De Koude Kalkoen

Roel Pauw

Respect voor de doden

door Reageer

Colette van Nunen is bij een opgraving in Oldenzaal. Een begraafplaats waar van de 8e tot de 19e eeuw 30.000 mensen zijn begraven moet wijken voor een plein.
Een massagraf ziet de verslaggeefster (ze bedoelt: een vrouw met vijf kinderen). “Een mooi gebit, zeg!” roept ze over een van de kinderen. Klopt. Dus worden er drie tanden van getrokken om DNA te achterhalen.
Meneer! Oldenzaler? Jazeker.
Wil hij DNA afstaan om te ontdekken of er familie bij zit?
Ja, dat lijkt meneer wel wat.

Wat een contrast met de reportage van Roel Pauw uit het Japanse Minamisoma waar hij een jaar na de tsunami naar is teruggekeerd.
Een man die destijds de stenen van de 500 meter verderop gelegen begraafplaats in zijn tuin zag opduiken, meegesleurd door het water.
RP: “De tsunami had zelfs voor de doden geen respect.”

Kerkklokken. Getrommel.
Kartonnen dozen met een nummer. Overblijfselen die na de tsunami zijn gevonden, identiteit onbekend. Ze zijn verbrand en de as zit in urnen in de dozen.

Normaal, vertelt de priester aan Roel Pauw, zet je de urn bij op de begraafplaats. Maar die is weggespoeld. Of de familie neemt de urn mee naar huis. Maar mensen hebben geen huis meer.
Dus zorgt hij ervoor.

En de zielen – die zetten hun leven voort in een andere gedaante op een andere manier. “Als de levenden zo’n ziel herkennen, ontmoeten, vervult hen dat met blijdschap.”
Nog een kleine tien seconden klingel-tingelt de klok met in de verte ook vogelgeluiden.

Mooie radio.

Zwart ijs met bellen erin in Hindeloopen

door Reageer

It giet oan of it giet *niet* oan.
De Vereniging Friesche Elfsteden houdt om half tien een bloedstollende persconferentie die neerkomt op “voorlopig niet” en hoewel er geen woord Frans bij is schakelt het Radio 1 Journaal na een minuut of vijf toch over naar verslaggever Roel Pauw met het verzoek het nog eens voor de luisteraar die extreem traag van begrip is samen te vatten.

Maken we ons te druk over de Elfstedentocht – is de vraag bij Standpunt.nl.
Ja! roep ik tegen de radio.
Maar Dit Is De Dag gaat er toch over door en het Radio 1 Journaal ook.

Lucella Carasso belt met Jacques Monasch en Sybrand van Haersma Buma (resp. uit- en ingeloot voor de ev. Tocht) en met de Friese zangeres Anneke Bouma die een -erg lelijk- Elfstedentochtlied heeft gecomponeerd.

Joris van de Kerkhof is in Hindeloopen en keurt met rayonhoofd Wilt Kelderhuis (JvdK: “het ruikt naar prachtig buiten”) het ijs dat “pik- en pikzwart” is. “Het sterkste ijs dat er is” ziet het rayonhoofd: “zwart ijs, met bellen erin”. En nee, die scheur is niet erg. Dat hoort zo.

Samen luisteren ze naar de schaatsenrijders.
Wij ook. “Je hóórt dat het ijs hard is.”
Alleen is de route nog lang niet sneeuwvrij. Ook al doet “de beste sneeuwschepper van Hindeloopen”, een man van bijna 75 erg zijn best. Wat niet door iedereen wordt gewaardeerd want zijn vrouw kreeg toegeroepen: “Die man van jou, is die wel goed bij zijn hoofd? Al die kinderen verdrinken!” Wat volgens de beste sneeuwschepper “wel mee valt” (die verdrinkende kinderen).

Tijdens het gesprek met het rayonhoofd gaat zijn mobiel over. En nog eens. En nog eens.
“Wel 15 keer per uur” bevestigt Kelderhuis. “En dat zijn meestal uw collega’s.”
“Laat die man toch met rust!” roept Joris van de Kerkhof de collega’s via de radio toe.

Waarna hij -in opdracht van Lucella Carasso- “even gaat vegen”.
Want we moeten er niet aan denken dat de Elfstedentocht 2012 straks niet kan doorgaan omdat de verslaggever na zijn klus direct richting Brabant is gereden terwijl er in Friesland nog zoveel te doen was.

Met € 1,40 gestrand op Utrecht CS

door 1 Reactie

Wat te doen op station Utrecht met honderden gestrande reizigers.
Je kúnt als verslaggever wat mensen aanschieten. Waar komt u vandaan waar moet u heen hoe lang wacht u al wat gaat u doen bent u boos. En dan de volgende.

Roel Pauw doet het anders. Hij vindt het 11-jarige jongetje Livius. Van Amsterdam (daar woont z’n vader) op weg naar Heerlen (waar zijn moeder hem zal ophalen om door te rijden naar Vaals).
Nu al vier uur op CS Utrecht. Met € 1,40 op zak. Daar kon hij niet veel van kopen. Een komkommer en Tuc. Maar, vertelt hij eerlijk, daarvóór had hij nog wel snoep gehad.

