Het lukte in Zuid-Afrika maar nét om blanken en zwarten uit elkaar te houden die zich hadden verzameld bij het gerechtsgebouw waar de verdachten werden voorgeleid die hebben bekend dat ze Eugene Terre’Blanche hebben doodgeslagen.
Zegt correspondent Lucas Waagmeester. Die de verdachten consequent aanduidt als *jongens*. De ene, vertelt hij, is 15, de andere *jongen* is 28.
Ze kregen maar 35 Euro per maand betaald wat zelfs naar Zuid-Afrikaanse maatstaven niet veel is. De aanhangers van Terre’Blanche, zegt Waagmeester, verwijten *zwarte jongens* dat die menen dat ze het recht hebben een blanke boer dood te slaan.
“En omgekeerd vinden die,” reikt Lucella Carasso behulpzaam aan,”dat ze worden uitgebuit door blanken.” En het enige dat ze dan nog als wapen hébben is geweld.
Je zou om meerdere redenen kunnen betogen dat de berichtgeving over dit onderwerp wat eenzijdig is.
Maar ik beperk me nu tot het stelselmatig aanduiden van de vermeende daders als *jongens*. Jongens, dat veronderstelt jong en onschuldig en onbezonnen en ‘ieder kind maakt wel eens een fout’. Wat kan kloppen bij echte kinderen. En hoe kind een 15-jarige is, zal per 15-jarige verschillen. Maar 28? Sinds wanneer is dat niet gewoon een *man*.
Interessant is dat het NOS Journaal (op de radio, tv weet ik niet) het aanvankelijk óók steeds over ‘de jongens’ had maar in elk geval vandaag de verdachten consequent aanduidt met mánnen.
Wanneer zou je in de ogen van het Radio 1 Journaal een volwassene zijn? Bij dertig?
Of wanneer je een delict pleegt dat ze *niet* stiekem begrijpelijk en daarom vergeeflijk vinden?
Allermooist is vanochtend het gesprek van Maarten Hagg met Gerard van den Boomen (87) die dertien jaar voor zijn demente vrouw zorgde. Wat natuurlijk zwaar kon zijn maar vooral vreugdevol. En liefdevol. Van beide kanten. “Ja! Ik ben nog steeds verliefd op hem, mág ik!” horen we Grietje blij uitroepen. En “graag!” roept hij even blij terug.