De Koude Kalkoen

Het beeld zonder de foto’s

door Reageer

Nederland helpt Japan.
Met optredens van Jan Smit en Nick en Simon en de Toppers.
Je moet er toch niet aan denken dat je je solidariteit met de door aardbeving en tsunami getroffen mensen moet aantonen door daarbij aanwezig te zijn.

Joris van de Kerkhof hoeft dat gelukkig óók niet. Hij houdt alleen Filiaal over de aanloop ertoe.
Met pianisten en een hondje van 30 cm en kersenbloesem.
Terwijl Lara Rense en Marcel Oosten een paar Nederlanders in Japan bellen die als ze al talent voor drama hebben dat nu bekwaam onderdrukken.
Wel (mooi) droog de pianoleraar die nu minder leerlingen heeft want: “Studeren komt er ook niet van. De vele naschokken zijn niet zo goed voor de concentratie.”

De Filiaalhouder is erbij terwijl de directeur van het Rode Kruis en die van Ajax op een gong slaan (“ik sta in beeld, ik sta enorm in de weg, ik kan me voorstellen dat mensen dat vervelend vinden”). En tussen alle goedbedoelde maar toch wat obligaat klinkende teksten vindt hij RK-woordvoerster Eva Smits. Met foto’s die ze net in Japan heeft gemaakt en waarbij ze wel iets wil vertellen.

JvdK: “Wat is het beeld dat u hebt meegenomen zónder die foto’s? De geur?”
De geur? Mm: vis. Veel dode vissen lagen er.
En dan is daar dat ene verhaal dat stil maakt. Hoe ze bij een huis is waar nog iets van overeind stond. Een vrouw zoekt in de resten.
Een erg oude vrouw, een overgrootmoeder(?), ze is wel 90, komt aanlopen.
De vrouw huilt. “Ik ben te oud hiervoor, ik kán mijn leven niet meer opbouwen.”

Terwijl die scène nog door mijn hoofd speelt sluit Joris van de Kerkhof af met een harde klap op de gong.
*Boing!*
Lara: “Dat kon-ie toch niet laten, hè…”
Marcel: “Ondeugend…”

De vraag is…

door Reageer

Morgen is het debat in de Tweede Kamer over het verbod op ritueel slachten.
In Amsterdam hebben zich Opperrabbijnen uit heel Europa verzameld. Om druk uit te oefenen. Omdat het in strijd is met de tolerantie “dat hier zo wordt omgegaan met een minoriteit” zegt Opperrabbijn Jacobs.

Karin Alberts praat met de Opperrabbijn.
Eerst stelt ze een ‘denkt u’ vraag en dan een al iets meer sturende ‘u voelt…?’
Maar dan. Ze vertelt dat de Franse collega meent dat het verbod bedoeld is tegen moslims uit angst dat die niet-moslims willen dwingen tot halal slachten: “Hoe zit dat in Nederland.”
Jacobs: “Ik denk niet dat wij angst voor de islam hebben.”

Karin Alberts: “De vraag is – is de politiek nu andere voorwendselen aan het aangrijpen nl het dierenwelzijn terwijl eigenlijk het gevoel is wij willen iets doen aan het anti-moslim-sentiment in Nederland?” Eh…? Hoort hier niet een “denkt u” bij?
Jacobs (correct): “Die vraag moet u voorleggen aan politici niet aan rabbijnen.”

KA: “Maar u bent een geleerd man, u denkt over dingen na, wat denkt u hierbij?”
Jacobs (weer correct): “Als geleerd man die over dingen nadenkt, vind ik ook dat je je niet moet bezighouden met dingen waar je niks mee te maken hebt.”
En: “Ik geloof dat de Partij voor de Dieren oprecht zich zorgen maakt over het welzijn van dieren.”

Ik vermoed dat Karin Alberts haar gesprekspartner niet bewust nare uitspraken in de mond wou leggen. Ik vermoed dat ze om het zo beknopt mogelijk te houden de “denkt u” achterwege liet.
Dat vermoed ik omdat ik haar al jaren volg.
Maar ook zonder boos opzet kun je iets fouts uitdragen.

Luister zelf.

Op zoek naar schoonheid in Veenhuizen

door Reageer

Vandaag maar weer eens een ‘zomaar’-Filiaal bedacht de redactie zodat Joris van de Kerkhof om kwart over zes door de bossen van Veenhuizen wandelt (tegen takken) en hij ziet géén “mannen met ontbloot bovenlichaam hout zagen”. Maar er zingen wel vogels. En later hoort hij ook nog hard gakkende ganzen die hij dit keer *niet* driftig maant hun snavel te houden.

Veenhuizen wil op de werelderfgoedlijst. Er is al 60 miljoen in geïnvesteerd. Er is een hotel (met rugkliniek voor poliklinische herniaoperaties in een bijgebouw). Er is een brouwerij. Er is ook nog een gevangenis/gesticht. Maar vroeger waren er meer. Weten we het nog? De Filiaalhouder leest een stukje uit ‘Het Pauperparadijs’ van Suzanna Jansen.

