De Koude Kalkoen

Bijen zo normaal als katten

door 1 Reactie

Carla van Lingen – die was toch weg bij Vroege Vogels?
Ik meen me haar afscheid te herinneren en dat ik dat toen jammer vond.
Maar: daar is ze weer.
Met een mooie reportage over bijen in de tuin.
Die we allemaal zouden moeten hebben. Omdat ze leuk zijn.
Ze zouden zo normaal moeten zijn als katten.

We maken een kast open. Kijk: daar liggen de eitjes, daar verschillende kleuren stuifmeel, en waar anderhalve maand geleden nog maar 3 ‘straatjes’ bijen waren zijn het er nu al zeven.

De vrouw die ons aan de bijen wil hebben verzekert ons dat we alleen maar een tuin hoeven hebben. Wat zeg ik? Een balkon is al genoeg. Als er in de buurt maar genoeg eten is.
Wil je je in je bijen verdiepen? Fijn. Wil je alleen goede gastvrouw (m/v) zijn, ook best. De imker komt af en toe kijken hoe het met ze gaat. Die zorgt ervoor.

Carla van Lingen en de bijenvrouw maken me enthousiast.
En dan vooral met: als het nog koud is blijven de meeste bijen binnen maar een paar gaan op pad en die komen dan terug met verhalen als “lekker gegeten, joh! Bij de derde boom links en dan honderdvijftig meter de sloot volgen en daar staan me toch een stel lekkere planten!”
(zo erg was het niet, dat mensje maken van een bij, maar zo hoor ik het graag dus interpreteer ik een beetje)

Trap ‘m dood

door Reageer

Waarover gaan we ons tzt schamen als we terugkijken op deze tijd.
Dat is het onderwerp van Prem. Met als aanleiding de afschaffing van de slavernij.

Een vrouw belt op. De bio-industrie, zegt ze.
Prem luistert niet (what else is new) en schreeuwt haar toe: “Weet je dat dieren de leukste tijd in de geschiedenis hebben?! Vroeger schopten we een hond en maakten we een paard dood voor een film.”
Ja maar – de dieren in de bio-industrie…

Prem: “Ik ben totaal niet van de dierenrechten, trap ze dood, onverdoofd of niet, het interesseert me allemaal niet.”
En wat vindt ‘de professor’ – legt de presentator voor aan zijn gast Jan Lucassen die hem vertelt dat de bio-industrie pas sinds midden vorige eeuw bestaat. Waar Prem niet op ingaat.

Maar, zegt hij tegen de belster: is ze het niet met hem eens “dat de winnaars de geschiedenis schrijven”?
O. Eh. Daar belde de vrouw niet over en (zegt ze verstandig), het zou kunnen maar daar zou ze dan over moeten nadenken.

Prem Radakishun en dieren.
Inderdaad geen gelukkige combinatie.
Trap ‘m dood.
Onverdoofd of niet.

“Sta jij altijd zo vroeg op?” “Nee, gelukkig niet”

door Reageer

Het laatste Filiaal voor de zomer gaat over studenten en de zesjescultuur.
Marc-Robin Visscher deelt met ons dat hij in Utrecht heeft gestudeerd, laat ons Bert en Ernie horen, ziet een slapend studentenhuis en onthult: “Wij gingen gewoon door tot het licht werd anders moest je wel heel ziek zijn van de nacht ervoor.”

De studenten met wie hij om kwart voor zeven heeft afgesproken (tegen Lisa Marie: “sta jij altijd zo vroeg op?” LM: “nee, gelukkig niet”) vinden het plan van staatssecretaris Halbe Zijlstra maar niks en bedenken in opdracht van de Filiaalhouder flauwe grappen over zijn naam.
Lisa Marie jammert dat in het 1e jaar studenten “een bindend studieadvies krijgen en dan moet je al voldoen aan bepaalde eisen!” Zelf stapte ze na 1 jaar universiteit over naar hbo want universiteit dat was “Leren! Leren! Leren!” dus: “die manier van studeren *paste* niet bij mij”.
MRV: “Is dat een andere manier van zeggen dat je teveel zesjes had?” Nee, zegt Lisa Marie.

Een jongeman die het heeft over “mensen, welke” klaagt over “teveel keurslijf” terwijl Sebastiaan Hameleers van het Interstedelijk studentenoverleg zich de ambtenarentaal al geheel heeft eigen gemaakt: “De vertaling van de ambitie blijft liggen in de managementlagen – hoe krijg je mensen zover dat ze kwaliteit gaan ademen.”

Kwaliteit wordt geademd door Geri Bonhof, voorzitter CvB Hogeschool Utrecht en vice-voorzitter HBO-raad. Ze weerspreekt het dramatische “het mes wordt op de keel van de studenten gezet” waar Hameleers mee aankomt maar zegt wel: “Ze moeten er meer op kunnen anticiperen.”
Ook: “Als je zegt, het niveau moet omhoog dan moet je accepteren dat niet iedereen dat zal kunnen halen.”

En Lisa Marie – is die blij dat mevrouw Bonhof in haar studentenhuis is langs gekomen?
“Ja, anders had ik voor niks de hele trap afgestoft.”

Zin

door Reageer

Paul Sanders tegen een Nederlandse renner die voor het eerst de Tour de France gaat rijden: “Heb je er zin in?”
Het antwoord: “Ja.”

Jammer.
Ik had me zó verheugd op: “Nu je me dat zo op de man af vraagt… nee.
Ik zie er als een berg tegenop. Maar weet je, ik kán niets anders dan hard fietsen.
Dus ik móet wel.”

Waarna hij zich wenend zou hebben afgewend of (nog mooier) zich tranen met tuiten huilend in de armen van de begripvolle verslaggever had gestort.

Maar nee.
“Zin” heeft-ie.
Zegt-ie.

“Die auto rijdt er héél zachtjes overheen”

door Reageer

Dat krijg je als je eens laat opstaat en denkt dat je de gemiste reportage ‘Tientallen ondergelopen kelders door noodweer’ best gemist kan *laten* want hoe leuk kan die nou zijn.
Fout. Het blijkt een heerlijk stukje eigen-leed-via-de-ogen-van-uw-gekwelde-verslaggever.

Joris van de Kerkhof die op pad moet om de wateroverlast élders te verslaan en eerst emmertjes voor onder lekkages aansjouwt in het eigen huis. Buiten nog blijmoedig: “Mooi! Hier om de hoek zie je de regen in alle felheid de weg overgaan.”
Dan: tak op de weg, flinke tak. Andere mensen rijden er omheen maar onze held sleept hem opzij (“voelt toch best wel een beetje goed”).

Paar uur later (“het bliksemschicht nog wel een beetje”) wil hij de redactie bellen maar: telefoon weg. Naar huis. “Gehoord dat tegenover het huis van vrienden twee bomen op een huis zijn gevallen en dat er een huis op een auto is gevallen en meer van dat soort voorbeelden” (JvdK lijkt me nu toch wat van slag).

Z’n telefoon. Zou die liggen waar hij de tak heeft weggesleept? Erheen. En ja. “Die auto rijdt er héél zachtjes overheen, zo’n dag is het.” Daar kon de telefoon niet tegen.
“Het is allemaal niet echt van belang” verzekert ons de verslaggever die natuurlijk geen drama queen wil lijken. “Maar bel mij effe niet. Want ik neem niet op.”

Mooi verteld, mooi verhaald met veel hoorspelkern geluidseffecten.
Gewoon *mooie radio*.

Voor wie het ook miste en dacht dat die kop over die kelders weinig interessants beloofde