Alpe d’HuZes

Drie kwartier Jean-Pierre Geelen bij Govert van Brakel.
De Volkskrant-tv-recensent (“ik kijk geen tv meer zonder dat ik twitter heb meelopen”) is vooral enthousiast over een BBC-vogelprogramma en geniet *niet* van het Max-gekneuter ‘Wie is de Drie’. Evenmin van een ander populair programma dat Govert van Brakel hem voorhoudt dat ik niet ken.
Allebei leuke programma’s voor de mensen, begrijp ik. Geelen: “Ik schrijf voor de Volkskrant, een lezerspubliek dat wat andere ambities heeft.”

De recensent heeft met verbazing en ook wat weerzin zitten kijken hoe de tv de Alpe d’Huzes versloeg. Hij heeft er maar niet over geschreven. Maar “het zou een vinnig stukje geweest zijn”. Waarom? “Het hele idee dat jij een held bent omdat je 6x een berg op fietst en dat daarmee de wereld beter wordt.” Het was nog tot daaraan toe toen het alleen op de radio was (pik ik op) maar “nu het op tv komt krijgt het iets massaals en schijnheiligs waar ik echt kippenvel van krijg”.

Ha! Daar is een reactie van een luisteraar. Wie die Geelen wel is dat hij vindt dat hij mag oordelen over anderen. “Ik ben journalist en kijk al mijn hele leven tv.”
En: “Ik gebied niets.” Bovendien: “Iemand moet het doen.”
Als Volkskrant-lezer en JPGeelen-fan ben ik er blij mee.

Het is de dag van de Alpe d’HuZes.
Radio 2 besteedt er van half vijf vanochtend tot vanavond laat aandacht aan. Continu. Enthousiast.
Aan Joris van de Kerkhof de taak om het in kleine hap-snap-stukjes dwars door het ochtend-Radio1Journaal te doen. Bellend met verslaggever Robert Jan Booij (in Frankrijk op de motor) en met collega Job Jan Altena (zelf fietsend samen met kankerpatiënt Peter).
Over zichzelf: “Ik vind het al moeilijk de brug over het kanaal over te komen”. Over de logistiek (de fietsers gaan na het halen van de top langs dezelfde weg naar beneden): “Is het dan niet boem, knal, omver?”

Joris van de Kerkhof heeft een afspraak met Fokko van Groningen. Vorig jaar nog op de Alpe d’Huez als motard. Nu lukt dat niet door een recente stamceltransplantatie.
Hij komt aanrijden op de motor wanneer Joris om tien voor half acht in de uitzending is en eerst lijkt het gesprek wat stroef te lopen. De vragen van de verslaggever lijken mij in elk geval niet aan te sluiten op de beleving van de gesprekspartner. “U woont hier alleen met uw eigen gedachten?” (nee: grote vriendenclub)
“Weet u hoe lang u nog kunt leven?” (wie wil dat nou weten) “U zou ook kunnen denken: als het toch stopt, laat maar komen dan.” (waarom niet dóórgaan zolang je nog dingen kunt doen)
Maar misschien projecteer ik mijn eigen ongemak en ervoer Van Groningen de vragen helemaal niet als naar, maar juist als een kans zijn positie helder te maken.

Een uur later en mn tegen half tien loopt het gesprek (in mijn oren) beter. Wanneer de man reageert op Peter (bij Job Jan Altena) die vandaag 1x de berg op gaat, dan met de auto naar beneden en naar het ziekenhuis voor morgen een stamceltransplantatie.
“Dan ga je met een heel mooi gevoel die stamcel in en dan zie je wel.” En: “Dat is wat je opdracht is, er iets van te maken.”
JvdK: “Lukt dat.” Ja. Niet meer zoals vroeger met de motor door Amerika en Canada maar nu op zijn boot. Waar hij zich af en toe wil kunnen terugtrekken.

Een mooi gesprek. Met die kleine stukjes tussendoor.
Knap hoe Joris van de Kerkhof dat kan. Moeilijke onderwerpen, pijnlijke thema’s.
Liefdevol.

Alpe d'HuZes

Iemand moet het doen

Je opdracht is, er iets van te maken