Geen last van jeukende handen

Het Radio 1 Journaal praat deze maand met politici die uit Den Haag zijn vertrokken om ‘iets anders’ te gaan doen.
Vandaag te gast André Rouvoet.
“Zit u nu ontspannener tegenover ons” vraagt Marcel Oosten. “Niet dat wij nou zo vreselijk zijn.” “Nou….” lacht Lara Rense.
Zelf vind ik ze af en toe inderdaad een ietsje vreselijk maar niet in dit gesprek.

Wat mist Rouvoet aan Den Haag? De mensen.
Wat was er mooi aan het werk? Je dag en nacht inzetten voor de publieke zaak.
Lara Rense (kleine prik): “Was uw houdbaarheid op?”
Zo zou de gast het niet formuleren. Maar: zetelverlies, kritisch rapport, verlies bij Staten, discussie in de partij. Daar wou hij “ruimte aan geven”.

Lara pakt door. Was Rouvoet “te links”? Daar kan de CU-er niets mee, zegt hij.
Ze doen als partij wat ze “moeten doen vanuit onze christelijke uitgangspunten”. Opkomen voor kwetsbaren dus. En dat de PvdA dat uit een ander uitgangspunt óók doet maakt de CU niet per se links.

Wat hij nu gaat doen. Rouvoet weet het nog niet, zegt hij.
Maar van een zwart gat of *jeukende handen* heeft hij geen last.

Een vriendelijk gesprek met een vriendelijke man.
Geen vuur aan de schenen. Geen verrassende kwoots.