Radio 1 Journaal

Op zoek gaan naar nieuws valt niet mee

2 augustus 2010 door Jeanne Reageer

“Ik ben in Hilvarenbeek en ook in Brabant is het komkommertijd waar ik op zoek moet gaan naar nieuws en het valt niet mee.”
Nieuwe RadioRouter Jeroen de Jager ziet maisvelden, en verder weet hij het ook even niet.
“Wij hebben niet te klagen,” zegt Bert van Slooten opgewekt. “We zitten boordevol!”.
“Wist ik het maar…” verzucht de verslaggever-in-het-land.
Tja. “*Jij* bent journalist.” Bert van Slooten brengt het niet echt verwijtend. Maar iets als ‘komop, man, tis je vák!’ hoor ik toch wel doorklinken.

Nou, okee. Toen Jeroen de Jager van Etten-Leur naar Hilvarenbeek reed zag hij een bord met ‘Fokdag’. Over Friese paarden die gekeurd worden. De RadioRouter heeft een reportage gemaakt: “Maar ik weet niet of we dat nu gaan uitzenden.”
BvSl: “Volgens mij heb jij wat inspiratie nodig.” Waarna hij zowel via de radio als via twitter ons allen oproept om ideeën door te geven. Opdat de zeer onthand klinkende Jeroen de Jager de komende dagen toch iets te doen heeft.

Om kwart voor zes een reportage. Briesend paard. “We gaan geen koeien melken maar paarden.” Aha. Ook leuk.
Jeroen de Jager is op een paardenmelkerij. “Wat geeft een paard per dag?” Liter per keer en dat 4x p.d. Hóe, vraag ik me af. Want een koe geeft ook niet zomaar melk. Ze moet een kalfje hebben gehad. En dat moet zijn weggehaald waarna er kan worden gemolken. Gaat dat bij paarden ook zo? En die veulentjes dan?

Paardenmelk (en de producten ervan) is goed voor mensen met aandoeningen. En “nou moeten we maar eens eindigen!” zegt de RadioRouter wat ik een heel rare aankondiging van het einde vindt. Hij wil paardemelk proeven. Die oogt waterig, Snuif! Klok-klok! Smaakt naar niks (ook dat nog).
Maar, zegt Jeroen de Jager, “de Mongolen drinken hun hele leven lang paardemelk en worden heel gezond.”

Yep. En nou morgen doen wat een journalist moet doen nl achter nieuws aan?
(Allemachtig – die jongen wordt toch wel gesteund door de redactie in Hilversum mag ik hopen?)

De tijd dringt voor de kreunende RadioRouter

2 augustus 2010 door Jeanne Reageer

Een nieuwe week, een nieuwe RadioRoute, een nieuwe Radio*Router*.
Jeroen de Jager brengt ons van Etten-Leur naar Venlo. Zijn geboorteplaats, vertelt hij. Zodat ik direct denk: waar is dan die mooie zachte G gebleven? Voor zover ik weet (dank je, google) heeft hij in Eindhoven op de middelbare school gezeten. Zou-ie de zuidelijke G zich met opzet hebben áfgeleerd?

Om kwart voor zeven wandelt de RadioRouter door “het verlaten stadshart van Etten-Leur” en spreekt daar een half uur later wethouder Jan van Hal over het rijk dat minder geld geeft. De man is nauwelijks op stoom of: “De tijd dringt, we moeten afronden, ik moet naar de brandweer, er zijn veel brandjes en loze alarmeringen.”

Maar “we zijn aangekomen in Rucphen” is het om kwart voor acht. Bij de wereldkampioen Touwtrekken. Waar Jeroen de Jager (instructie: “heupen kort bij het touw, handen dicht bij elkaar”) na luid gekreun verzucht: “Nee, dit is goed voor mijn rug.”
De brandweer komt ook. Weer in Etten-Leur (8.15 uur). En dan om vijf voor negen opnieuw Rucphen. Maar eigenlijk was dat gisteravond.

