De Koude Kalkoen

Jeanne

“Maar het is wel lekker”

door Reageer

Elsbeth Gruteke heeft amper haar hielen gelicht (lees: is door de zendercoördinator met instemming van haar werkgever van de zender gesleurd) of Tijs van den Brink presenteert de één na laatste uitzending van DIDD als lang middagprogramma met als gasten alleen mannen.
De sfeer is ontspannen. Zéér ontspannen.

Met wat ethische hoogte- en dieptepunten waarbij wordt geopperd dat het wel degelijk zo kan zijn dat homojongens liever kapper worden dan voetballer (vanwege hun seksuele voorkeur en *niet* omdat ze uit de voetbalwereld worden weggepest).
Terwijl een andere deskundige als dieptepunt noemt dat huisarts Tromp meteen de Inspectie en het OM over zich heen kreeg – terwijl hij de man terloops wél typeert als moordenaar.

Met culinair journalist Jeroen Thijssen nemen de heren door wat je met oudjaar eet en of oliebollen nog wel hip zijn en ook wat ze eten in het buitenland.
Rondje langs de landen met als laatste: Frankrijk.
Daar, is de veronderstelling, zal het wel foie gras zijn.

“Is zo zielig voor de ganzen,” lacht 1 van de mannen (stemmen lijken erg op elkaar en ik volg het niet via de webcam dus weet niet wie het was) waarop een andere: “Maar is wel lekker.”
Ja, beaamt man 1 (nu lachen ze samen): “Is wel lekker.”

“Ja. Daar gaat het jou weer om. Ethicus.” Reageert Tijs van den Brink.
Waarin ik met een hoop goede wil een zéér licht ‘foei’ kan interpreteren.
Maar dan: “Nou ja.”
En de presentator schakelt over op het volgende onderwerp.

Mij kotsmisselijk achterlatend.

Prikkel de hersenen en kom klaar

door 2 Reacties

Nadat Jeroen Wielaert met Frans Derks heeft doorgenomen dat die natuurlijk óók in de branding heeft geneukt, verdiept Deborah Blekkenhorst zich met neurowetenschapper Gert Holstege in het orgasme.
Een boeiend gesprek waarbij weer eens bleek wat een knappe interviewer deze verslaggeefster is: goed ingevoerd, alert reagerend, meedenkend, de gesprekspartner alle ruimte gevend en oprecht geïnteresseerd.

Waar ik moeite mee heb is de vanzelfsprekendheid waarmee ze heen praat over het gebruik van proefdieren.
Dat gebeurde ook in het op dinsdag uitgezonden gesprek over pijn.
Hiervoor werden ratten pijn gedaan.

Holstege steekt van wal door opgewekt te verhalen over proeven op katten. Dat ze keken in de hersenstam en dan merkten dat via het ruggemerg prikkels naar het plassen gingen.
Terwijl “als we een laesie maakten iets verder, dan konden de katten niet meer plassen”.

En dat dan ook nog eens prikkelen om te kijken of de dieren een orgasme konden krijgen.
Waarna ze ‘stelletjes’ (mensen dus) met elkaar lieten vrijen en klaarkomen en dan keken ze in de hersenen van die mensen.
En verdomd, de prikkels kwamen vanuit hetzelfde stukje brein.

Ik heb veel moeite met het gebruik van proefdieren.
Ik weet niet of het helemaal valt te vermijden.
Ik zou willen dat als het absoluut noodzakelijk is (Barend? Ben je daar?) de onderzoekers dit per onderzoek beargumenteren.
Niet alleen in een aanhangsel bij hun onderzoeksrapport (aangenomen dat ze het dáár doen) maar ook wanneer ze erover spreken in de media.
Mn bij Holstege had ik de indruk dat hij de dieren alleen als een voorwerp zag waarmee je grappige hersentestjes kon doen.

Had Deborah Blekkenhorst dit zelf aan de orde moeten stellen?
Áls ze het had gedaan had het geleid tot een heel ander gesprek.
En waren we misschien niet uitgekomen bij die 20% vrouwen die anders dan ‘gewone’ vrouwen (sic) moeite hebben seksueel opgewonden te raken en dús een disorder hebben waartegen je pilletjes kunt slikken.

