vincent – waar we dan niks meer van horen. Slordig!

Vijf maal op 1 dag ipv verdeeld over de week. Goed idee.
Maar dan is het over en denk ik: nee! Te kort!
Waarom niet over een half jaar wéér – ‘Vincent zonder Heideheuvel’.
En hoe zit het met Joris zélf?

Dan ‘tot ziens’.
Zeggen Vincent en Joris. Tegen elkaar.
En hopelijk ook tegen ons.

Dwang en drang vs de percentages

door 2 Reacties

Er worden programma’s losgelaten op de criminele jeugd in Amsterdam-Noord en het leidt tot niks. Nou ja: weinig.
32 tot 87% recidiveert, vertelt Lucella Carasso.
Oei.
Daar mag Sjef van Gennip van de Reclassering iets over vertellen.

“Het is de meest moeilijke groep,” zegt die. “Gedragsgestoord, laag opgeleid, laag begaafd. Het is moeilijk deze mensen op de rails te krijgen.”
Het *toverwoord* vertelt Van Gennip is: structuur. Zinnige dagbesteding. Werk. Opleiding. Desnoods met enkelbanden. *Dwang en drang*.
LC: “Hoe komt het dat het niet lukt?”
Dan gaat de altijd zo heldere Van Gennip (door tijdgebrek?) op váág. Glas halfvol en halfleeg. Zegt hij. En: “De cijfers vallen wat tegen dus moeten we nog meer investeren.”

De voorzitter van de RvB van de Reclassering is “ervan overtuigd dat het op een bepaald moment wél lukt”.
Meer toezicht op de jongeren of op de programma’s? Vraagt Lucella Carasso.
Van Gennip: “Als je niet blijft investeren hebben we nog een veel groter probleem.”

Dan heeft de ‘het volle uur is dáár’-riedel ons te pakken en ik ben niks wijzer.
Geen idee over welke jongeren het gaat (wat deden ze, wat doen ze), geen idee over die programma’s (hoe streng toegepast, hoe veel ontdoken, recidive meteen of pas erna?). Hoe érg is de recidive (winkeldiefstal, autospiegel afgebroken, gewapende overvallen, verkrachtingen).
En: wat nu?

Zeker op een nieuwsluwe dag als deze had dit item meer tijd en aandacht verdiend.

Iemand moet het doen

door Reageer

Drie kwartier Jean-Pierre Geelen bij Govert van Brakel.
De Volkskrant-tv-recensent (“ik kijk geen tv meer zonder dat ik twitter heb meelopen”) is vooral enthousiast over een BBC-vogelprogramma en geniet *niet* van het Max-gekneuter ‘Wie is de Drie’. Evenmin van een ander populair programma dat Govert van Brakel hem voorhoudt dat ik niet ken.
Allebei leuke programma’s voor de mensen, begrijp ik. Geelen: “Ik schrijf voor de Volkskrant, een lezerspubliek dat wat andere ambities heeft.”

De recensent heeft met verbazing en ook wat weerzin zitten kijken hoe de tv de Alpe d’Huzes versloeg. Hij heeft er maar niet over geschreven. Maar “het zou een vinnig stukje geweest zijn”. Waarom? “Het hele idee dat jij een held bent omdat je 6x een berg op fietst en dat daarmee de wereld beter wordt.” Het was nog tot daaraan toe toen het alleen op de radio was (pik ik op) maar “nu het op tv komt krijgt het iets massaals en schijnheiligs waar ik echt kippenvel van krijg”.

Ha! Daar is een reactie van een luisteraar. Wie die Geelen wel is dat hij vindt dat hij mag oordelen over anderen. “Ik ben journalist en kijk al mijn hele leven tv.”
En: “Ik gebied niets.” Bovendien: “Iemand moet het doen.”
Als Volkskrant-lezer en JPGeelen-fan ben ik er blij mee.

Zin geven en vergeven

door Reageer

Op babbelen met BNN volgt denken met de EO.
Gevangenispredikant Hittjo Hummelen in gesprek met Elsbeth Gruteke.

Een paar onderwerpen:
* een delinkwent is niet zijn delikt – hij heeft het gepleegd, maar hij is méér
* gedetineerden kunnen in de daagse dag aardige, gewone mensen zijn
* verdachten moeten zin geven aan de eigen straf

Mbt dat laatste beschrijft de dominee het stappenplan. Eerst boos als een pruilend kind. Nou ja, zeg! Word ik zomaar opgesloten. Wie daarin blijft hangen, weet Hummelen, komt tzt weer terug.
Alleen wie verantwoordelijkheid neemt voor het eigen leven (‘slechte jeugd’ of niet) bereikt de fase van ‘hoe heb ik dit kunnen doen’ naar ‘hoe vergeef ik mezelf’. En ev ‘kan God mij vergeven’. Maar belangrijk: vergeeft het slachtoffer mij?

Hummelen: “Alle delikten zijn onherstelbaar, maar we kunnen het een plaats geven.”
En dán, vraagt Elsbeth Gruteke. Als de veroordeelde zichzelf heeft aangepakt en de ‘vergeving’ heeft bereikt. Hoe moet het dan verder in de gevangenis.
Dat is inderdaad een probleem. Mogelijk zou gratie moeten worden verruimd. Maar er is kans op misbruik en het tij zit niet mee.

Traditiegetrouw eindigt DIDZ met ‘uw ideale zondag’. Hummelen heeft het over “mijmeren over de zin van het leven”. Vaak een dooddoener of zelfs een grap.
Bij hem geloof ik het.

Een mooi écht begin van de zondag.
Met dank aan prima interviewster Elsbeth Gruteke.