Hier wreekt zich de ijver van deze RadioRouter. Hij was gisteren al in de regio, maakte meteen het interview waardoor hij het bijna aan zijn rug kreeg én bezocht café Het Wapen van Nassau in Rucphen. Omdat in die plaats de PVV 40% van de stemmen heeft gehaald.
Vaste R1J-gast Elma Jochems vertelt over de jeugd die uitgaat in Breda en Roosendaal. Waar het “elk weekend wel hommeles is met de islamieten, vooral de Marokkanen en de Antillianen”.
Een cafébezoekster, PVV-stemster (“Nederland is wel vol, eigenlijk”), deelt met ons de ervaring van “blond meisje” dat in Rosendaal over straat loopt en dan “hé – meisje!” toegeroepen krijgt. Dat kán van bouwvakkers zijn “maar je merkt het sneller als Marokkanen het doen”.

Mooi, die ijver van deze verslaggever. Want ik vind ook: als je toch op locatie moet berichten over wat in een plaats speelt, wees dan niet zuinig met je berichtgeving.
Wel zou het door de redactie wat slimmer in de uitzending moeten worden verweven.

Vissers zonder vergunning verjaagd

2 augustus 2010 door Jeanne 1 Reactie

Sportvisserij Limburg heeft iets nieuws, vertelt Colette van Nunen. Een onderwatervogelverschrikker. De vissers hebben het nl moeilijk. Ze vissen in “een práchtig helder meer” stelt de verslaggeefster vast. Klopt, maar dat heeft nadelen. De vis ziet de visser namelijk letterlijk áánkomen – en vlucht weg.
Maar, zegt een sportvisser, “helder water accepteren we nog” (tjonge), maar “dat de aalscholvers ook nog eens *onze vis* gaan uitdunnen…!” Kijk, daar zitten ze in een boom.

“Ze zijn wel mooi, toch?” probeert Colette van Nunen. Zeker.
CvN: “Hij is net als een sportvisser, hè?”
Visser: “Ja, maar hij heeft geen vergunning!”
Dús hebben de sportvissers onder water luidsprekers gezet die het geluid van orka maken en daarvan is de aalscholver, zegt de visser, “genetisch” bang.

Het kost € 3500 voor drie luidsprekers, licht Marcel Oosten toe. En 25% van de aalscholvers blijkt er *niet* bang van te zijn.

Leuk onderwerp. Wel wat kritiekloos gebracht. Maar, denk ik: het komt me zo bekend voor.
Dat klopt. In januari 2009 voerde Govert van Brakel (die we nog elke dag missen) een erg leuk gesprek over hetzelfde onderwerp. Met wel een kritische noot: “Blijft over dat u de eigen hobby verkiest boven de noodzaak te eten voor de aalscholver.”

Luister nog eens naar dat gesprek.

Lees ev. ook wat ik er toen op Fanlog over schreef.
En laat je met een kluitje in het riet sturen door de antwoorden van Gerda Verburg op vragen van Esther Ouwehand (PvdD) over dit onderwerp.

Hopen op pirouettes

31 juli 2010 door Jeanne Reageer

Natuurlijk is het briesen geblazen om het onzalige plan van VVD en CDA met gedoogsteun van Wilders, maar het is een zegen voor de parlementaire journalistiek. Eindelijk gebeurt er weer iets, eindelijk willen politici iets zeggen, eindelijk kan er geanalyseerd en becommentarieerd worden op basis van feiten ipv gissingen.
Wát betekent accepteren vs respecteren? Wat betekent het als Lubbers zegt dat hij dit idee “een beetje apart” vindt en wat bedoelt hij met “ik ga er goed over nadenken”?

Bert van Slooten, net terug van vakantie, zit als R1J-presentator opgewekt te spartelen als het visje in het politieke water dat hij is. Margreeth Boer treft het dat zij als parlementair verslaggever als eerste mag duiden. André Krouwel heeft nu zonder kieskompas ook weer eens een *finest hour*.
CDA-prominent Tineke Lodders (“we weten van de PVV niet veel meer dan dat ze buitengewoon zware dingen zeggen”) klinkt duidelijk niet enthousiast. Maar ze legt uit dat wie er de hoop op vestigt dat het CDA-congres de fractie zal terugfluiten, bedrogen zal uitkomen. Zo werkt dat in haar partij niet.

