De Koude Kalkoen

Herinneringen ophalen in een barak

door Reageer

In Rouveen staat een barak die mogelijk ooit op kamp Conrad stond.
Áls dat zo is (het blijkt discutabel), zou hij kunnen worden verplaatst naar waar dat kamp ooit was.
Kamp Conrad bestond tussen jaren dertig en midden jaren zestig. Eerst woonden er te werk gestelden, toen joden (voor hun deportatie) en tenslotte Molukkers.
Dat is het onderwerp van het Filiaal en het is knap saai tot even voor negen uur.
Dan gebeurt waarop menig radiomaker hoopt: het breken van de stem van je geïnterviewde.

De Molukker Manuputty is met Joris van de Kerkhof de barak binnengegaan en spreekt van “kippenvel”. Tranen in de stem. Wat er is? “Het ontroert me.” Wát ontroert u? “De herinnering.”
De Filiaalhouder geeft de man de kans zich te hernemen door zelf wat tijd te vullen voor zijn volgende vraag die hij bovendien zakelijk maakt: “Hoe lang hebt u er gewoond.”
Dat blijkt láng te zijn: van ‘54 tot ‘65.
Gehoord de tranen denk ik dat het vreselijke herinneringen zijn. Zeker wanneer de man ook nog eens beschrijft hoe ze met zes personen in een kamer van 4×4 woonden en hoe ze opgestapeld lagen in de slaapkamer.
Maar: “Het is heerlijk om dat weer te mogen beleven in de kamer hier.”
Herinneringen aan vissen en schaatsen en turfschepen in het kanaal.

Dat was een mooi maar (te) kort stukje radio.

“Ik bedoel natuurlijk …”

door 1 Reactie

Govert van Brakel praat met Jos Heijmans (RTL) over de verkiezingen voor de Provinciale Staten. Dat we onze eigen gedeputeerden niet kennen. En vaak de CvdK niet eens.
Behalve dan in Zeeland: Karla Peijs.

Dit verbaast de presentator niets. Want Karla Peijs…
GvBr: “Pittig vrouwtje.”
Om zichzelf na een pingel te corrigeren: “Ik bedoel natuurlijk mevrouw.”

Pfoei – dat scheelde maar *dit* of de laatste 23 feministen van Nederland hadden met spandoeken en megafoons bij Omroep Max op de stoep gestaan.

Lisa Wade gaat elders een plekje zoeken

door 3 Reacties

Lisa Wade “kon haar draai niet vinden” stond in het persbericht over haar vertrek bij Vroege Vogels. Aan Joost Huijsing de taak tijdens een wandeling met Lisa en pluizig wit hondje uit te vinden wat er aan de hand is.
Ze kwám, vertelt ze, “met een hele hoop enthousiasme en dankbaarheid” maar “het is me niet gelukt mezelf een plek te geven binnen dat geheel”. Nu gaat ze ergens anders “mijn plekje zoeken” misschien bij een natuurorganisatie “iets voor kinderen”.

Lisa Wade heeft “onderschat dat het een enorme klus is een programma te maken”. Dus is het “voor het programma en voor mij en voor de luisteraars daar gaat het ook om” beter dat ze opstapt.

Ze is in dat half jaar wel veranderd, vertelt Lisa. “Ik was al een enorm groen tiepje maar ik weet nu ook hoe en waarom.” Vroeger, licht ze toe, kocht ze als het biologisch vlees in de super op was wel eens gewoon vlees. Niet meer. Zodat dan ook haar man en zijn kinderen vegetarisch moeten eten.

Iets geleerd heeft ze ook. Zodat vogels stil zijn als ze ruien. Dat wist ze immers nog niet.
We hoeven ons geen zorgen te maken, stelt ze ons gerust. Lisa Wade gaat voortaan op zondagochtend lekker wandelen met haar hondje. En wie weet wat ze nog eens elders doet met natuur. “Ik vind m’n eigen plek daar wel in.”

Joost Huijsing belooft het item af te sluiten met ‘Après un rêve’ van Fauré – wat ook in haar eerste uitzending werd gedraaid. Mooi vindt ze dat en: “Ik droom nog lekker verder.”