Tot half tien zal Joris van de Kerkhof met ons wandelen door Veenhuizen, belooft hij. “Op zoek naar de schoonheid”. Door de Tuin der Weldadigheid (daar treft hij die ganzen). In het bijgebouw van hotel ‘Bitter en Zoet’. Waar hij de trap op en af en weer op holt. Stap-stap-stap! Nog een keer! Stap-stap-stap. En zonder zelfs maar een ietsje versnelde adem laat staan hijgen.
Al die uren sportschool zijn niet voor niets geweest.

Leuke momentjes ‘sfeer’ in dit Filiaal.
Veenhuizen zelf gaat niet echt voor me leven. Maar dat kan ook aan mij liggen.
Dat ik te snel uit-tjoende bij de sprekers die mijn hart niet sneller deden kloppen.

Wat je zegt ben je soms zelf

door Reageer

Ook Premtime gaat over Alphen.

Tristan? Dat is, weet Prem, “een idioot”, “een randdebiel”, “een randdebiele idioot”, “een psychopaat”.
Het duurt even maar dan zegt een vrouw dat hij de schutter niet zo moet typeren. O nee? Wie is zij dan wel helemaal, een psychiater? Ze blijkt psychotherapeut in opleiding.
Prem: “Ik hoef geen psychotherapeut in opleiding te zijn om te weten dat dit een randdebiele idiote psychopaat is.”

Later nog een vrouw: “Dat kun je niet maken, Prem.” O nee? “Ik ben woedend op deze jongen, ik vind het belachelijk!” Maar, veronderstelt de vrouw. Misschien is de man wel “in een hoek gedreven” en schoot de hulpverlening tekort. En: “U noemt afschuwelijke termen om een slachtoffer van onze maatschappij…”
Prem: “Slachtoffer?! Het is een dader die willoze mensen in een scootmobiel vermoordt, dan ben je toch een randdebiel, dan ben je toch een psychopaat!”
Denk aan de ouders en de grootouders en de familie van Tristan, zegt de vrouw. Maar daarmee heeft Prem niets te maken.

Dan
– “Ik ben een volwassen man, ik brul mijn emoties zo op de radio.”
– “Ik ben Prem, ik ben niet van de nuances.”
– “Luisteraars, ik blijf wie ik ben, ik zal nooit veranderen.”

Waaraan ik iets vals kan toevoegen.
Maar laat ik het simpel houden.
Dit was geen bijdrage aan de discussie en het biedt ook geen hulp bij het verwerken van de tragedie.

Het gevaar dat er teveel gepraat wordt

door 3 Reacties

Het is twee dagen na ‘Alphen’ – wat willen we weten.
We willen weten hoe het heeft kunnen gebeuren. En we willen weten: wat nú.

Het Radio 1 Journaal legt de schietverenigingen het vuur na aan de schenen al blijkt snel dat de fout bij de politie zit die Tristan de wapenvergunning heeft gegeven en laten behouden zonder zich blijkbaar te verdiepen in z’n psyche.

Toezicht
“Is het toezicht op die schietclubs wel goed geregeld” vraagt Lara Rense aan emeritus-hoogleraar Willem de Haan. “Wat is uw ervaring.”
De Haan: “Daar heb ik me niet mee bezig gehouden.”
LR: “U hebt toch in een adviescommissie gezeten die pleit voor beter toezicht?” Nee.
LR: “Dan heb ik de verkeerde informatie. Excuus.”
(blunder van een bureauredacteur)

Zin en prijs
Waar De Haan wel iets over kan zeggen is het verschijnsel. Dus: “zin geven aan de eigen dood door anderen daarvoor een prijs te laten betalen”. En mbt de signalen die mensen hadden móeten zien: misschien zagen ze die wel maar zoiets komt zo zelden voor dat je de link niet legt.

Burgemeester Eenhoorn blijft wijs en redelijk en wordt terecht geprezen door Wouter Jong van het Genootschap van Burgemeesters. Grootste risico in dit soort zaken: dat de collectieve rouw de individuele rouw gaat overheersen. Dat de geschokte ánderen met de rouw van de direct betrokkenen “op de loop gaan”.

Kaarsjes en bloemen
Dat risico dreigt ook hier.
Zo was het denk ik onvermijdelijk Joris van de Kerkhof naar Alphen te sturen (een ‘dag ván’ er tussendoor gooien zou idioot zijn geweest) maar wat hebben we aan eindeloos stilstaan bij brandende en gedoofde kaarsjes en bloemen.
“Is er niet het gevaar dat er teveel gepraat wordt” vraagt de Filiaalhouder aan Bart Visser van de school waarop Tristan ooit zat (enkele leerlingen hebben het schieten gezien). “Dat je het groter maakt en ingewikkelder dan nodig.”
Bij deze school niet, verzekert hem Visser.

In de media wel, vrees ik.
Omdat elke programmamaker zal denken: we móeten er toch iets mee.
En het aantal originele invalshoeken is nu eenmaal niet onbeperkt.