Robert Jan Booij

Robert Jan Booij bezoekt de Geroflat in Zeist.
Vorige week treft hij een ontzettend aardige Afghaan.
Die zich beklaagt over een buurvrouw.
Deze (oudere) vrouw groet hem niet. En wanneer hij de lift neemt, stapt zij in een andere.
Nou ja, zeg!
Wáár woont de vrouw precies? Die wil de verslaggever wel eens spreken.

Tring-tring.
De vrouw doet niet open…

Robert Jan Booij laat het er niet bij zitten.
Vandaag staat hij wéér bij de vrouw voor de deur.
Tring-tring.
Niets.

Daar komt een leuke jonge vrouw aanlopen.
Kent zij de Oudere Vrouw?
Want die zou de Afghaan negeren!
“Zij vindt het moeilijk contacten aan te gaan,” antwoordt de jonge vrouw. “Het ligt niet aan hem.”
Het ligt, denk ik, dus evenmin aan de oudere vrouw.

Wat ontzettend bot om tot 2x toe bij zo iemand aan te bellen om haar ter verantwoording te roepen.
Geen Stijl/Powned-tactieken.
De Vara onwaardig (hoop ik).

Het is de dag van de Alpe d’HuZes.
Radio 2 besteedt er van half vijf vanochtend tot vanavond laat aandacht aan. Continu. Enthousiast.
Aan Joris van de Kerkhof de taak om het in kleine hap-snap-stukjes dwars door het ochtend-Radio1Journaal te doen. Bellend met verslaggever Robert Jan Booij (in Frankrijk op de motor) en met collega Job Jan Altena (zelf fietsend samen met kankerpatiënt Peter).
Over zichzelf: “Ik vind het al moeilijk de brug over het kanaal over te komen”. Over de logistiek (de fietsers gaan na het halen van de top langs dezelfde weg naar beneden): “Is het dan niet boem, knal, omver?”

Joris van de Kerkhof heeft een afspraak met Fokko van Groningen. Vorig jaar nog op de Alpe d’Huez als motard. Nu lukt dat niet door een recente stamceltransplantatie.
Hij komt aanrijden op de motor wanneer Joris om tien voor half acht in de uitzending is en eerst lijkt het gesprek wat stroef te lopen. De vragen van de verslaggever lijken mij in elk geval niet aan te sluiten op de beleving van de gesprekspartner. “U woont hier alleen met uw eigen gedachten?” (nee: grote vriendenclub)
“Weet u hoe lang u nog kunt leven?” (wie wil dat nou weten) “U zou ook kunnen denken: als het toch stopt, laat maar komen dan.” (waarom niet dóórgaan zolang je nog dingen kunt doen)
Maar misschien projecteer ik mijn eigen ongemak en ervoer Van Groningen de vragen helemaal niet als naar, maar juist als een kans zijn positie helder te maken.

Een uur later en mn tegen half tien loopt het gesprek (in mijn oren) beter. Wanneer de man reageert op Peter (bij Job Jan Altena) die vandaag 1x de berg op gaat, dan met de auto naar beneden en naar het ziekenhuis voor morgen een stamceltransplantatie.
“Dan ga je met een heel mooi gevoel die stamcel in en dan zie je wel.” En: “Dat is wat je opdracht is, er iets van te maken.”
JvdK: “Lukt dat.” Ja. Niet meer zoals vroeger met de motor door Amerika en Canada maar nu op zijn boot. Waar hij zich af en toe wil kunnen terugtrekken.

Een mooi gesprek. Met die kleine stukjes tussendoor.
Knap hoe Joris van de Kerkhof dat kan. Moeilijke onderwerpen, pijnlijke thema’s.
Liefdevol.