De Koude Kalkoen

Colette van Nunen

Een vrouw met prachtig helwit haar

door Reageer

Terwijl Marc-Robin Visscher vanochtend vrij zinloos staat te wachten of de ME het Bungehuis van de UvA komt ontruimen, doet Colette van Nunen verslag van een brand in een seniorenflat in Nijmegen.

Wanneer de rook is opgetrokken verschijnt daar Joris van de Kerkhof die net als eerder Colette van Nunen weinig hard nieuws kan brengen.
Maar met dat feilloze gevoel dat hij heeft voor het aanspreken van de juiste mensen ontdekt deze verslaggever “een vrouw met prachtig helwit haar en hele heldere blauwe ogen”.
Tussen twee zorgzame mannen.

Eerst zorgen of ze wel goed op de foto komt (JvdK vriendelijk: “maar dit is geen foto”).
Wat er gebeurd is? Ze werd wakker doordat haar kleindochter belde dat er brand was. En keek uit het raam en zag brandweerwagens en politie.
De vrouw is uit het huis gehaald door de brandweer en “tis nog goed afgelopen, hè” zegt ze met een stem die brekelig klinkt maar dat is denk ik meer door de leeftijd dan door emotie.

JvdK: “En deze twee heren die om u staan?”
Haar zoons.
JvdK: “Ziet u die ook eens…”
Nee hoor, ze komen regelmatig.

Maar ze zagen het op tv en direct erheen.
De ene broer is boos op de politie die ze niet wou doorlaten.
De ander vindt het “een beetje begrijpelijk” maar als ik hem hoor over de agent die zei “en nu doorrijden want anders krijgt u ook nog een bekeuring” denk ik dat dat toch echt wat invoelender had kunnen worden aangepakt.

Waar ze moeder vonden?
In het wijkcentrum.
“Maar we wisten al dat het goed was want ze was al op tv geweest. Ze staat graag in de schijnwerpers.”
(gelach)

Mevrouw wil haar huisje weer in want ze heeft geen sokken, geen andere kleren en, zegt zoon “ondergebit vergeten” wat weer leidt tot wat vrolijke hilariteit want gelukkig is het maar radio maar je kunt het wel een beetje horen zegt de zoon (ik niet!).

Voor de zoveelste keer denk ik: wat doet Joris van de Kerkhof dat toch goed.
In korte tijd, misschien niet de vier minuten van de reportage maar érg veel langer zal het niet zijn geweest, zo goed contact krijgen met mensen dat hij ze zo mooi kan portretteren.

Friso

door 1 Reactie

Maandag gaat Friso dood en eerst denk ik: wat reageert Radio 1 alert.
Met Tim Overdiek bovenop het hete nieuws en wat treft het dat Jeroen Snel (de verder ongelooflijk irritante DIDD-zuurpruim) nu naadloos kan doorgaan als royalty watcher.
Menno Reemeijer wordt gebeld op z’n vakantieadres maar gelukkig, daar is Kysia Hekster en het duiken in Friso’s ziel en het ach en wee en wat nu kan beginnen.

Voor mij is de lol eraf wanneer later die avond Willemijn Veenhoven nog steeds over Friso kletst en het wordt alleen maar erger de dagen erna.
De ene kenner herhaalt de andere kenner over hoe superslim Friso was en dat-ie niet in de spotlights wou en iedereen is het erover eens dat hij in Delft zal worden begraven.
Mattijs van de Wiel moet er voxpoppen (wat niks toevoegt) maar wat weer niet zo’n erg dieptepunt was als Colette van Nunens: “waar was u toen u het hoorde?”

Toen werd het Lage Vuursche en -balen!- “een besloten begrafenis”.
Loeren op afstand dus (dus?). Met als nieuw dieptepunt John Sarbach die bij gebrek aan toestromende “belangstellenden” dan maar collega-journalisten interviewt over ‘dat er niets te zien is’.

Menno Reemeijer (intussen weer op z’n post) doet vanavond verslag van wat hij wel ziet.
Zwarte kist, witte bloemen.
Citaat dominee Ter Linden.
Jacobine Geel die vanochtend voorspelde en nu duidt.

