Over het artikel in VK dat de agenten in Kunduz willen vechten tegen de Taliban en de reacties in de Kamer.
Politiek redacteur Wilco Boom: “Jolande Sap blijft erin geloven….”
Lucella Carasso: “Die kan toch niet meer terug, eigenlijk toch?”
Wilco Boom (ogenschijnlijk onverstoorbaar): “Dat ook maar ze blijft erin geloven” etc. (en dan de reden waarom Sap zegt dat ze er nog steeds in gelooft).
Het zit erop, het eerste verkiezingsdebat.
“Dat doet ze goed, hè, Marianne Thieme,” constateert Lucella Carasso. “Waar het ook over gaat de megastallen zitten er binnen twee minuten in.” Ze heeft het tegen Job Cohen die beaamt dat ‘ze’ het goed doet en mbt de megastallen zijn ze het eens. En hij, Cohen? Heeft hij ook zo’n onderwerp? Nee. Welk stempel drukt hij eigenlijk op de PvdA. Wat is er dankzij hem ánders dan het met een andere leider zou zijn geweest. Hij komt er niet uit.
Wat ben ik wijzer geworden.
Dat mannen veel door elkaar heen praten. Hárd praten. Zodat ik niets meer versta en op allemaal afknap.
PVV-er Machiel de Graaf doet het niet slecht maar praat zich tijd-rekkend klem tegenover Lucella Carasso over de hoofddoekjes in de bus en werpt zich dan op als strijder voor vrouwenrechten vs Jolande Sap. Zij kan haar haren laten wapperen in de wind wat hij moslima’s ook erg gunt.
Lucella Carasso: “Laat die haren wapperen, dat is het motto van de PVV.”
Marianne Thieme houdt keer op keer bloedserieus haar verhaal. Over de megastallen, over de Q-koorts, over de bio-industrie. Omdat je veiligheid ruim moet zien: “Veiligheid gaat over in hoeverre mensen rustig kunnen gaan slapen.” Waarmee ze, vindt Jolande Sap (met wie ze net nog mot had) “een punt heeft”.
Joost Vullings: “Ze vinden elkaar weer. Hè, hè.”
En, mevrouw Thieme (aan het slot): hebt u ‘megastallen’ vaak genoeg laten vallen. Jazeker, lácht nu de voorvrouw van de Partij voor de Dieren: want eigenlijk zijn de PS-verkiezingen een referendum over de megastallen.
Het kostte me even tijd erin te komen (hard door elkaar pratende mannen staan me tegen) maar het was leuk. Zelf ben ik niet aan mijn voorgenomen stem gaan twijfelen maar ik ben wel Jolande Sap meer gaan waarderen.
Dus wie weet wat het debat met echte zwevers heeft gedaan.
Er gaat een missie naar Kunduz omdat Jolande Sap zich heeft laten overtuigen door Mark Rutte.
Ze is optimistisch en positief, zegt ze. Ze heeft vertrouwen.
Tja.
Ineke van Gent stemt tegen.
Omdat ze niet optimistisch maar realistisch is.
In het Radio 1 Journaal Sietse Bosgra.
GL-prominent.
Jolande Sap heeft zich, zegt hij, “laten bedotten”. Ze is “naïef”. En mogelijk was ze niet bestand tegen “de druk van Mariko Peters”.
Lara Rense en Marcel Oosten laten Bosgra praten.
Wat een prima aanpak blijkt want de man heeft zo te horen zijn speech goed voorbereid. Hij verwijt de fractie dat die “zich heeft afgesplitst van de partij”. En: hij stapt uit de partij. Omdat die heeft “gekozen voor oorlog voeren” waar men voor vrede had moeten kiezen.
Eerst nog even naar het congres, daar zijn zegje doen en een motie van afkeuring steunen en dan zegt Bosgra zijn lidmaatschap op.
Op twitter, houdt niet-twitteraar Marcel Oosten Bosgra voor, “er is veel waardering voor haar moed”. Van Jolande Sap dus.
Bosgra: “Tachtig procent is tegen bij GroenLinks en dan kan er wel getwitterd worden maar daar schiet je niets mee op.”
Wijze woorden.
In mijn tijdlijn wordt overigens vooral gespeculeerd waar al die kiezers die GroenLinks nu de rug toekeren naartoe zullen gaan.