Het ga je goed, Lisa. Ik vond je een ramp in Vroege Vogels maar je bent erg goed met kinderen. Het is geen schande je daar in te specialiseren.
Soms moet je niet je hart volgen maar ‘gewoon’ doen waarin je excelleert.

Wel en wee in Dierenpark Emmen

door 1 Reactie

Leefden we laatst al mee met de olifant uit Emmen die en plein public een jong had gebaard – nu praat Bert van Slooten ons bij over de ‘puberende olifant’ Unt Bwe uit hetzelfde dierenpark.
Unt Bwe (bijna 5) wil “een beetje kijken hoe stoer hij is” vertelt verzorger Pieter van der Valk. Dus neemt hij een aanloop en prikt dan zijn slagtandjes van 15 cm in het achterwerk van een vrouwtje. De doorsnee dame draait zich dan om en geeft hem een knal voor z’n kop maar er is 1 vrouwtje (van 30) dat niet tegen hem op kan. Hij jaagt haar op en blijft maar prikken zodat nu “de vellen erbij hangen”.

In de natuur wordt zo’n lastige puberknul door de vrouwen uit de kudde weggestuurd. Zodat hij zich bij een mannengroep aansluit tot hij groot en sterk genoeg is om hoop te koesteren dat hij ergens een vrouw kan bevruchten. Dan gaat hij op pad.
Een dierenpark heeft geen ruimte voor een aparte mannengroep dus is Unt Bwe nu apart gezet tot ze ergens elders in een dierentuin een plek voor hem hebben.

En de olifant met de baby? Ook daar is het geen rozengeur.
Een ouder vrouwtje uit de kudde vond de baby nl zó leuk dat ze die inpikte. Met de echte moeder op 3 meter er achteraan sjokkend. Zielig “het is mijn jong”.
Die zijn dus óók weggehaald bij de kudde.

Spannend.
Vergeet niet binnenkort langs te gaan bij het Emmer Dierenpark.
Er valt een hoop te beleven, ze kunnen het geld goed gebruiken en: petje af voor hun PR.

De poot verwijt de ketel

door 3 Reacties

Ik stond vandaag om 6.25 uur op.
Dit ter verklaring waarom ik pas nú hoor hoe Marc-Robin Visscher vanochtend zijn Filiaal is begonnen. Frank du Mosch laat namelijk een stukje horen. Een erg opgewonden Filiaalhouder die het heeft over ‘de poot (sic) die de ketel verwijt’ etc.
Mag een verslaggever zijn eigen mening geven? De presentator van Lunch! legt het voor aan Hans Laroes. “Kleine oprisping” zegt die.
Maar, valt Du Mosch op: de nu nog hoofdredacteur van de NOS maakt de indruk “niet blij” te zijn. We zenden zóveel uit, antwoordt Laroes, dat er “af en toe iets kan langs komen en dat is niet de bedoeling maar daar houdt het mee op”.

Op naar de site van de NOS en daar het volledige fragment beluisterd.
Marc-Robin Visscher zegt dat hij wil beginnen met iets dat hem “dwars zit”. Hij zag iets op tv: “waar m’n broek bij afzakte”. Het was RTL Boulevard en hij had het willen laten horen maar daar vroegen ze 400 Euro voor dus: “Weet je wat, we houden die 400 Euro en ik doe het wel even na.”
Volgt een perfecte imitatie van Albert Verlinde die nav een verkiezingsdebat op tv heeft gezegd het ging helemaal nergens over en daarbij ook nog een “wegwerpgebaar” maakte.

MRV: “Dat is toch een typisch gevalletje de pot of in dit geval de *poot* verwijt de ketel dat-ie zwart ziet of zoiets” onderbroken door Marcel Oosten: “Nou nou nou – je punt is?”
Dat het “vrij schandalig is dat iemand met zoveel kijkers dat soort uitspraken doet”.
Dat de verkiezing van de Provinciale Staten nergens over gaan dus.

Flauw, hoor, van Hans Laroes om daar zo zuur over te doen.
Niet alleen was dit een buitengewoon originele manier om aandacht te vragen voor verkiezingen die veel mensen inderdaad weinig zeggen. De Filiaalhouder heeft zijn baas (en de Nederlandse belastimgbetaler niet te vergeten) ook nog 400 uitgespaard door Verlinde zo fraai te imiteren.
Vandaag is Marc-Robin Visscher mijn held.