Dat was het.
Hoop ik.
Zodat nu niet alleen Friso maar ook zijn familie kan rusten/rouwen in vrede.
En wij ons ook weer kunnen concentreren op wat echt ter zake doet.

Speldjes in het haar

door Reageer

Een brief is bij herinneringscentrum kamp Westerbork bezorgd.
Een brief die een vader heeft geschreven aan pleegouders bij wie zijn dochtertje Mieke (2,5 jaar) gaat onderduiken. Bijna vier kantjes.
Over dat het een lief kind is en of ze speldjes in haar haar willen doen en hoe ze op het potje wordt gezet en hoe in bed gestopt.
En dat ze haar graag weer zelf willen opvoeden als de oorlog voorbij is.

Ontroerend. Want wat moet het moeilijk voor die ouders zijn geweest hun dochtertje.
En hartverscheurend wanneer directeur Dirk Mulder vertelt hoe het is afgelopen.
De ouders kunnen niet zonder Mieke, halen haar op en brengen haar naar het eigen onderduikadres.
Niet lang daarna wordt het gezin afgevoerd naar Sobibor waar eerst Mieke en haar moeder worden vermoord en dan ook de vader.

Prachtige, indringende reportage van Colette van Nunen.

“Ik wil naar huis”

door 1 Reactie

De hele week maakt Colette van Nunen voor DeGids.fm reportages vanuit een verpleeghuis, ‘Huisje Vijf’, in Oss.
Dementerende bejaarden. Ooit kwiek en ondernemend.
Nu angstig en dwars.

Een man die alleen maar in een stoel zit en voor zich uit kijkt.
Een vrouw die vergeet dat ze is opgenomen en klaagt “ik wil naar huis”.
Een poes die eerst mee mocht met haar bazin en toen toch weg moest want poes liep wel eens de gang op.

Het personeel klinkt vriendelijk.
Familie ook.
Familie die hier nog wel (eens) langs komt.
Dit itt de familie van wie het bejaarde aftakelende familielid in een tehuis in een buitenland (Hongarije bv) is geplaatst.
Omdat dat goedkoper is.
Waar het personeel niet of amper Duits spreekt.

Ook in DeGids.fm: een oude mevrouw die dankzij een mooi initiatief de bruiloft van haar kleindochter kan bijwonen. Als waarschijnlijk laatste uitje dat ze nog in haar leven zal hebben.
Reportage van Jan Peels.

Gruwelijk mooi, de reportages van Colette van Nunen en Jan Peels en ook die van Wouter Meijer (R1J).

Ook een stimulans om eindelijk die verklaring van de NVVE die ik al jaren in huis heb eens in te vullen.
En vurig te hopen dat wanneer het ooit zover komt eindelijk de pil van Drion beschikbaar is gekomen.

Konijn heet gelukkig geen Flappie

door Reageer

Jullie gaan dit jaar gourmetten.
Tenzij jullie Brabanders van een zekere (oudere) leeftijd zijn, dan eten jullie bloedworst, zult en balkenbrij.

Het is zo’n non-onderwerp dat mij het ene oor niet eens *in* gaat tot ik een man aan Colette van Nunen hoor vertellen dat hij konijn gaat eten.
Maar dat vindt, zegt de man, “de kleine” niet zo leuk.
“Néé!” roept de kleine uit, “niet voor mij!”
CvN: “Hou je niet van konijnen?”
Kleine: “Jawel, maar ik eet ze alleen niet. Ik vind het zielig.”

“Je hebt zelf ook een konijn” begrijpt de verslaggeefster.
En: “Hoe ziet jouw konijn eruit?”
“Beetje beige wit met zwart helemaal gevlekt.”
Zodat het konijn uiteraard geen Alexander of Ferdinand heet maar “Vlekje”.

CvN: “Gelukkig geen Flappie! Want ken je dat liedje?”
Dat kent de kleine en daarom heeft ze haar konijn expres niet zo genoemd.
Wánt, gaat Colette van Nunen een stap verder, “je denkt: vader kun je niet vertrouwen, voor je het weet, ligt-ie in de pan.”
Precies, en daarom zal Kleine vandaag goed opletten.

Zoals de dierenasiels dat de afgelopen week ook al doen.
Net als een enkele dierenverkoper op dat verder terecht fel bekritiseerde marktplaats.

veggie