Ooit, lieve lezers, waren er rechtswinkels en Bureaus voor Rechtshulp.
Idealistische (jonge) advocaten en studenten rechten wilden mensen goede rechtshulp geven.
Ook als die geen geld hadden.
Na een tijdje drong tot de overheid door dat het een reëel probleem betrof en werden de advocaten voor pro deo zaken minimaal maar niet belachelijk laag betaald.
Enter Fred Teeven.
Die de honorering ónder minimaal wil laten zakken.
Dit pikken de advocaten niet.
Dus staken ze.
Lara Rense belt er over met de voorzitter van de vereniging van strafrechtadvocaten.
Jurgen van den Berg heeft advocaat Plasman over de kwestie in Standpunt.nl.
Joris van de Kerkhof gaat met de advocaten de straat op.
Hij hoort Bénédicte Ficq de troepen toesprekend worstelen met de megafoon.
“Ik heb nog nooit door zo’n ding..”
JvdK: “Moeilijk, hè?”
“Ja, moeilijk. Maar ik wil dat iedereen die een advocaat nodig heeft en die van zijn vrijheid wordt beroofd zich een goeie advocaat kan permitteren.”
Verder hoopt ze “dat onze publicitaire lobby ook iets oplevert”…
JvdK: “Maar dat wist u als advocaat wel…”
Ze kan het niet ontkennen.
Joris van de Kerkhof mengt zich ook onder het voetvolk.
Advocate Marielle van Essen legt uit hoe raar het is te lopen langs de kantoren van de confrères aan de Zuidas die 3-400 Euro per uur verdienen “en wij dadelijk 70″.
“Boeven van een andere orde” noemt ze de types die de banken en de accountants- en notariskantoren bevolken waartussen de stoet marcheert.
Ze vindt het “wel een beetje gek” want: “Wij advocaten pleiten altijd voor de belangen van anderen en staan nu voor ons eigen belang op straat.”
En legt uit dat het om grote belangen gaat. Of mensen achter de tralies moeten. Zodat de advocaten hard werken en “privé levens zijn vaak niet zo succesvol, als ik voor mezelf mag spreken…”
JvdK: “O?”
Samen naar Bénédicte Ficq luisteren.
Minuut stilte.
En dan weer terug naar kantoor werken aan de zaken die er liggen “voor gelukkig nog de oude vergoeding”.
Misschien werken aan dat privéleven? stelt de verslaggever voor.
Maar nee! Overwerkdagen om nú te werken om te sparen om straks barre tijden door te komen.
Joris van de Kerkhof ziet een glimlach en denkt dat ze het niet meent.
“Ik lach altijd” zegt Marielle van Essen.
“Want ik heb zoveel ellende in mijn vak gezien, als je niet blijft lachen is het eind zoek.”
Mooie, gemotiveerde mensen.
Over wie Joris van de Kerkhof mooie reportages heeft gemaakt.
foto: Joris van de Kerkhof