De Koude Kalkoen

Egypte

“I understand you”

door Reageer

Geroep van opgewonden mannenstemmen.
Joris van de Kerkhof loopt in Caïro een demonstratie tegen de vrijlating van Mubarak in en wordt meteen aangeklampt door mannen die vertellen wat er fout is aan Egypte.
“We want to see Mubarak now!” schreeuwen ze.

De verslaggever schildert een straat “met enorme stapels vuil” en ezeltjes en mensen die vier vingers omhoog houden wat verwijst naar Rabaa waar zoveel doden zijn gevallen.

Een man komt naar hem toe en zegt dat het niet veilig is mee te lopen.
De Moslimbroeders “they are actually terrorists”.
“I understand you” zegt Joris van de Kerkhof en ik neem aan dat hij de man heeft afgeschud want hierna laat hij zich door iemand anders uiteggen dat hier helemaal geen koptische kerken in brand zijn gestoken.
Christenen en moslims leven samen.
JvdK: “Het gebaar van twee wijsvingers die samenkomen.”
En dan de verzuchting: “Moeilijk hoor, te geloven wat waar is.”

De verslaggever blijkt een magneet voor boze mensen.
Nu een gesluierde vrouw van wie alleen de “felle, felle ogen” te zien zijn.
“Ze vertelt hoe belachelijk het is dat Mubarak is vrijgelaten en welke leugens allemaal verteld worden.”

Een man lijkt zich rechtstreeks op de microfoon te storten en roept iets met hese stem.
Over de angst dat er vanuit de flats waar ze langs lopen wordt geschoten of iets gegooid.
Joris van de Kerkhof kijkt omhoog en ziet mensen uit ramen kijken en het teken van de vier vingers maken.
“Dat betekent dat ze het met elkaar eens zijn.”

Vandaag na het vrijdaggebed, weet hij, komt er een grote demonstratie en uit-fadet het demonstratiegeluid.
“Hij is daar nog wel even”, belooft Marcel Oosten.
Dat is goed nieuws.

Mubarak is opgestegen

door Reageer

Acht uur staat Joris van de Kerkhof te wachten bij de gevangenispoort wanneer eindelijk een helikopter landt.
Die een uur later weer wegvliegt maar nu de andere kant op wat eerst niemand in de gaten heeft.

Een paar uur eerder was een auto uit de poort gereden.
Mubarak-aanhangers dachten dat de ex-president erin zat en holden er achteraan. Slaan op de auto, zoenen op de auto.
Maar daarin zat de gevangenisdirecteur.

De verslaggever lardeert zijn reportage met veel opgewonden geluiden van de straat en van mensen met rood-wit-zwart beschilderde armen en hoofden.
Gezang. Herrie.

Tussendoor nog een gesprek met een man wiens zoon in de gevangenis zit in – zegt hij – een cel van 4×5 meter met 38 man en 1 emmer als toilet.
Terwijl Mubarak er vertoefde als in een vijfsterrenhotel.

Even na zessen gaat Joris van de Kerkhof richting de geplande demonstratie die de avondklok moet breken.
Zal het leger ingrijpen, wil Lucella Carasso weten.
De verslaggever schat in van niet. Er zullen, denkt hij, ook niet zoveel mensen zijn.

Maar morgen na het middaggebed zijn veel demonstraties georganiseerd door de Moslimbroeders.
Ook daarover is de verslaggever/correspondent weinig optimistisch.
Er zijn veel leiders opgepakt.
Zodat het de vraag is hoeveel mensen ze nog op de been kunnen krijgen om te demonstreren voor hun doden en tegen Mubaraks vrijlating.

Voor de uitzending morgenochtend belooft Lucella Carasso ons een JvdK-reportage over de demonstratie van vanavond.
Geen woord meer over dat het daar ánders is dan in Nederland.
Terwijl ik als luisteraar juist wel denk: wat maakt die jongen lange dagen.

Lees hier een mooi verslag-in-woorden van Joris van de Kerkhof over dit onderwerp.

Wachten bij de poort

door Reageer

Verontwaardiging over de VN en Syrië. Bo Xilai in China met Garrie van Pinxteren niet als verslaggever maar als deskundige. Jeroen de Jager als een kind zo blij in een grote hal (“woeha!!”) en in een autootje.

Intussen staat Joris van de Kerkhof te posten bij een gevangenis in Caïro.
Gisteravond was hij nog bij een demonstratie.
Hij sprak met mannen die boos zijn om de vrijlating van Mubarak.
Hij sprak met een man die met stenen was bekogeld en hem zijn verwondingen liet zien.
Daar kwam aan jongen bij staan die zei dat als de man weer zou demonstreren hij met stenen zou gooien.

“Er zullen dus gewelddadigheden plaatsvinden.”
Lara Rense klinkt bijna gretig.
Maar dat is afwachten, zegt Joris van de Kerkhof (realistisch).

Wát ziet hij bij de gevangenis.
Vrouwen met eten en kleding. Die dat willen brengen voor geliefden.
De vrouwen gaan door een kleine deur zo’n 20 meter van de grote poort.