Wil hij een patatje? Ja, dat wil Livius wel. “Wat wil je hebben” vraagt Roel Pauw.
“Gewoon een patatje graag,” zegt het joch beleefd.
“Hamburgertje erbij?” “Ja, das goed.” En: “Hartstikke bedankt.”

Samen wachten ze tot de trein richting Den Bosch wordt omgeroepen (want op de borden staat niks).
Eindelijk is het zover. Zal Livius een zitplaats vinden?
Ach, het kan hem ook niet schelen, hij is allang blij dat hij verder kan.
“Doei!” roept hij de verslaggever toe.

Wat een mooie, lieve reportage.

Baby, it’s cold outside

door Reageer

Het sneeuwt in Nederland.
Vliegtuigen vliegen met vertraging, veel treinen rijden niet, automobilisten wordt gevraagd alsjeblieft niet de weg op te gaan.
Sommige automobilisten denken slim te zijn door vróeg naar huis te rijden en veroorzaken zo, meent Rijkswaterstaat, zélf de 4e file in ergheid in onze Geschiedenis.

Journalisten van de NOS doen verslag van waar ze toevallig zijn (gestrand), presentator Bert van Slooten voelt zich duidelijk als vrolijke spin in het web.
Matijn Nijhuis vertelt over tien schaatsers die bij Ankeveen door het ijs zijn gezakt en bezorgdiensten die onze bestelde pizza niet of véél te laat zullen bezorgen.

Joris van de Kerkhof is ingeroosterd als avond-Filiaalhouder.
Hij is op weg naar Rijkswaterstaat. Daar zou hij, vertelt hij om vier uur, “mee op stap gaan”.
Met wegcontroleurs.
BvSl: “Ga je dat redden?”
De verslaggever doet zijn best. Wel wil hij kwijt dat hij “héél blij” is…
En daar gaat de verbinding.

Tegen half zeven schakelt Bert van Slooten met Roel Pauw op station Utrecht CS.
O nee, toch niet. Want die kon wel Utrecht bereiken maar raakte in de stad zelf geheel verstrikt in het tergend langzame verkeer.
Joris van de Kerkhof dan. Die zou er óók heen gaan.
“Hoe is de sfeer daar?” vraagt de presentator.
Stilte.
Nog een keer bellen.
De Filiaalhouder klaagt over de *nasale stem* die boodschappen doorgeeft aan de gestrande reizigers.

Mooi in alle hectiek is die ene persoonlijke noot. Want natuurlijk willen wij maar 1 ding weten: waar Joris van de Kerkhof nou zo blij om was.
“Ik ben blij dat zoonlief die een atletiekwedstrijd in Gent had, heeft besloten niet te gaan.”
En nu: “Kaarsjes aan en lekker met een warm dekentje thuis.”

Ik gun dat de Filiaalhouder zélf ook van harte.

Te dik met een dik buikje

door Reageer

Het is weer eens uitgerekend: we zijn te dik.
Van de mannen tussen 30 en 70 jaar is 60% te zwaar van de vrouwen 44%.

Het Radio 1 Journaal besteedt er aandacht aan in een gesprek met Paul Rosenmöller die (zelf *spriet*) ons steeds toespreekt dat wij gezond moeten eten en moeten bewegen.
Boos is hij op Connexxion dat in de bussen snoepautomaten heeft opgehangen.
Die boosheid snap ik en natuurlijk moeten kinderen speelplekken in wijken hebben en ‘eet een appel’ op school.
Maar soms denk ik: waarom is die man zo akelig dun.
Zo ‘ik word nou eenmaal niet dik wat ik ook eet’-dun.

Roel Pauw bezoekt een sportschool in Utrecht en geeft de personal trainer alle ruimte reclame voor zijn nering te maken.
De man heeft, vertelt hij, in januari veel nieuwe inschrijvingen gehad.
Wat me geen nieuws lijkt: volgens mij is dat vaste prik – nieuw zou zijn wie er over drie maanden nog steeds personal door hem getraind het lijf aan het pijnigen is.

Een paar mannen aangeschoten. Een blijkt overal matig mee: “En een strenge vrouw, hè?”
De ander geeft als advies “veel vrijen, veel sex”.
En de verslaggever wrijft er zélf bij de niet zo dunne luisteraars in dat hij (49) het prima doet kwa vetpercentage.
Dat wijst de weegschaal van de sportschool namelijk uit.

In de afkondiging vraagt Lucella Carasso aan collega Tim Overdiek of er ook niet iets was met “mannen van 40+ met een te dik buikje”?
Collega sputtert en “nee, dat was niet lullig bedoeld” probeert Lucella te sussen.
“Ik wist het écht niet meer.”

Hoe zou het toch zijn met Vincent Boterman?