De Koude Kalkoen

Wat afladen leuk maakt

door 3 Reacties

Een anecdote uit de Tour. In Radio Tour de France.
Door ex-profwielrenner Peter Winnen verteld aan Jeroen Wielaert.

Dat ze na een etappe achter het hotel een pony zagen staan.
Ze gingen wedden wie er het langst op kon zitten.
Dat deugt al niet want een volwassen vent hoort niet op een pony.

Maar dan. De soigneurs ‘prepareerden’ het dier door het vol te stoppen met pepmiddelen.
Zodat de pony wild werd.
Dús stopten de renners er slaapmiddelen in.
Maar toen werd de pony helemaal gék en durfde niemand er meer op.

De volgende dag fietste het tuig verder.
Winnen: “De dierenzorg was voor de hotelbaas.”

Alles verteld met een blije lach. Want: “Zulke dingetjes maken het afladen na een etappe wel leuk en te pruimen.”

Klootzak.

Superpoedels die nodig geschoren moeten worden

door Reageer

Gelukkig wandelt Joris van de Kerkhof niet in korte broek door het Kromslootpark in Almere. Brandnetels belagen de verslaggever. En de reuze berenklauw.

Maar het zijn niet de gevaarlijke planten waarover hij ons wil vertellen. Het zijn de Alpaca’s die de lammetjes van Staatsbosbeheer behoeden voor een gruwelijke dood in de muil van een vos.
Hoe de Alpaca’s (soort lama’s) dat doen wordt me niet duidelijk. Wel krijg ik een snoezig beeld van mensvriendelijke, nieuwsgierige *superpoedels* (JvdK).

“Zijn vossen zulke watjes dat als ze zulke donzige typjes zien…”
“Schapen zijn heel dom, hè?”
“Zijn ze (de Alpaca’s) wel vriendjes van die schapen? Die denken niet: wat zijn dat voor rare types die nodig geschoren moeten worden?”

Joris van de Kerkhof is op dreef in dit feel good item over het diertje van de dag.
“U hebt er veel meer mee, hè? U vindt ze veel leuker (dan de schapen)” tegen boswachter Herman Hake.
Het is “een superoplossing” zegt die eerst maar wanneer de verslaggever aandringt (“u vindt ze leuker, hè?”) lacht hij gul: “Ja!”

Leuke reportage van de grootste dierenliefhebber onder de NOS-verslaggevers.
Had niet misstaan in Vroege Vogels.

Geen last van jeukende handen

door Reageer

Het Radio 1 Journaal praat deze maand met politici die uit Den Haag zijn vertrokken om ‘iets anders’ te gaan doen.
Vandaag te gast André Rouvoet.
“Zit u nu ontspannener tegenover ons” vraagt Marcel Oosten. “Niet dat wij nou zo vreselijk zijn.” “Nou….” lacht Lara Rense.
Zelf vind ik ze af en toe inderdaad een ietsje vreselijk maar niet in dit gesprek.

Wat mist Rouvoet aan Den Haag? De mensen.
Wat was er mooi aan het werk? Je dag en nacht inzetten voor de publieke zaak.
Lara Rense (kleine prik): “Was uw houdbaarheid op?”
Zo zou de gast het niet formuleren. Maar: zetelverlies, kritisch rapport, verlies bij Staten, discussie in de partij. Daar wou hij “ruimte aan geven”.

Lara pakt door. Was Rouvoet “te links”? Daar kan de CU-er niets mee, zegt hij.
Ze doen als partij wat ze “moeten doen vanuit onze christelijke uitgangspunten”. Opkomen voor kwetsbaren dus. En dat de PvdA dat uit een ander uitgangspunt óók doet maakt de CU niet per se links.

Wat hij nu gaat doen. Rouvoet weet het nog niet, zegt hij.
Maar van een zwart gat of *jeukende handen* heeft hij geen last.

Een vriendelijk gesprek met een vriendelijke man.
Geen vuur aan de schenen. Geen verrassende kwoots.

“Does she reservate?”

door Reageer

Of het volk dol is op royalty weet ik niet. Maar het zal wel want anders zou de NOS toch niet een ganse ploeg naar eerst Engeland en toen Monaco hebben gestuurd.

Daar blijft het niet bij want Menno Reemeijer is voor ons in Italië om een reportage te maken zoals we die vaker hebben gehoord. De koningin die in haar eigen vakantie-omgeving in het wild rondloopt en zomaar eet bij een restaurant.
Waar ze dan zit. Wat? Gewoon buiten op het terras?!
Wát eet ze? De dagschotel. Waarna ze de moeder van de baas (tevens de kokkin) een compliment gaat geven. Wat is het toch een leuk mens.
Maar nu de hamvraag.
“Does she *reservate*?” En dat een aantal keren herhaald.
Het antwoord is ja, ze reservates maar niet onder de naam Beatrix, queen of the Netherlands maar onder een ándere naam die de restauranthouder ons niet onthult.

Voor wie er écht geen genoeg van kan krijgen gaat Menno Reemeijer straks naar de fotosessie van de koninklijke familie.
“Amalia! Amalia! Amalia!” roepen en dan maar hopen dat de kleine nog niet te blasé is om enthousiast terug te joelen.

De meneer wordt er doodmoe van

door 3 Reacties

“Elk kwartier hetzelfde nieuws. Daar word ik dóódmoe van.”
Klaagt ‘een meneer’ op het antwoordapparaat van de Perstribune.
“Klopt het dat jullie zoveel herhalen” vraagt Ruud ter Weijden aan Lara Rense.
“Gesprekken of reportages nauwelijks” zegt die.
‘Nauwelijks’ licht ze toe, is hoogstens 2x per week. Wat niet waar is maar vooruit.

Je wil mensen die maar kort inschakelen steeds bijpraten over wat nieuws is, legt Lara Rense uit. Daar komen allerlei reacties bij. En soms samenvattingen. Of een andere invalshoek.
Zou dat op de luisteraar niet “cosmetisch overkomen” vermoedt Ter Weijden. Die “andere slinger”.
Zou kunnen, beaamt Rense.

Geestig in dit gesprek is dat beiden steeds gissen naar wat ‘de meneer’ eigenlijk bedoelt.
Misschien bedoelt hij dat het nieuwsbulletin van het hele en halve uur óók het belangrijke nieuws brengt en ervaart hij dat als herhalingen.
Misschien luistert hij langer dan de meeste mensen -die een half uur of drie kwartier luisteren- en komt hem daarom veel bekend voor.

“Ik hoop dat het de meneer duidelijk is,” zegt Ruud ter Weijden ter afsluiting van de speculaties. “Ik wil best met de meneer in gesprek, als hij dat wil” biedt Lara Rense aan en Ter Weijden dénkt dat ‘de meneer’ dat fijn zou vinden.

Zou het niet veel praktischer zijn zo’n meneer direct in discussie te laten gaan of hem na het inspreken van het antwoordapparaat terug te bellen met het verzoek zijn vraag te preciseren?