Wollig talent

door Reageer

Even vooraf:
Er zijn presentatoren en verslaggevers die zodra ze hun mond opendoen bij mij al diepe weerzin oproepen.
Er zijn andere bij wie ik denk dat het gezellig kan zijn er thee mee te drinken (of wijn).
Margje Fikse hoort in de laatste categorie.
Gezeten naast Elsbeth Gruteke en Tijs van den Brink heb ik haar vaak leuk bezig gehoord.
Toen ze deze zomer samen met Renze Klamer presenteerde kromde ik heftig de tenen.

Vandaag mag Margje Fikse, als ‘talent’ dat miv januari DIDD in het weekend één dag in haar eentje gaat presenteren, een hele uitzending alleen doen.
Vanuit de gevangenis. Over de gevangenis.
Over schuld en boete.
Met als vaste gast historicus Wim Berkelaar.

Ik denk: wat kan daar nou aan mis gaan.
Makkelijk onderwerp, eenvoudig voor te bereiden.
Erg veel kanten zitten er niet aan, erg veel onverwachte antwoorden kun je niet krijgen.

Margje Fikse swingt er niet direct *in* maar ok – de EO-presentatoren kunnen niet allemaal zo goed als Tijs of Elsbeth zijn.
Helaas swingt ze geen moment. Haar vragen stelt ze wollig met veel ‘is het soms zo of is het juist anders’ of ‘ik denk dan het is vast zus of zie ik dat verkeerd’ en geen enkel keer raakt ze een kern waarbij ik opveer.
Gelukkig is daar Wim Berkelaar die zich ermee bemoeit en die wél de diepte in gaat en wél durft te confronteren.

Met als gevolg dat Margje steeds vaker ‘kort, Wim!’ zegt en ‘ja’ ‘ja’ gaat katten op een nare manier die doet denken aan die van Naeeda Aurangzeb.
Niet omdat ze kattig is, maar omdat ze in tijdnood komt.

Ok – de eerste keer alleen is de eerste keer alleen.
Kan Margje Fikse het leren?
Geen idee.
Ik kan het voor haar (en voor de luisteraar) alleen maar hópen.
Maar wat miste ik vanmiddag Elsbeth Gruteke.

Op Renze Klamer kom ik uiteraard ook nog terug.

Laten wij aanbidden

door 3 Reacties

“Laten wij aanbidden, Lucella.”
Joris van de Kerkhof is bij een herdertjesdienst in de St. Jozefkerk in Utrecht. Een dienst/mis, al twintig jaar, voor kinderen en ouders die katholiek of protestant of helemaal niets zijn.

Er wordt gezongen en er gaat een bakje rond voor de centjes en er wordt een kerstverhaal verteld.
De verslaggever die ook als cultuur katholiek voor de EO zou kunnen werken laat het zich uitleggen door de koster en door Agnes, die de moeder is van het meisje(14) dat Maria speelt en door Maria zélf en door een stel kinderen.
Terwijl (nieuws!) de vader van de Coen die nu in het Glazen Huis zit hier vanavond een echte mis zal voordragen.

Kinderen rennen door de kerk (1 stoot het hoofdje aan een harde bank – au!), ze praten door het kerstverhaal heen (niet erg, als er kinderen in een kerk zijn hoort dat erbij).
En ze bekijken het kindeke Jezus waarvan een meisje denkt dat het een bewegende pop is en misschien wel een baby maar nee, toch een bewegende pop – Jezus zélf is het in elk geval niet.

Het kindeke (een meisjesbaby) pakt de hand vast van de Maria (“Ik heb een hele goeie band met kleintjes”) en dan zingen we ook nog met ons allen ‘Klingklokje klingelingeling” en laat – hilarisch – Joris een jongetje tot 2x toe de ‘spreuk’ opdreunen die ze bij hem thuis zeggen voor het eten.
Ik kan er geen woord van verstaan maar Joris, die het blijkbaar wél bekend voorkomt, zegt dat het bij hém thuis vroeger werd afgekort en dat er dan ‘amen’ op volgde.

Een avond-Filiaal door mijn favoriete verslaggever over een van de favoriete onderwerpen van deze ooit-katholiek.
Laat de kerstavond nu maar komen.