De Koude Kalkoen

Radio Tour de France

Wat afladen leuk maakt

door 3 Reacties

Een anecdote uit de Tour. In Radio Tour de France.
Door ex-profwielrenner Peter Winnen verteld aan Jeroen Wielaert.

Dat ze na een etappe achter het hotel een pony zagen staan.
Ze gingen wedden wie er het langst op kon zitten.
Dat deugt al niet want een volwassen vent hoort niet op een pony.

Maar dan. De soigneurs ‘prepareerden’ het dier door het vol te stoppen met pepmiddelen.
Zodat de pony wild werd.
Dús stopten de renners er slaapmiddelen in.
Maar toen werd de pony helemaal gék en durfde niemand er meer op.

De volgende dag fietste het tuig verder.
Winnen: “De dierenzorg was voor de hotelbaas.”

Alles verteld met een blije lach. Want: “Zulke dingetjes maken het afladen na een etappe wel leuk en te pruimen.”

Klootzak.

Zin

door Reageer

Paul Sanders tegen een Nederlandse renner die voor het eerst de Tour de France gaat rijden: “Heb je er zin in?”
Het antwoord: “Ja.”

Jammer.
Ik had me zó verheugd op: “Nu je me dat zo op de man af vraagt… nee.
Ik zie er als een berg tegenop. Maar weet je, ik kán niets anders dan hard fietsen.
Dus ik móet wel.”

Waarna hij zich wenend zou hebben afgewend of (nog mooier) zich tranen met tuiten huilend in de armen van de begripvolle verslaggever had gestort.

Maar nee.
“Zin” heeft-ie.
Zegt-ie.

Gratis lesjes journalistiek en leven

door 4 Reacties

“U” zegt Dione de Graaff aan het begin van Radio Tour de France tegen Govert van Brakel die als ex-presentator van het programma te gast is. Op zijn aandringen: ze zal proberen “je” te zeggen. Maar tot het slot slipt er nog regelmatig een “u” doorheen.
“Mijn vrouw zegt wel eens” onthult de gast, “ga ergens anders kijken, ik wil weten wat ánderen ervan vinden” – ter illustratie van zijn neiging sportuitzendingen te becommentariëren en tegelijk van hoe het in huize-Van Brakel toegaat.

Lesjes-journalistiek geeft hij gratis weg. Zijn aversie van ‘bruggetjes’, zijn kritiek op sportverslaggevers (“vooral bij de televisie”) die zich meer identificeren met de sporters dan met de kijkers of luisteraars. Zodat ze de slechte kanten (doping) willen verzwijgen.
Ook kritiek op Tom Jones, die nu hij 70 is en het geld niet meer nodig heeft ein-de-lijk een cd maakt zoals hij die altijd al heeft willen maken: dan heeft hij de platenkopende Govert dus al die jaren bedonderd. Les voor wie dromen heeft: jaag ze na, sluit geen compromissen (tenzij je anders onder een brug moet slapen natuurlijk).

Tenslotte -na zijn waarschuwing aan wijdlopige Jeroen Wielaert “het gaat van *mijn* tijd af, Jeroen, jij hebt nog een uur!”- *welk specifiek moment is je bijgebleven*. Dat was ingestudeerd want laat de NOS dat fragment nou net hebben klaarstaan.
Het blijkt Theo Koomen die toen de Tour in 1973 in Scheveningen was Jan Krekels naar de finish schreeuwde: “Toe maar jongen, jaaaaaa!” Dat, vertelt Govert van Brakel, was “de echte Theo, puur-meeslepend”: “Later, toen-ie wist dat-ie het kon toepassen en ook in de reclamewereld, toen werd het een kunstje.” (Afkeuring)

Ooit nam de presentator dit fragment op, net als andere sportmomenten. Waarom doet iemand dat? Geboeid door radio en door sport “en omdat-ie een beetje gek is en misschien omdat-ie niks anders omhanden heeft?”
De banden heeft Govert van Brakel nog, maar de bandrecorder is kapot. Oproep via Radio Tour: kan iemand ‘m repareren? En: “Hoe is het met Jan Krekels? Béllen, Dione!”
Dat was dus érg leuk.