Het was leuk kletsen en fragmenten van gisteren beluisteren in het Radio 1 Journaal maar het is Kees Boonman van TROS Kamerbreed die in de TROS Nieuwsshow de fraaiste punten op de i’s zet. Eerst wat gezellige achterklap: al die linkse coryfeeën die in de hoop dat ze geroepen zouden worden huisjes hebben gehuurd rond Noordwijk. Noord-Frankrijk was het verst dat ze weg durfden, dan ben je nog net in twee uur terug.
“Ik denk dat bij sommige CDA-kandidaten dit weekend taart wordt geschept” zegt Boonman. Want: al die ministersposten die ze mogen vullen. En: al die mensen lager op de lijst die nu misschien toch nog in de Kamer komen.
Lubbers? Iedereen verwacht van hem nog “pirouettes” oppert Victor de Coninck. Boonman: “Als die iets een beetje raar vindt, vindt hij het heel erg raar.” Voor Verhagen ziet de analyticus donkere wolken. Want tot nu toe kon hij zich als minister in het buitenland distantiëren van Wilders, maar dat zal nu niet meer lukken.

Over hoe-het-zo-heeft-kunnen-gebeuren? Lubbers heeft het een en ander onderschat. Nl: “de slimheid van Wilders, de sluwheid van Verhagen, de hekel van Verhagen aan de PvdA en de eagerness van Mark Rutte om premier te worden”.

RadioRoute neemt afscheid van Zuid-Holland

30 juli 2010 door Jeanne Reageer

Joris van de Kerkhof is weer thuis. “In zijn geliefde Brabant” (Lucella Carasso).
LC: “Hoe vond je Zuid-Holland?”
JvdK: “Viel best mee.” Heel veel groen, zag de RadioRouter van week 2. Klopt. Maar de A4 door Midden Delfland zat ook niet in zijn RR-pakket. Wat de verslaggever niet valt aan te rekenen. Het is de NOS-redactie die een keuze maakt uit wat in een streek “de mensen bezig houdt”. Maar raar is het wel.

De laatste twee reportages.
Lopen door Gorinchem en praten over gedichten en dat je die aan de muur kunt bevestigen en er een wandeling van maken. Waar doet me dat nou aan denken? O ja, aan een hoofdstuk uit ‘Bossche Bollen’. Over De Stichting Poëzie op Straat die in Den Bosch zo’n wandeling verzorgde die Joris van de Kerkhof in zijn boek over die stad beschreef.

Tenslotte het beloofde kerkhof. Met een gesprekspartner die vrijwel niet is te verstaan.
Leen van der Walle heet hij. Zijn zoon Hendrik Gerardus is hier in 1969 begraven. Amper zes. Verkeersongeluk. “Veilig bij Jezus” staat op de grafsteen.
Van der Walle had mondkanker, legt Joris van de Kerkhof uit. Hij vangt het moeizaam praten van de man op door hem de teksten bijna letterlijk ‘in de mond’ te leggen.

Het probleem: grondwater dat te hoog is gestegen. Zodat er op de begraafplaats niet meer kan worden begraven. Terwijl Van der Walle en zijn vrouw bij hun zoon begraven hadden willen worden. Maar: “Als je begraven wordt lig je in het water, er komen mensenresten boven met nog vlees eraan, omdat het in het water niet vergaat.”

Ik ben ambivalent over dit soort interviews. Ze geven me een ongemakkelijk gevoel. Omdat de vorm (moeizaam spreken) het me moeilijk maakt de tekst tot me te nemen – en niet alleen kwa ‘horen’. Ik zit al snel vooral te luisteren hoe de verslaggever probeert er iets van te maken.
Je kunt ook denken: extra authentiek.

Ik weet het eerlijk niet.
Wat ik wel weet (slap bruggetje) is dat ik enorm heb genoten van deze week RadioRoute-met-Joris-van-de-Kerkhof. De volgende twee RadioRouters zullen er nog een giga-kluif aan hebben zijn prestaties zelfs maar te evenaren.
Zegt @jeanne tegen @nos.