Marcel Oosten: “Áls Mubarak eruit komt, waar wordt hij met de helicopter naartoe gebracht?”
JvdK: “Richting Israel maar hij stopt op tijd.”
Bij zijn villa dus.

Een paar uur later houdt Joris van de Kerkhof er rekening mee dat Mubarak niet naar zijn villa wordt gebracht maar dat hij “in de buurt” blijft omdat de politie dan beter op hem kan letten.
Ergens vanochtend dus. Of vanmiddag. Of vanavond.
Of mogelijk morgen.
Marcel Oosten: “Joris, blijf in de buurt van die gevangenis.”

Het leven van een correspondent is niet altijd te benijden.

Anders dan in Nederland

door Reageer

Mubarak wordt (waarschijnlijk) vrijgelaten.
Ergens tijdens een nieuwsuitzending in de middag dringt Joris van de Kerkhof zich al met microfoon en vragen tussen de collega’s en belaagt de advocaat: “What was the reaction of mr. Mubarak?”

Dan de straat op.
Meningen peilen.
Ok – voxpop.
Maar in het buitenland is dat mits goed gedaan toch iets minder zinloos dan het ‘hebt u het al gehoord en zo ja wat vindt u ervan en zo nee waarom niet’ zoals het hier vaak gebeurt.

Om kwart over vijf een reportage met die meningen.
Een half uur eerder (de reportage lag toen al klaar) een gesprek met Lucella Carasso.

De presentator wil weten of de vrijlating wordt uitgelegd als een politieke uitspraak: nieuw bewind aan de macht etc.
Nee, weet Joris van de Kerkhof, hij heeft een hoop mensen gesproken en iedereen zegt: dit is een rechtstaat.
Om eraan toe te voegen: “Je zult natuurlijk nooit iemand horen zeggen ‘fijn dat u die vraag stelt, nu het leger aan de macht is met een interimregering laten we Mubarak vrij’.”

Lucella: “Kun jij inschatten wat dit losmaakt in Egypte.”
De verslaggever vertelt over de reacties die hij tot nu toe heeft gehoord: eerste 20 jaar prima bewind, laatste 10 jaar niet maar dat kwam door “de invloed van foute mannen”.
En: “Het zou fijn zijn de Moslimbroederschap hierover te spreken maar die zijn lastig te vinden, ze zijn óf gearresteerd of ze zijn opeens geen Moslimbroederschap meer en willen geen commentaar geven.”

En dan.
Lucella Carasso: “Wel even anders werken dan in Nederland, hè, Joris.
Waar jij nu bent.”

Misschien bedoelt ze het niet zo maar op mij komt het over als: valt niet mee om als simpele boerenlul daar iemand te spreken te krijgen, hè, Joris.
Wat érg onaardig zou zijn en ik ken Lucella niet als onaardig (nou ja, voor zover ik haar kén natuurlijk).

Ik wacht op de reactie van Joris.
Die zwijgt even en lacht dan.
En zegt “ja, het is wel iets anders werken” en begint dan over de zon en het mooie uitzicht over de Nijl.
LC: “En het is buitengewoon boeiend.”

Dat is het zeker.
En mogelijk bedoelde ze het niet vals.
Maar op mij komt het over als een rare opmerking.
Maar misschien hoor ik iets dat er helemaal niet wás.

Vriendelijk door de checkpoints

door Reageer

“Een beetje vriendelijk lachend” praat Joris van de Kerkhof zich in Caïro door de checkpoints vertelt hij aan Lara Rense.
Om er direct aan toe te voegen dat het niet om hém gaat maar om de Egyptenaren zelf die om zeven uur ‘s avonds niet meer op straat mogen komen.

Maar Joris zou Joris niet zijn als hij niet, vriendelijk lachend de Nijl overgestoken, om 12 uur ‘s nachts nog wat mannen op straat had aangetroffen.
Aan een tafeltje met een waterpijp en sigaretten.

“So you want our comments about the curfew” steekt er een van wal.
Die ziet hij als “a necessity” omdat er anders “unnecessary fights” uitbreken.
Verder is de avondklok, zegt hij, vooral voor de hoofdstraten en “we are sitting outside of our homes”.

De mannen filosoferen op verzoek van de verslaggever over wie de boosdoeners zijn (de Moslimbroeders maar eigenlijk weet je nooit wie een geweer heeft) en wat de oplossing is.
“Een tijdje geen democratie” denken ze.
Maar als het leger te lang aan de macht blijft moet dáár weer tegen gedemonstreerd.

Nog wat vriendelijks gezegd (door de verslaggever) over de waterpijp die -lekker- ruikt naar druiven en de volgende ochtend mag hij in de uitzending vertellen over een grote vangst.
De “verpersoonlijking van het kwaad” (Moslimbroeder) blijkt opgepakt en “hoe reageren de Moslimbroeders erop” vraagt Lara Rense.
“Ze zijn nauwelijks te vinden” weet Joris van de Kerkhof die zich oriënteert via de media.
Daar ziet hij vooral “veel berichten over hoe slecht het westen is. En hoe mensen zoals ik volslagen onzin uitkramen over wat er in Egypte gebeurt.”

Ik doe het er graag mee.