De Koude Kalkoen

Jeanne

Laat die haren wapperen en stem tegen de megastallen

door 1 Reactie

Het zit erop, het eerste verkiezingsdebat.

“Dat doet ze goed, hè, Marianne Thieme,” constateert Lucella Carasso. “Waar het ook over gaat de megastallen zitten er binnen twee minuten in.” Ze heeft het tegen Job Cohen die beaamt dat ‘ze’ het goed doet en mbt de megastallen zijn ze het eens. En hij, Cohen? Heeft hij ook zo’n onderwerp? Nee. Welk stempel drukt hij eigenlijk op de PvdA. Wat is er dankzij hem ánders dan het met een andere leider zou zijn geweest. Hij komt er niet uit.

Wat ben ik wijzer geworden.
Dat mannen veel door elkaar heen praten. Hárd praten. Zodat ik niets meer versta en op allemaal afknap.
PVV-er Machiel de Graaf doet het niet slecht maar praat zich tijd-rekkend klem tegenover Lucella Carasso over de hoofddoekjes in de bus en werpt zich dan op als strijder voor vrouwenrechten vs Jolande Sap. Zij kan haar haren laten wapperen in de wind wat hij moslima’s ook erg gunt.
Lucella Carasso: “Laat die haren wapperen, dat is het motto van de PVV.”

Marianne Thieme houdt keer op keer bloedserieus haar verhaal. Over de megastallen, over de Q-koorts, over de bio-industrie. Omdat je veiligheid ruim moet zien: “Veiligheid gaat over in hoeverre mensen rustig kunnen gaan slapen.” Waarmee ze, vindt Jolande Sap (met wie ze net nog mot had) “een punt heeft”.
Joost Vullings: “Ze vinden elkaar weer. Hè, hè.”
En, mevrouw Thieme (aan het slot): hebt u ‘megastallen’ vaak genoeg laten vallen. Jazeker, lácht nu de voorvrouw van de Partij voor de Dieren: want eigenlijk zijn de PS-verkiezingen een referendum over de megastallen.

Het kostte me even tijd erin te komen (hard door elkaar pratende mannen staan me tegen) maar het was leuk. Zelf ben ik niet aan mijn voorgenomen stem gaan twijfelen maar ik ben wel Jolande Sap meer gaan waarderen.
Dus wie weet wat het debat met echte zwevers heeft gedaan.

Laat ik het zo zeggen

door 1 Reactie

Joost Zwagerman houdt een interessant verhaal over kunst.
Met om de drie zinnen “laat ik het zo zeggen”.

Soms volgt dan inderdaad een boeiende exercitie.
Maar in zinnen als “ik probeer toch vooral laat ik het zo zeggen meeslepende verhalen te vertellen” heeft “laat ik het zo zeggen” geen enkele toegevoegde waarde.

Volgens mij is “laat ik het zo zeggen” het zeg maar van de (pseudo) intellectuele man.

Rechters willen rustig kunnen slapen

door Reageer

Rechtspsycholoog Peter van Koppen heeft een nieuw boek geschreven, ‘Overtuigend bewijs’.
Over -jawel- rechterlijke dwalingen.

Hij komt met voorbeelden en probeert Mieke van der Weij en Peter de Bie uit te leggen waarom een stukje bewijs als ‘de verdachte woonde daar’ flutbewijs is. Ik begrijp wat hij bedoelt omdat ik weet hoe dat bewijs wérkt maar Mieke van der Weij niet zodat een vrolijke spraakverwarring ontstaat.
Ook leuk: Mieke die er eigenlijk niet aan wil dat rechters *niet* logisch denken en fouten maken.
Er wordt inderdaad al teveel aan onze zekerheden geknaagd en dat rechters af en toe een fóut maken – oke. Maar dat ze eigenlijk geen logische wezens zijn?
Zover durven we niet te gaan. Wat zeg ik? Zover willen we niet gaan.

Maar Peter van Koppen stapelt logisch bewijs op logisch bewijs zodat Mieke van der Weij aan het eind zucht: hoe moet het nou met die rechters, hebben die nog wel een goed gevoel als ze eenmaal een beslissing hebben genomen of zitten ze te twijfelen.
“Ik begrijp het wel,” zegt de (rechts)psycholoog. Die rechters willen rustig slapen. Als ze erover gaan piekeren of ze iemand wel terecht hebben veroordeeld, dan kúnnen ze niet meer rustig slapen. “En dat is niet prettig.”

Reacties van rechters? Heeft Van Koppen nog niet gehad. Ze zullen het boek, vermoedt de presentatrice, niet leuk vinden. “U tikt ze toch een beetje op de vingers.”
Van Koppen: “Valt wel mee hoor, ik heb me heel erg ingehouden.”

He could have fooled me.

Stemmen en veranderingen

door Reageer

Een hese Hans Jaap Melissen interviewt een hese Egyptenaar en kondigt dan aan: “Ik zal mijn stem sparen voor volgende revoluties.”
Want: ze demonstreren in Algerije.

Ook Sander van Hoorn, hoewel amper weer geland, klinkt schor.
En laat in een reportage een ijselijk gegil horen (dat was ‘vreugde’).

In de studio de wijze woorden van de wijze Ben Bot.
Hij heeft vertrouwen in ‘hoe nu verder met Egypte’.
Algerije, daar zou het ook kunnen gebeuren. Jordanië en Marokko – lastig.

En – volgens mij de kern – een regime change is leuk “maar het probleem is dat je daarmee nog niet de banen, de opleidingen en het voedsel georganiseerd hebt”.

Een gekkenhuis op deze bijzondere dag

door Reageer

Sonoor leest de nieuwslezer iets voor over Donner wanneer Bert van Slooten er doorheen roept: “Wat zegt-ie nóu?!” Vergeten de kuch-knop in te drukken.
Een halve minuut later: Mubarak is afgetreden. En: “ik hou even mijn mond” (zodat we het gejuich van het Tahrirplein kunnen horen). Dat zal hij nog een aantal keren doen.
Schakelen naar Egypte. Correspondenten. Mensen die er wonen.
Gejuich, getoeter, “een gekkenhuis”.

Deskundigen.
De eerste relativerende teksten. Het mooist verwoord via Sander van Hoorn (weer terug daar). Hij zag het gebeuren op een tv in een elektronicawinkel. Een man kwam naar hem toe en maakte het gebaar ‘mijn hart bonkt’. De correspondent interpreteert: “Hoe nu verder.”

“Het leger formeert een nationale eenheidsregering” voorspelt Mustapha Oukbih. Met verkiezingen in september. Of misschien al eerder.
Nederlandse politici twitteren enthousiast. Dat we de democratie in Egypte praktisch moeten steunen. Biden heeft laten weten: de moeten de wil respecteren van het Egyptische volk. En Rosenthal: “Het is een hele bijzondere dag.”

Nóg een keer en nóg een keer schakelt Bert van Slooten naar enthousiasme en gejuich in Cairo.
In de uitzending van morgen vast veel genuanceer en gejamaar en ‘laten we hopen dat het goed gaat’.
De ochtend na de nacht ervoor.

En natuurlijk óók: waar gaan we volgende week meeleven met een revolutie.